Ελλιπής, πριν και μετά τις εκλογές, η πολιτικο-μιντιακή ελίτ

του Ραφαήλ Μεν. Μαϊόπουλου 

1.            Οι πολίτες στις πρόσφατες εκλογές ψήφισαν όπως ψήφισαν, παρά την ελλιπή ή παραπλανητική ενημέρωσή τους από τους περισσότερους «χειραγωγούς της κοινής γνώμης» και πολιτικούς για την κρίση και το πώς θα βγούμε απ’ αυτήν.

(α) Στα κανάλια και ραδιόφωνα, με ελάχιστες εξαιρέσεις, αντί για σοβαρές αναλύσεις ειδικών, ακούγαμε καθημερινά τον στρατευμένο προπαγανδιστικό λόγο των γνωστών «πολιτικών σχολιαστών». Τους ακούγαμε:

- Να επαναλαμβάνουν συνθήματα (για τα «μνημόνια της λιτότητας», την «εκχώρηση εθνικής  κυριαρχίας», το «ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας», τους «γερμανούς γκαουλάιτερ», τους «ευρωπαίους τοκογλύφους»,   κ.τ.τ.), αντί να παραθέτουν επιχειρήματα.

- Να μας παραπληροφορούν ως προς τα γεγονότα.

 Ένα μόνο παράδειγμα: Για την Έκθεση του Ευρωκοινοβουλίου για την  Τρόικα σε χώρες με Μνημόνια (Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία, Κύπρο), κραύγαζαν:  “Το Ευρωκοινοβούλιο σταυρώνει την τρόικα”, “Χασάπης η τρόικα, λέει το Ευρωκοινοβούλιο”, “Ευρωκοινοβούλιο σε τρόικα: Στην Ελλάδα αποτύχατε” κ.τ.τ….

… Όταν η Έκθεση διαπίστωνε: “Το Ευρωκοινοβούλιο εκφράζει ικανοποίηση για το γεγονός ότι η χρηματοδοτική συνδρομή πέτυχε τον στόχο της αποφυγής μιας ανεξέλεγκτης αδυναμίας εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους που θα επέφερε εξαιρετικά σοβαρές οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις και, ενδεχομένως, την αναγκαστική έξοδο χωρών από τη Ζώνη του Ευρώ”!

- Να διαστρεβλώνουν σαφέστατες δηλώσεις ευρωπαίων αρμοδίων για τα αυτονόητα («θα σας βοηθήσουμε, τηρώντας τα συμφωνημένα, όσο κι εσείς τα τηρείτε»), παρουσιάζοντάς τις ως «απειλές», «εκβιασμούς», «εχθρικές ενέργειες» κ.τ.τ., υποβάλλοντάς μας την ιδέα πως... όλοι  μας εχθρεύονται.

(β) Οι περισσότεροι από τους πολιτικούς της συμπολίτευσης δεν τολμούσαν υπερασπιστούν τις αποφάσεις της κυβέρνησής τους, άλλοι κρύβονταν, άλλοι κρατούσαν στάση αμυντική,  άλλοι κλαψούριζαν στα κανάλια…

Ελάχιστοι υποστήριζαν σταθερά την απλή αλήθεια για την ουσία της κρίσης:

- Εξ’ αιτίας σοβαρών σφαλμάτων της πολιτικής ελίτ των τελευταίων πολλών δεκαετιών, το κράτος μας πτώχευσε ουσιαστικά, στα τέλη 2009, όταν οι αγορές σταμάτησαν να το δανείζουν, και έτσι άρχισε για μας η κρίση που ακόμα ζούμε.

Η αντιμετώπιση της κρίσης μπορούσε να γίνει με δυο μόνο τρόπους: (α) με την κήρυξη τυπικής πτώχευσης και την επιστροφή στη δραχμή και (β) με την προσφυγή στην Ευρωζώνη και το ΔΝΤ για Βοήθεια.

Οι μέχρι σήμερα κυβερνήσεις (Παπανδρέου, Παπαδήμου, Σαμαρά) επέλεξαν τον δεύτερο και, μετά από διαπραγματεύσεις, υπέγραψαν τις γνωστές συμφωνίες για την οικονομική και τεχνική Βοήθεια (χρηματοδότηση,  μείωση του χρέους, τεχνοκρατική υποστήριξη) και για τους όρους χορήγησής της (τα Μνημόνια).

- Τη λιτότητα την έφερε η ουσιαστική πτώχευση της Χώρας και όχι τα Μνημόνια.  

Η πτωχευμένη χώρα μας είχε να διαλέξει ανάμεσα στη λιτότητα με τα Μνημόνια και την εξαθλίωση χωρίς Μνημόνια! (Αφού κατάργηση των Μνημονίων θα συνεπαγόταν αυτόματα κατάργηση της οικονομικής βοήθειας).

- Τα μνημονιακά μέτρα είχαν ασφαλώς και λάθη, στη σύλληψη ή την εφαρμογή τους, και η επισήμανσή τους, όπως και οι συγκεκριμένες προτάσεις για τη διόρθωσή τους, θα ήταν εποικοδομητική, η απόρριψη στο σύνολό τους, όμως, καταστροφική. 

2.           Μετά τις εκλογές, η πολιτικο-μιντιακή ελίτ διακηρύσσει πως «το μήνυμα ελήφθη» και πως το μήνυμα αυτό απαιτεί «αλλαγή πολιτικής».  

Ως «αλλαγή πολιτικής», όμως, οι περισσότεροι απ’ όσους την επικαλούνται εννοούν το ξαναγύρισμα στην παλιά γνωστή «πολιτική», που θα επιτρέψει να ξανακερδίσουν κάποιοι τη χαμένη (παραπλανημένη) εκλογική τους πελατεία (ορισμένοι μάλιστα το λένε ανοιχτά), αλλά που θα σβύσει κάθε ελπίδα για επανεκκίνηση της οικονομίας και βελτίωση της ζωής των πολιτών.

Νομίζουν ακόμα πως «το μήνυμα» δεν αναφέρεται στην «αλλαγή συμπεριφοράς» τους και συνεχίζουν τις παλιές συνήθειες, την ενασχόληση με τα ασήμαντα και τα προσωπικά και την παραμέληση των σοβαρών και των μεγάλων ζητημάτων. 

3.           Ψήγματα της αλήθειας που θα περιμέναμε να ακούσουμε από υπεύθυνους πολιτικούς για την “αλλαγή πολιτικής”, προκειμένου να συνεχιστεί η πορεία εξόδου από την κρίση.

- Μόνο με ανατροπή των πολιτικο-οικονομικών δομών που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία, με σκληρή δουλειά και σταδιακά, μπορούμε να γίνουμε αποτελεσματικοί και ανταγωνιστικοί, να κρατήσουμε την εμπιστοσύνη της Ευρώπης και των αγορών, να προσελκύσουμε επενδύσεις και να πετύχουμε έτσι την ανάπτυξη της οικονομίας και τη μείωση της ανεργίας (το πρώτο κοινωνικό και οικονομικό μας πρόβλημα).

- Η “αλλαγή πολιτικής” πρέπει να περιλαμβάνει περισσότερη δικαιοσύνη, καμιά ανοχή στη διαφθορά, μείωση της φορολόγησης χωρίς κλονισμό της δημοσιονομικής ισορροπίας, αποδοτικότερη συλλογή φόρων, καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, καλύτερους ελέγχους κρατικών δαπανών, απελευθέρωση της αγοράς προϊόντων και υπηρεσιών…

- Οι χώρες της Ευρωζώνης δεν θα δεχτούν τη διαγραφή του χρέους μας σ’ αυτές, θα δεχτούν όμως τη διευθέτησή του, τέτοια που  να πάψει να αποτελεί εμπόδιο στην ανάπτυξή μας.

- Μέχρι να λήξουν οι συμφωνίες που έχει συνάψει, η Χώρα θα εισπράξει τα ποσά και θα πάρει τα μέτρα που έχουν ήδη συμφωνηθεί (και που δεν αποτελούν «νέα μέτρα»).

- Μετά τη λήξη των συμφωνιών, η Χώρα θα επιλέξει για τη χρηματοδότησή της είτε τις αγορές είτε την Ευρωζώνη, με τους όρους (ή τα μέτρα) που θα μπορέσει να πετύχει τότε στη μια και στην άλλη περίπτωση.

4.            Ας το λάβουν υπόψη τους κάποιοι πολιτικοί μας που τελευταία θυμήθηκαν τον παλιό κακό εαυτό τους:  

Όταν ο αγώνας δίνεται στο γήπεδο του λαϊκισμού, κερδισμένος βγαίνει ο πιο λαϊκιστής.