Η πολλαπλή αντισυνταγματικότητα των κανόνων αναγκαστικής είσπραξης εισφορών (#ΟΑΕΕ, ΚΕΑΟ)

Η πολλαπλή αντισυνταγματικότητα των κανόνων αναγκαστικής είσπραξης εισφορών (#ΟΑΕΕ, ΚΕΑΟ)

Η πολλαπλή αντισυνταγματικότητα των κανόνων αναγκαστικής είσπραξης εισφορών, όταν το εισόδημα του ασφαλισμένου δεν επαρκεί, παρά μόνο προς επιβίωση

του Κωνσταντίνου Παπακασόλα, δικηγόρου Αθήνας*

Όταν το 2003 απολύθηκε απ το στρατό ένας παιδικός μου φίλος, συζητήσαμε για το ποια θα ήταν η επομένη κίνηση του, σαν πολίτης πλέον. Ο φίλος μου λάτρης των PC, με τα οποία ασχολείτο από μικρός, μου είπε ότι σκόπευε να ανοίξει κατάστημα παροχής υπηρεσιών – επισκευής υπολογιστών. Όταν τον ρώτησα γιατί δεν το επιχειρεί άμεσα μου απάντησε ότι διστάζει, καθώς έκτος από ενοίκιο, θα πρέπει να πληρώνει και ασφάλιση ύψους 300 ευρώ το μήνα!
Κι ενώ φυσικά δεν υπολόγιζε να βγάζει τα πρώτα χρόνια πάνω από 300 με 400 ευρώ το μήνα, χρήματα φυσικά που θα του απέφεραν μεν ένα μικρό εισόδημα, πλην με το ασφαλιστικό ταμείο συνέταιρο – θα έμπαινε και μέσα.

Εκεί εμπέδωσα για πρώτη φορά ότι η αυθαίρετη επιβολή του ύψους των ασφαλιστικών εισφορών αποτελεί βαρύτατη τροχοπέδη στο συνταγματικό δικαίωμα στην εργασία. Απλά και ξάστερα, δεν χρειάζεται να πούμε κάτι παραπάνω γι αυτό.

Περιττό να πω ότι ο φίλος μου μετά απ αυτά, το μόνο που επιθυμούσε διακαώς ήταν να μπει στο δημόσιο, μιας και το κράτος του απαγόρευε καθαρά και ξάστερα να εργαστεί μόνος του ως αυτοαπασχολούμενος ελεύθερος επαγγελματίας.

Κάποιος αποφεύγει να κάνει αυτό που αγαπά και θα τον βοηθούσε να ζήσει, επειδή υπάρχει στην μέση το Δημόσιο, με τις επαχθείς ασφαλιστικές εισφορές.

Το Σύνταγμα μας αναφέρει ότι η ασφάλιση είναι KOΙΝΩΝΙΚΟ ΑΓΑΘΟ, για την απονομή του οποίου μέριμνα το κράτος, με νόμο.

Από “αγαθό” λοιπόν μέχρι την σημερινή μεσαιωνική κατάσταση της διάλυσης των ταμείων, του PSI, των κατασχέσεων, των ρυθμίσεων – γκιλοτίνα, και των ποινικών διώξεων (!) μεσολαβεί ένα…χάσμα απίστευτο, μια απίστευτη στρέβλωση της έννοιας της κοινωνικής ασφάλισης.

Από προσιτό κοινωνικό αγαθό που θα έπρεπε να είναι μετατράπηκε σε διαδικασία αναγκαστικής είσπραξης (εις -) φορών, χωρίς εισοδηματικά κριτήρια, επιλογή που αποτελεί όνειδος για τον πολιτισμό της χώρας , η οποία άλλωστε γι αυτό και χρεοκόπησε, επειδή κατέχει τέτοιο νομοθετικό πλαίσιο, πρωίμου μεσαίωνα,

Έτσι, επιχειρώντας πρόσφατα το δημόσιο, ορθά μεν, να εισπράξει μη καταβληθείσες εισφορές για να τονώσει τα ταμεία του, (τα διαλυμένα από τις παρεμβάσεις και σπατάλες -για τις οποίες ΔΕΝ αναζητά ευθύνες), στρέφεται και κατά δίκαιων και κατά αδίκων ΚΑΤΑ ΠΑΡΑΒΑΣΗ ΤΗΣ ΑΡΧΗΣ ΤΩΝ ΑΡΘΡΩΝ 2, 4 ΚΑΙ 25 του Συντάγματος, στο βαθμό που έστω και κατόπιν εορτής δεν εισάγει εισοδηματικά κριτήρια στην αναζήτηση των όντως εισφοροφυγάδων.Διότι τι σόι εισφορές θα πληρώσει αυτός που είχε εισοδήματα 4 και 5 χιλιάδες ευρώ;

Έχουμε δηλαδή συνεχιζόμενη παραβίαση και κατά τον υπολογισμό και κατά την αναγκαστική είσπραξη των εισφορών των συνταγματικών αρχών της προστασίας της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της αναλογικής συνεισφοράς στα βάρη (βάρη είναι και οι εισφορές), της αρχής της αναλογικότητας κλπ καθώς, ασκώντας τα δικαιώματα του, τα εκ του ΚΕΔΕ, το δημόσιο διώκει και διεκδικεί εισφορές: με μηνύσεις και με κατασχέσεις, από ασφαλισμένους επαγγελματίες:

1.  Που για ορισμένο ή και ολόκληρο το διάστημα της εργασίας τους το εισόδημα τους δεν επαρκούσε καν για την επιβίωσή τους. (Κάτω απο 12.000 ευρώ ετησίως) και επομένως,δεν είχαν εισφοροδοτική ικανότητα και υποχρέωση κατά το Σύνταγμα. Αντισυνταγματικά λοιπόν και απάνθρωπα επιχειρεί να “κτίσει” ασφαλιστικό κεφάλαιο από αυτές τις κατηγορίες ανθρώπων, οι οποίες εξαθλιωθήκαν ακόμα περισσότερο στην πενταετία της οικονομικής κρίσης (2008-13). Μην θεσπίζοντας δε ανεισφορολογητο για τις ευαίσθητες αυτές κατηγορίες και προοδευτική αύξηση των εισφορών κατά το εισόδημα (πχ απο 0-5000 ευρώ μηδενική υποχρέωση, απο 5.000 – 10.000 ευρώ εισφορές ύψους 500 ευρώ κλπ), κατάφερε να ...πληρώνουν ΙΔΙΟ ΠΟΣΟ ΕΤΗΣΙΩΝ ΕΙΣΦΟΡΩΝ οι μικρέμποροι και ψιλικατζήδες με τις μεγάλες εμπορικές αλυσίδες, και λοιπά, χάνοντας εισφορές από αυτούς που μπορούν και θα έπρεπε να συνεισφέρουν περισσότερο και εξοντώνοντας όσους απλώς βγάζουν τον επιούσιο. Το αυτό ισχύει τόσο με τον ΟΑΕΕ και το ΕΤΑΑ όσο και με τον ΟΓΑ, στον όποιο πληρώνουν σχεδόν την ιδία ετήσια εισφορά τόσο οι μικροί αγρότες όσο και οι ιδιοκτήτες τεραστίων εκτάσεων με εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ επιδοτήσεων κάθε χρόνο, τα εισοδήματα των όποιων αντί να στηρίζουν τον ΟΓΑ (με σύστημα εισφορών αυξητικό βάσει του εισοδήματος) στηρίζουν την αυτοκινητοβιομηχανία Porsche Cayenne.
2.  Που λόγο της αδυναμίας οικονομικής αδυναμίας τους ήδη δεν θα πάρουν σύνταξη καθώς αδυνατούν να πληρώσουν εισφορές
3.  Που λόγο της οικονομικής αδυναμίας τους, ήδη είναι ανασφάλιστοι, χωρίς περίθαλψη και έκθετοι σε κάθε ασθένεια!!!
4.  Που Διώκονται και ποινικά και από πάνω! Αυτό και αν αποτελεί μνημείο βαρβαρότητας!

Τα ως άνω μέτρα, αθροιστικά, είναι ΕΞΟΝΤΩΤΙΚΑ μαζί με τις συνέπειες τους ΚΑΙ ΑΝΤΙΚΕΙΝΤΑΙ – όπως είναι προφανές – σε θεμελιώδεις αρχές νομιμότητας, καταλύουν κάθε συνταγματική έννοια αναλογικότητας, αξιοπρεπείας και κράτους δίκαιου, καθώς ο μικροεπαγγελματίας διαλύεται και εξευτελίζεται οικονομικά, ψυχολογικά και σωματικά μπροστά στον βόρβορο των διώξεων και τιμωριών που υφίσταται επειδή ασκεί ένα επάγγελμα, χωρίς να βγάζει πολλά χρήματα!

Αντίκεινται ομοίως στις αρχές της συνταγματικής προστασίας της νεότητας, των απόρων και της οικογένειας (αλήθεια τι οικογένεια θα δημιουργήσει και θα συντηρήσει κάποιος ασφαλισμένος – ανασφάλιστος , όταν το ασφαλιστικό ταμείο του κατάσχει σχεδόν όλο το εισόδημα του) αλλά και του συνταγματικού δικαιώματος της εργασίας από το φόβο της υπερχρέωσης στο δημόσιο μέσω φόρων και εισφορών.

Κατά τούτα, πρέπει να αντιμετωπιστούν στα ποινικά και διοικητικά δικαστήρια, τα ασφαλιστικά ταμεία, όταν οι «διωκόμενοι» ασφαλισμένοι – ανασφάλιστοι με μη επαρκή εισοδήματα απειληθούν η διωχθούν με μηνύσεις και κατασχέσεις, επικαλούμενοι τα συνταγματικά δικαιώματα τους, που προσβάλλονται στην ατομική τους περίπτωση και ασκώντας τη σχετική ανακοπή του ΚΕΔΕ εάν επιχειρηθεί κατάσχεση.

Πρόκειται βεβαίως για άσκοπη ταλαιπωρία στην οποία υποβάλλει το κράτος τους αδύναμους οικονομικά πολίτες του, κραυγαλέας αντισυνταγματικότητας.
Είναι τουλάχιστον εγκληματικό, να προσδοκά το ελληνικό δημόσιο ότι θα δημιουργήσει ασφαλιστικό απόθεμα διώκοντας ανήμπορους και εξαθλιωμένους επαγγελματίες, με ανασφάλιστα μελή κλπ, ΕΞΑΘΛΙΩΝΟΝΤΑΣ τους ακόμα περισσότερο και κατάσχοντας τις ιδιοκτησίες τους, κατά παράβαση κάθε αρχής αναλογικότητας και ΜΕΣΟΥ ΠΡΟΣ ΣΚΟΠΟ.

Δηλαδή, ακόμα και αυτού που βγάζει 5.000 ευρώ εισόδημα, μπορεί να του κατάσχουν τα 2.000 ευρώ που έχει στην τράπεζα, αφήνοντας τον άπορο, η να του κατάσχουν το σπίτι αφήνοντας τον άστεγο, ώστε να του εξασφαλίσουν σύνταξη 350 ευρώ στα 67 του! Οποιος παραλογισμός! Απώλεια υπέρτερων αγαθών για την μετά βίας χορήγηση ενός άλλου!

Η πολιτική ηγεσία της χώρας κάνει ότι δεν καταλαβαίνει ούτε την αδικία του σημερινού συστήματος υπολογισμού εισφορών (χωρίς ανεισφορολόγητο!) , που δεν έχει κλιμακωτά εισοδηματικά κριτήρια, (όπως στην Αγγλία, την Σουηδία, Ολλανδία κλπ) αλλά μόνο χρονικά ( 3ετιες κλπ), που είναι ΑΣΧΕΤΑ, ούτε τις δικες της ευθύνες απο τις επενδύσεις (αναγκαστικές μάλιστα!!!) σε τοξικά ομόλογα και την υπαγωγή στο PSI, που διέλυσαν τα αποθεματικά των ταμείων , ώστε να μην μπορούν να δώσουν συντάξεις !

Αν ο επαγγελματίας των 5.000 ευρώ εσόδων, διώκεται ποινικά , αστικά, και μένει χωρίς σύνταξη και περίθαλψη, ακόμα και όταν αποδεδειγμένα δεν έχει εισφοροδοτική ικανότητα, τότε ο πολίτικος που θεσμοθέτησε και ανέχτηκε την κατασπατάληση των πόρων των ταμείων, τον αντισυνταγματικό προσδιορισμό των εισφορών και κούρεψε τα αποθεματικά των ταμείων με τις πράξεις του και τα οδήγησε στη χρεοκοπία θα πρέπει αναλογικά να τιμωρηθεί με ανασκολοπισμό; Αναρωτιέμαι.

Ο “ασφαλισμένος” επαγγελματίας, εφόσον πληροί κάποια εισοδηματικά κριτήρια, και ήδη βιώνει έναν κοινωνικό αποκλεισμό ως ανασφάλιστος, έχει αρωγό του το Σύνταγμα απέναντι στη βαρβαρότητα που τον απειλεί με φυλακίσεις και κατασχέσεις περιουσιακών του στοιχείων, στην περίπτωση που απλώς …εργάζεται χωρίς να βγάζει 20.000 ευρώ το μήνα. Ειδάλλως Ακόμα και αν βγάζει μόλις 1.000 το χρόνο, πάλι κινδυνεύει!!!

Οι δικαστές πρέπει να δούνε με προσοχή το ζήτημα και εφόσον τα πραγματικά και συνταγματικά ζητήματα τεθούν παραδεκτά στα ανωτέρω πλαίσια να απαλλάσσουν τους αδύναμους ασφαλισμένους από κάθε ποινική & αστική/διοικητική ευθύνη έναντι των ασφαλιστικών ταμείων, ειδάλλως η χωρά θα οδηγηθεί σε χάος από την απελπισία υποαπασχολουμένων (& ανέργων πλέον) ανασφαλίστων και των οικογενειών τους, που ενώ απλώς να…εργάζονται, τους ζητούνται αστρονομικές εισφορές!
Οι οποίες να τονίσουμε ότι από το 1992 μέχρι σήμερα έχουν αυξηθεί έως και 500%!

Π.Χ. για ΤΕΒΕ-ΟΑΕΕ .Το 1995 πλήρωναν 166€ το δίμηνο (56880 δραχμές) Το 2002 πλήρωναν 481€ το δίμηνο και το 2012 πληρώνουν 900€ το δίμηνο!!

Είναι ξεκάθαρο δε ότι υπάρχει ζήτημα ετέρας και διπλής αντισυνταγματικότητας σε επίπεδο γενεών αλλά και κλάδο απασχόλησης (δημόσιο – ιδιωτικό τομέα ) επί της αρχής ισότητας των πολιτών , καθώς

α) Οι ασφαλισμένοι προ του 2000 και 1992 πλήρωναν πολύ χαμηλότερες εισφορές (πχ οι εισφορές υγείας των δικηγόρων το 1998 ήταν μόλις 350 ευρώ ετησίως, ενώ σήμερα 800 ευρώ), ενώ όσοι μπήκαν στην αγορά εργασίας από το 2000 και μετά πολλά περισσότερα, ώστε οι μεν παλιότεροι κατέβαλλαν ένα αμελητέο ποσό (συχνά μόλις 5%) των εισοδημάτων τους, ενώ οι σημερινοί ασφαλισμένοι, μέσα σε βάρια οικονομική κρίση να καταβάλλουν ακόμα και το 100% !!!!
β) Το κράτος δανείζεται για να πληρώσει τις εισφορές, συντάξεις και εφάπαξ των δημόσιων υπάλληλων, αλλά αφήνει σε άκρα εξαθλίωση και ανασφαλίστους τους αυτοαπασχολούμενους που δεν μπορούν να ασφαλιστούν λόγω των υπέρογκων εισφορών.  

Δεν γίνεται να υπάρχουν πολίτες 2 κατηγοριών. Υπάρχει εύνοια για την κατηγορία αυτή των πολιτών, και βάρβαρος καταναγκασμός και απάνθρωπη τιμωρία για την άλλη.

Το ασφαλιστικό της χώρας πρέπει να αλλάξει άμεσα, ακόμα και με κατάργηση των ασφαλιστικών ταμείων και ενιαία σύνταξη για όλους γιατί αποτελεί τροχοπέδη εδω και πολλά χρονιά για την επιβίωση των νέων της χώρας.

Ήδη εκατομμύρια Έλληνες είναι ανασφάλιστοι. Δεν χρειάζεται να τους εξοντώσει η πολίτικη εξουσία της χώρας.

Ας γίνει προαιρετική η καταβολή εισφορών ΑΝΑΔΡΟΜΙΚΑ για όσους και για όσα χρονιά είχαν εισοδήματα κάτω των 12.000 ευρώ και να νομοθετηθεί ανεισφορολογητο μέχρι τα 6.000 ευρώ και αύξηση εισφορών κατά 500 ευρώ για κάθε προσθετά 6.000 ευρώ εισοδήματος, ώστε να είναι δίκαιο και εύλογο το βάρος κάθε ασφαλισμένου. 

Επομένως κάτι δίκαιο και σοφό θα ήταν εξ αρχής στο υπό σύσταση Κέντρο Είσπραξης Ασφαλιστικών Οφειλών (Κ.Ε.Α.Ο.), να υπάρξει, μέσω σύνδεσης με τo Τaxis net ή προσκόμισης στοιχείων με πρωτοβουλία των ασφαλισμένων, μια πρώτη διάκριση των οφειλετών και των οφειλών τους, ανά φορολογικό / ασφαλιστικό έτος:
Α) Σε όσους είχαν εισοδήματα επαρκή, όπως πχ πάνω από 12.000 ευρώ (για να μπορούν να καταβάλλουν τις έως σήμερα εισφορές)και
Β) Σε όσους είχαν εισοδήματα κάτω του ορίου αυτού, οι οποίοι μέχρι τα 6.000 πρέπει να απαλλάσσονται ολοκληρωτικά, ενώ μεταξύ 6 και 12.000 να καταβάλλουν το πολύ 500 ευρώ ετησίως, δοθέντος ότι φορολογούνται κιόλας με τέλος επιτηδεύματος, τεκμήρια, και αλλά και από του χρόνου με 25% φόρο. 

Ομοίως πρέπει το σύστημα να αλλάξει άμεσα και να γίνει κεφαλαιοποιητικό από αναδιανεμητικό- γενεαλογικό που είναι σήμερα.
Δεν μπορούν οι σημερινοί νέοι των…300 ευρώ να στηρίζουν συνταξιούχους με 2 έως 10 συντάξεις, πολλές των όποιων 2 και 3.000 ευρώ, με εφάπαξ κλπ.
Σε μια Ελλάδα μάλιστα που μειώθηκε ο πληθυσμός της κατά ένα εκατομμύριο μεταξύ 2001 και 2011 και η ανεργία πήγε στο ίδιο διάστημα από το 10 στο 30%!Ειδάλλως ας δανείζεται το κράτος για να πληρώνει και τις συντάξεις του ιδιωτικού τομέα, όπως κάνει και για τον δημόσιο, άλλως πρόκειται περί ανισότητας και κοροϊδίας.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ

Στην έννοια των «βαρών» δεν ανήκουν μόνο οι φόροι, αλλά ΠΡΟΦΑΝΩΣ και οι ασφαλιστικές εισφορές οποίες, είτε θεωρήσουμε ότι καταβάλλονται υπέρ των ιδίων των ασφαλισμένων – είτε υπέρ των σημερινών συνταξιούχων (σύστημα γενεών) στην μεν πρώτη περίπτωση έχουμε το δικαίωμα της μονομερούς αρνήσεως πληρωμής τους, αρνούμενοι την συνταξιοδότηση, στη δε δεύτερη περίπτωση είναι υπέρογκα επαχθείς και γι αυτό ελεγχόμενες αντισυνταγματικά, καθώς επιβάλλονται άνευ ουδενός ουσιαστικού, αληθινού εισοδηματικού κριτηρίου σε όλους τους ασφαλισμένους.
Διαπιστώνουμε εδώ και χρόνια μια αντισυνταγματική και εκφυλιστική εκτροπή της κοινωνικής ασφάλισης, από κοινωνικό αγαθό, σε μέσο στυγνού οικονομικού καταναγκασμού. 

Η θέσπιση και ο καταλογισμός των εισφορών χωρίς να λαμβάνεται υπόψη το εισόδημα του ασφαλισμένου, τυχόν μέτρα αναγκαστικής εκτέλεσης και το διοικητικό μέτρο της έκδοσης ασφαλιστικής ενημερότητας για θεώρηση βιβλίων, ως μέσο εξαναγκασμού σε πληρωμή, είναι αντίθετα στην αρχή της αναλογικότητας, στο Σύνταγμα (ζήτημα παραβίασης των άρθρων 2, 4, 5, 21, 22 και 25 του Συντάγματος) και την ΕΣΔΑ 

Ναι μεν, η ασφάλιση είναι υποχρεωτική (σε ασφαλιστικό ταμείο, δημόσιο φυσικά,) από πουθενά στο Σύνταγμα όμως δεν προκύπτει ότι ο ασφαλισμένος είναι υποχρεωμένος να καταβάλλει όσο ύψος εισφορών του καταλογίζει να καταβάλλει κάθε φορά ο υπουργός ασφάλισης!!!

«Είναι φανερό ότι οι «δυνάμεις», στις οποίες αναφέρεται το Σύνταγμα, είναι οι περιουσιακές δυνάμεις, και όχι οι πνευματικές ή οι μυϊκές ή. . . οι ορμονικές δυνάμεις του φορολογουμένου. Αυτό ορίζετο καθαρά στο Σύνταγμα, όπως ήταν διατυπωμένο πριν από την αναθεώρηση του 1911: «αναλόγως της περιουσίας». 

Η αντικατάσταση της φράσης αυτής με την αόριστη διατύπωση «αναλόγως των δυνάμεων» έγινε, όπως μας πληροφορούν οι συνταγματολόγοι, απλώς και μόνο για να διευκολυνθεί η επιβολή της προοδευτικής φορολογίας προσθέτουν όμως ότι, και με την καινούργια διατύπωση, «η φράσις «αναλόγως των δυνάμεων» σημαίνει βεβαίως ότι η υποχρεωτική εισφορά δεν πρέπει να ορίζεται αυθαιρέτως, αλλ’ εκτιμώμενης της οικονομικής ικανότητος εκάστου».

(Σβώλος – Βλάχος, Το Σύνταγμα της Ελλάδος, 1 1954 σελ. 222- Κώστας Μπέης, Τα αμάχητα τεκμήρια είναι αντισυνταγματικά, 1978).

Άρθρο 2. Συν. : “Ο σεβασμός & η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας”

Το δικαίωμα στην την φυσική επιβίωση, την ιδιοκτησία, την διατροφή, την εργασία, την ένδυση και την στέγαση προέχει απο την υποχρέωση καταβολής ασφαλιστικών εισφορών, στην δε περίπτωση που το εισόδημα κάποιου δεν είναι επαρκές για τα πρώτα, πρέπει να απαλλάσσεται των εισφορών, με μονή συνέπεια την μείωση της σύνταξης του κατά το μέρος που δεν καταβάλλει και άνευ άλλης συνέπειας.

Πρέπει να τεθεί λοιπόν ένα εύλογο οικονομικό όριο το όποιο να προφυλάσσει τον εργαζόμενο / ασφαλισμένο από την ασυδοσία του εκάστοτε Υπουργού Κοινωνικής Ασφάλισης που στην ουσία διοικεί τα Ταμεία.

Και φυσικά γεννιέται ζήτημα αποζημίωσης του ασφαλισμένου/ανασφάλιστου από την αδικοπρακτική, εναντία στο Σύνταγμα συμπεριφορά αυτή του δημοσίου/ ταμείων.
Εξυπακούεται τέλος ότι η χορήγηση ενημερότητας ως προϋπόθεση θεώρησης βιβλίων, οι προσαυξήσεις & τόκοι επί εισφορών και αναγκαστικά μέτρα είσπραξης είναι απαράδεκτα και αντισυνταγματικά έναντι των χαμηλού εισοδήματος/επί μακρόν ανέργων & υποαπασχολούμενων ελευθέρων επαγγελματιών.

Η κοινωνική ασφάλιση από αγαθό και υποχρέωση του κράτους απέναντι στον πολίτη στρεβλώθηκε σε μια «θηλιά» οικονομικού στραγγαλισμού, σε μια αποτρεπτική προϋπόθεση για την ελεύθερη και απρόσκοπτη επαγγελματική δραστηριότητα. Είναι αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα κάθε ανθρώπου να φροντίζει πρώτα για τις βασικές του ανάγκες, την διατροφή του, την στέγαση του, κλπ και έπειτα για την ασφάλιση του.

Εδώ και πολλά χρόνια η ιεράρχηση αυτή έχει έμπρακτα διασαλευθεί και έχει δημιουργήσει έναν παραλογισμό που πρέπει επιτέλους να λάβει τέλος.