Οι τρεις αδελφές και ο Κομφούκιος

Η ​​κυρία Θεανώ Φωτίου, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, γνωρίζει πολύ καλά, εκ πείρας και από πρώτο χέρι, τα πανεπιστημιακά πράγματα της χώρας.
Ως γνωστόν, πρωτοδιορίστηκε στο
Πολυτεχνείο το 1972, επί πρωθυπουργίας Γεωργίου Παπαδοπούλου, όταν άλλοι συνάδελφοί της που ασκούν επιτυχώς το επάγγελμα του αριστερού επαναστάτη ασχολούνταν με αλλότρια και ως εκ τούτου διώκονταν, παραιτούνταν κτλ. Υποθέτω επίσης ότι τις ημέρες εκείνες του Νοεμβρίου 1973, τις οποίες η κυρία Φωτίου οφείλει να θεωρεί ως εκ της θέσεώς της κορυφαία στιγμή της νεοελληνικής ιστορίας, θα συμμετείχε στην εξέγερση των φοιτητών κτλ.
Επειδή δε η ίδια μονιμοποιήθηκε αφού πρωταγωνίστησε στους συνδικαλιστικούς αγώνες της δεκαετίας του ενενήντα για τη μονιμοποίηση στρατιάς διδασκόντων κτλ., είναι απολύτως φυσιολογικό να διαρρηγνύει τα ιμάτιά της όταν έχει να αντιμετωπίσει τη συντηρητική νοοτροπία ορισμένων συναδέλφων της.
Οπως η κυρία Ρεπούση, για παράδειγμα, η οποία υποστήριξε την τροπολογία που θεωρεί την κατοχή διδακτορικού από διδάσκοντες ως μπόνους στην εξέλιξή τους. Αν είναι ποτέ δυνατόν να θεωρείται μπόνους ένα διδακτορικό για τη σταδιοδρομία στον κατεξοχήν χώρο των κοινωνικών αγώνων, κατά την κυρία Φωτίου πάντα.
Και «αγράμματη» την είπε τη Ρεπούση η Φωτίου, και να γίνει πρώτα καθηγήτρια και μετά να μιλάει στους διαδρόμους της Βουλής τη συμβούλεψε. Και το επεισόδιο δεν θα είχε καμία απολύτως σημασία εάν δεν αποκάλυπτε τους πραγματικούς όρους με τους οποίους διεξάγεται ο ιδεολογικός αγώνας στους κόλπους της Αριστεράς.
Διότι, ως γνωστόν, η κυρία Ρεπούση βρίσκεται κατά την παρούσα περίοδο σε μια μεταβατική, ούτως ειπείν, φάση.
Ετοιμάζεται, προτίθεται, επιθυμεί, πέστε το όπως θέλετε, να μετακομίσει από ένα κόμμα το οποίο ήδη πέρασε στην Ιστορία, την ιστορική ΔΗΜΑΡ, σε ένα άλλο κόμμα το οποίο προετοιμάζεται για να γράψει ιστορία πριν περάσει στην Ιστορία, τον ΣΥΡΙΖΑ, κοινώς να συγκατοικήσει στο ίδιο ψηφοδέλτιο με την κυρία Φωτίου.
Είναι λοιπόν απολύτως λογικόν η κυρία Φωτίου να απαιτεί από τη νεοφώτιστη συνάδελφό της προσαρμογή στην εκπαιδευτική φιλοσοφία της νέας της στέγης. Η μοίρα έχει χιούμορ; Η μοίρα ξέρει να κάνει πλάκα με την ανθρώπινη συνθήκη; Κοινότοπον, αλλά φοβούμαι πολύ άκρως επίκαιρον και ταιριαστόν.
Διότι η μοίρα, ω μοίρα!, το έφερε έτσι ώστε η κ. Ρεπούση να διεκδικεί μία θέση στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ την ίδια στιγμή που διεκδικεί μια άλλη θέση στα ίδια ψηφοδέλτια και η κυρία Μακρή Ραχήλ, η οποία διεγράφη από τας τάξεις των Ανεξαρτήτων Ελλήνων.
Δεν ξέρω τι σκέφτεται η μία για την άλλη, η κοπέλα από την Κοζάνη με τον ελληνισμό βαθιά μέσα της για την κυρία από τον Πειραιά την οποία μάθαμε εξαιτίας της λέξης «συνωστισμός» στην προκυμαία της Σμύρνης.
Φαντάζομαι ότι θα πρέπει να διανύσουν μεγάλη διαδρομή και να κάνουν μεγάλα άλματα, ψυχολογικά, ιδεολογικά και πολιτικά, ώς την ημέρα που θα έχουμε την ευχαρίστηση να τις δούμε αγκαλιασμένες, σαν τρεις αγαπημένες αδελφές, να επιχαίρουν για τον θρίαμβο του ΣΥΡΙΖΑ. Θα μου πείτε είναι θέμα διαλεκτικής: η μεγάλη παράταξη της επανάστασης παράγει τη σύνθεση από τις αντιθέσεις. Είναι θέμα φιλοσοφίας.
Και μιας που το έφερε η κουβέντα, να υπενθυμίσω στις τρεις αδελφές πως η Μορφωτική Επανάσταση που είχε κηρύξει ο πρόεδρος Μάο κατά του κομφουκιανισμού τέλειωσε και στη χώρα μας μετά τα αποκαλυπτήρια της προτομής του Κομφουκίου σε πλατεία της ιστορικής Ζακύνθου.
Δικαιολόγησα δε την οργή του πρώην μητροπολίτη Ζακύνθου κ. Χρυσοστόμου όταν είδα φωτογραφίες της προτομής, όπου ο Κομφούκιος είναι φτυστός ο μητροπολίτης χωρίς γυαλιά. Υποθέτω ότι η ομοιότης οφείλεται στο γεγονός ότι ο γλύπτης τον μόνο ζωντανό φιλόσοφο που έχει γνωρίσει στη ζωή του είναι ο μητροπολίτης. Πάντως, είναι μεγάλος ο ελληνικός πολιτισμός, ώς και Κομφούκιο στη Ζάκυνθο έχει.
Tου Τάκη Θεοδωρόπουλου
Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ