Μπορεί στις μεγάλες πόλεις να σφάζονται οι βαρόνοι της πολιτικής για το ποιος θα πάρει το χρίσμα, αλλά δεν συμβαίνει το ίδιο σε μικρότερους δήμους. Στην Αθήνα, στην Θεσσαλονίκη και στον Πειραιά κρίνεται συχνά το πολιτικό μέλλον φιλόδοξων προσπαθειών και είναι φυσικό το παιγνίδι να παίζεται με άλλους όρους.
Στην Τρίπολη, όμως, τι να παιχτεί; Ούτε που ξέρετε οι περισσότεροι ποιος είναι ο δήμαρχος στην Τρίπολη ή στα Γιάννενα. Διότι δεν πρόκειται οι άνθρωποι αυτοί να πρωταγωνιστήσουν στην πολιτική σκηνή στα επόμενα χρόνια. Κατά πάσα πιθανότητα δεν θα διεκδικήσουν την αρχηγία του κόμματός τους και δεν θα προσπαθήσουν να σώσουν την χώρα. Το πολύ – πολύ να προσπαθήσουν να σώσουν τις πόλεις τους...
Υπάρχουν πολλά πράγματα σε σχέση με το παρελθόν που έχουν αλλάξει. Για την ακρίβεια, το εξής ένα: Δεν υπάρχουν, πλέον, λεφτά. Το κακό είναι ότι όταν υπήρχαν λεφτά, αυτά κατασπαταλήθηκαν σε έργα βιτρίνας, σε πολιτιστικές εκδηλώσεις και σε προσλήψεις πολιτικών φίλων και συγγενών. Στην εποχή της κρίσης, λοιπόν, οι δήμοι έρχονται αντιμέτωποι με την σκληρή πραγματικότητα. Πρέπει στο εξής οι δήμαρχοι να παράγουν έργο με λιγότερους πόρους απ’ ό,τι στο παρελθόν.
Οι δημότες έχουν αρχίσει και γίνονται απαιτητικοί. Επειδή τα χρήματα που πληρώνουν για τον δήμο έχουν μεγαλύτερη αξία απ’ ό,τι παλιότερα. Μπορεί να είναι λιγότερα, αλλά ταυτόχρονα είναι και σπανιότερα. Σε αυτές τις εκλογές, λοιπόν, περιμένουμε ότι ο κόσμος θα ψηφίσει με πιο «στενά», με πιο «τοπικιστικά» κριτήρια. Έχοντας απομυθοποιήσει έτσι κι αλλιώς τα κόμματα, θα σταθεί πιο πολύ στα πρόσωπα και στο τι μπορούν να προσφέρουν. Θεωρώ κάτι τέτοιο απολύτως σωστό και... επιθυμητό και πιθανότατα γι΄ αυτό τον λόγο να παρασύρομαι και να βγάζω λάθος συμπεράσματα...
Από την άλλη το ίδιο το κράτος οφείλει να αναθεωρήσει την στάση του απέναντι στην τοπική αυτοδιοίκηση. Το να μοιράζεις αρμοδιότητες δίχως χρήματα είναι κάτι εύκολο, ανέξοδο και αναποτελεσματικό. Στο τέλος έχεις ανοίξει μία τρύπα στο νερό. Αλλά και να δίνεις χρήματα που κάποιοι τα διαχειρίζονται σαν να πρόκειται για το μαγαζάκι του πατέρα τους, οδηγεί στα γνωστά φαινόμενα διαφθοράς.
Θα σας δώσω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα από ένα χωριό: Επί σειρά ετών, λοιπόν, έπρεπε να γίνει ο αναδασμός. Ο δήμος ζήτησε κονδύλια της τάξης των 2,4 εκατομμυρίων ευρώ μόνο για την μελέτη. Ένας τοπικός βουλευτής ανέλαβε πρωτοβουλία και πίεσε αφόρητα να γίνει διαγωνισμός και για την μελέτη και για το έργο ταυτόχρονα. Το τελικό κόστος έπεσε στο 1 εκατομμύριο ευρώ!
Χρειάζονται εποπτικά όργανα για να ελέγχουν τι γίνεται και με το τελευταίο ευρώ. Όχι νέοι γραφειοκρατικοί οργανισμοί, αλλά ισχυροί μηχανισμοί ελέγχου της διαχείρισης του δημόσιου χρήματος.
Κι από την άλλη χρειάζεται οι δήμοι να έχουν χρήματα. Κι εδώ ίσως φανεί χρήσιμος ο φόρος για τα ακίνητα. Να μετατραπεί ο φόρος κατοχής, όπως είναι σήμερα, σε έναν ανταποδοτικό φόρο, όπως δεσμεύτηκε και ο κ. Σαμαράς. Να πληρώνουν οι πολίτες απευθείας τους δήμους και τα χρήματά τους να έχουν ανταποδοτικότητα. Είναι ο καλύτερος και ασφαλέστερος τρόπος για να λειτουργήσουν σωστά οι δήμοι. Οι πολίτες θα προσέχουν περισσότερο σε ποιους δίνουν τα χρήματά τους και οι δήμαρχοι θα ξέρουν ότι όλα τα μάτια θα είναι πάνω τους.
Θανάσης Μαυρίδης
thanasis.mavridis@capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου