Διχαστική εμπάθεια στην καταγραφή της Ιστορίας - ένα γράμμα που δεν έλαβε απάντηση

Παρουσιάζω στο διαδίκτυο την παρακάτω επιστολή, που έλαβα από άγνωστο σ’ εμένα μέχρι τώρα πρόσωπο, επειδή θίγει καίριες πτυχές της νεότερης ιστορίας μας με αντικειμενικότητα και βιβλιογραφική υποστήριξη.
Μ. Πρωτοπαπαδάκης
Παρίσι, 10 Ιανουαρίου 2012
Αγαπητέ κ. Καψή

Διάβασα και αυτό το βιβλίο σας «Η δίκη των Έξι», συνεχίζοντας τη συνήθεια μου να διαβάζω ό,τι έχει σχέση με τη σκοτεινή περίοδο της εποχής του .....Διχασμού και της Μικρασιατικής εκστρατείας - καταστροφής. Η βιβλιογραφία της περιόδου εκείνης είναι εκτενής. Έχουν γραφεί πολλά για το εάν έπρεπε να γίνει και τα αποτελέσματα της. Τόσο η ελληνική όσο και η ξένη συμφωνούν, συγκρούονται και διαφωνούν.

Τα δικά σας μόνο είναι αρκετά. Τα έχω διαβάσει όλα. Τις «Χαμένες Πατρίδες» του 1960, «Αδούλωτες θάλασσες» 1968, «Γεννηθήτω Δημοκρατία» 1972, «Οι τρεις μέρες του Μάρτη» 1990, «Στρατηγέ Ιδού η Φρεγάτα σας» 1991, «1922 Η Μαύρη Βίβλος» 1992, «50 χρόνια στο κουρμπέτι» 2003, τα διάφορα δημοσιογραφικά σας κείμενα και βέβαια «το θαυματουργό νερό του Καματερού».

Σε όλα σας τα βιβλία βγαίνει μια πικρία και ένα φαρμάκι. Όλα σας στάζουν αίμα για τους αντιπάλους σας. Ακόμη και ο σημερινός πρόεδρος της Δημοκρατίας και συνυπουργός σας Κάρολος Παπούλιας δεν γλυτώνει στο «Τρεις μέρες του Μάρτη». Δεν κατακρίνετε μόνο τις πράξεις τους αλλά και τους ίδιους. Όλοι της από εκεί πλευράς! Υπεύθυνοι για όλα τα δεινά του τόπου! Οι δικοί μας πατριώτες, αγωνιστές άξιοι της πατρίδος, οι άλλοι στα τάρταρα της ιστορίας. Αυτό που γράψατε για τους Έξι, το πρόσφατο, αναρωτιέμαι γιατί - τόσο γρήγορα - το γράψατε; Που στοχεύετε; Γιατί ουσιαστικό δεν προσθέτετε τίποτε - νέο - στη βιβλιογραφία. Έχει καταγραφεί από πολλούς η περίοδος αυτή και κυρίως η Μικρασιατική εκστρατεία -καταστροφή, την οποία δικαίως ο Μεγάλος Μικρασιάτης Έλληνας αείμνηστος Μποδοσάκης απεκάλεσε «Απερίσκευτη εκστρατεία» που κατέστρεψε τον εκεί Ελληνισμό (Αφιέρωμα του οικονομικού ταχυδρόμου της εποχής, Γιάννη Μαρίνου). Έλαχε η καταστροφή να πέσει πάνω στους Έξι και στον Κωνσταντίνο. Αν δεν έφευγε με τις εσπευσμένες εκλογές του 20 ο Βενιζέλος, θα έπεφτε σ' αυτόν σίγουρα. Ήταν όμως, όπως συμβαίνει πάντα, ο τυχερός της ιστορίας, όπως ο νέος Εθνάρχης Κων/νος Καραμανλής. Και οι δύο δοτοί Πρωθυπουργοί!!

Τα αρχεία που δημοσιεύτηκαν – του Foreign Office - με την επιμέλεια του αείμνηστου καθηγητή του πανεπιστημίου του Λονδίνου, D. Dakin μεγάλου φίλου της Ελλάδας - πραγματικού φιλέλληνα,

Wilson

συγγραφέα τριών σημαντικών βιβλίων για την Ελλάδα, Αγγλιστί, μεταφρασμένα όλα στα Ελληνικά, «Ενοποίηση της Ελλάδος», «Αγώνας Ανεξαρτησίας» και για τη Μακεδονία και κυρίως η εισαγωγή του στον τόμο 1919-1922 του Foreign Office, αποκαλύπτουν πώς και πού οφείλεται η συμφορά. Είναι ο μοναδικός ιστορικός που τολμά ν' αποκαλεί τον Βενιζέλο «καιροσκόπο». Ήταν;

     

       Ο πολύς Χάρινγκτον και Ράμπλοντ προειδοποιούσαν από το 1918-19 για την παράλογη απόφαση αποστολής ελληνικού εκστρατευτικού σώματος στη Σμύρνη - από τους τρεις - οι οποίοι για να προλάβουν τους Ιταλούς στους οποίους με τη συνθήκη του Απριλίου 1915 είχαν τάξει, οι τότε της Αντάντ, στην Ιταλία.

     Ο Διάλογος των Τριών Μεγάλων στις Βερσαλλίες είναι αποκαλυπτικός: όταν έμαθαν τις κινήσεις της Ιταλίας - οι ηγέτες της είχαν αποχωρήσει από τη σύσκεψη - αναρωτήθηκαν: «και τώρα τι κάνουμε;». Πετάγεται ο Lloyd George και λέει: «Ο Βενιζέλος». Τότε κλήθηκε ο Βενιζέλος ο οποίος στην έξοδο του διασταυρώθηκε με τον Αρχηγό του Γ.Ε. Μεγάλης Βρετανίας, στρατάρχη Wilson, που του είπε «ΤΙ ΚΑΝΕΤΕ, ΘΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΕΤΕ ΤΗ ΧΩΡΑ ΣΑΣ;» Ένα άλλο σοβαρό σημείο που προσπερνάτε είναι η συνθήκη των Σεβρών που υπεγράφη ενάμιση χρόνο μετά τη συνθήκη Νεϋγύ με τη Βουλγαρία χωρίς καμμία στρατιωτική ενδυνάμωση, όπως αυτή με τη Γερμανία. Υπεγράφη όταν ο Κεμάλ είχε ανδρωθεί και είχε κυριαρχήσει και ο Σουλτάνος που υπέγραψε, ήταν χωρίς ουσιαστική εξουσία.

Και να προσθέσω κάτι ακόμα:

Η προσφορά της Κύπρου το 1914 έγινε προσωπικά από τον Γκρέυ, ΥΠ. ΕΞ. Αγγλίας και όχι τον Τσώρτσιλ, για την οποία προσφορά αντέδρασε σφοδρά το Foreign Office και ανεκλήθη σχεδόν αμέσως! Η απειλή για κατάληψη της Κωνσταντινούπολης δεν ήταν παιδαριώδης αλλά σωστή και μακάρι να τολμούσαν και να γινόταν. Οι τρεις εκπρόσωποι των Μεγάλων Δυνάμεων αντέδρασαν και απείλησαν - ενώ στρατιωτικά δεν μπορούσαν ν' αντισταθούν. Δεν άλλαξαν ούτε ενισχύθηκαν στρατιωτικά, όταν εσπευσμένα υπέγραψαν την ανακωχή των Μουδανιών με τον Κεμάλ. Γιατί;

Η παραχώρηση της Ανατολικής Θράκης έγινε στα Μουδανιά, όπου δεν υπέγραψε τελικά ο Μαζαράκης αλλά ο εσπευσμένα κληθείς Πλαστήρας, ήταν σφάλμα, γιατί δεν ήταν Μικρά Ασία και είχε παραχωρηθεί με τη συνθήκη Ελλάδος-Βουλγαρίας. Τη Θράκη μπορούσαμε να την κρατήσουμε κ. Καψή, γιατί είχαμε δυνάμεις στην Ανατολική Θράκη έτοιμες για δράση. Δυστυχώς, ήταν τότε άλλες οι προτεραιότητες. Ο δε στρατός του Κεμάλ ασχολείτο με το πλιάτσικο (περιουσίες Ελλήνων).

Ο διχασμός, κ. Καψή, έγινε και ευθύνονται και οι δύο «Κωνσταντίνος και Βενιζέλος». Και οι δύο ήσαν και είναι υπεύθυνοι γι' αυτόν, ο οποίος κατέστρεψε την Ελλάδα και τους Έλληνες που τον κουβαλάνε μαζί τους μέχρι σήμερα. Άλλωστε το δήλωσε με σκληρά λόγια ο Βενιζέλος στον Γάλλο πρωθυπουργό που τον επισκέφθηκε το 1922 και του ζήτησε να επέμβει να σωθεί ο ελληνισμός και αρνήθηκε «Δεν φταίτε εσείς αλλά εγώ που δίχασα τη χώρα μου για το χατίρι σας.» Και τέλος, κ. Καψή, σε ένα διαζύγιο, δεν φταίει ποτέ μόνο ο ένας αλλά και οι δύο. Πιστεύω δε, ότι όσο Έλληνας ήταν ο Βενιζέλος, άλλο τόσο ήταν και ο Κωνσταντίνος. Ούτε ο Βενιζέλος υπήρξε Γάλλος, ούτε ο Κωνσταντίνος Γερμανός. Πεισματάρη μπορεί να τον πεις, Γερμανό όμως ποτέ, ούτε αυτός, ούτε ο Γούναρης και ο Μεταξάς. Ήσαν όλοι τους Έλληνες!

Θα ήθελα πριν τελειώσω να σημειώσω λίγα για τη Μικρασιατική υποχώρηση - καταστροφή:

Η έκθεση Μαζαράκη Αινιάν - η αρχική - απεκάλεσε τους αξιωματικούς-συμπεριλαμβανομένου και του Πλαστήρα - «Ριψάσπιδες», «Φυγάδες» και «Προδότες της πατρίδος». Την έκθεση η οποία ήταν έτοιμη από το 1923 αλλά καταχωνιάσθηκε - ξαναγράφτηκε και δημοσιεύθηκε το 1925. Ο στρατός δεν πολέμησε αλλά «λάκισε», κ. Καψή.

Θεοτόκης

Δεν γράφετε τίποτα για τη μεραρχία Θεοτόκη που υπεχώρησε συντεταγμένη και πέρασε στην Ελλάδα 150.000 κατοίκους με όσα υπάρχοντα μπόρεσαν να πάρουν μαζί τους και βέβαια τη μεραρχία του, η οποία έφτασε στη Ανατολική Θράκη και όχι στην Αθήνα για παρέλαση. Γιατί λοιπόν την αγνοείτε;

Δεν αναφέρετε, επίσης, σε κανένα από τα βιβλία σας: Πόσοι Μικρασιάτες Έλληνες στρατιώτες πολέμησαν στη διάρκεια της εκστρατείας 1919-1922. Στην περιοχή ζούσαν 1.500.000, σύμφωνα με την έκθεση της Ελλάδος στη διάσκεψη του Παρισιού θα έπρεπε κανονικά να υπηρετούσαν τουλάχιστον 80.000, αν συγκρίνουμε με τους Σερβοβοσνίους στον πρόσφατο πόλεμο που πολεμούσαν μόνο Σερβοβόσνιοι υπό τον Μπλάντικ και όχι Σέρβοι της Σερβίας.

Επανερχόμενος στους πολιτικούς: Θεωρώ μεγάλο ευφάνταστο παραμύθι την οργάνωση δολοφονίας του Γάλλου Πρωθυπουργού από τον Γούναρη. Ένα παραμύθι παρόμοιο της οργανωθείσης επίθεσης στη Γαλλική πρεσβεία των Αθηνών το 1917 την οποία ενεπνεύσθει ο ανεκδιήγητος Ροκφέϊγ, την οργάνωσε και εξετέλεσε με αποβράσματα της ελληνικής κοινωνίας των Αθηνών, ο άνθρωπος που το άρρωστο μυαλό του μεταβίβαζε στο Γαλλικό τύπο και τροφοδοτούσε τους προϊσταμένους του για την ύπαρξη και δράση Γερμανών πρακτόρων στην Αθήνα και υποβρυχίων στο Αιγαίο. Το ποιός ήταν ο Ροκφέϊγ καταγράφει ο μέντορας του, Γάλλος ναύαρχος σε απομνημονεύματα του. Ενδιαφέρουσα η αναφορά της κας Αθηνάς Κακούρη στη σελίδα 427.

Όσο για τη συνθήκη της καταγγελίας Βενιζέλου - Τιττόνι, την ημερομηνία δίνει στο βιβλίο του ο Πρέσβυς Α. Κοραντής «Το Βορειοηπειρωτικό ζήτημα», σελ. 154-155, σημείωση 427. Θα μπορούσα να επικαλεσθώ πολλά στοιχεία για να αποδείξω ότι η δίκη έγινε και ακολούθησε η εκτέλεση των Έξι για να μην αποκαλυφθούν οι πραγματικοί ένοχοι της καταστροφής που περιποιείται η Έκθεση Μαζαράκη.

      Για να πλουτίσω τη βιβλιογραφία σας της εποχής και να σας δείξω ότι υπάρχουν και διαφορετικές εκτιμήσεις για την εποχή, σας, εσωκλείω ένα απόσπασμα από τό βιβλίο του Αντιστράτηγου Κωνσταντίνου Ιωάννου με τον τίτλο «Μικρασιατική καταστροφή κατά τον Αύγουστο 1922, εκδοθέντος εν Αθήναις το  1934 εκ του τυπογραφείου «Ρυθμός» Πειραιώς 52. Σ' αυτό περιγράφεται    η    υποχώρηση-φυγή.    Είναι    γραμμένο    από    ένα    έντιμο στρατιωτικό    που    δεν    χαρίζεται    σε    κανένα    από    τους    υπευθύνους στρατιωτικούς που ηγούντο της φυγής. (Σημείωση: Δεν παρουσιάζουμε το υπόψη κείμενο, για να μην φορτώσουμε περισσότερο την παρούσα ανάρτηση. Έχουμε δημοσιεύσει σχετικά σε προηγούμενη ανάρτησή μας στο διαδίκτυο με τίτλο: Η αποφράς νύχτα της 14ης προς 15 Αυγούστου 1922 στο μικρασιατικό μέτωπο - μια θλιβερή επέτειος).

Όσο για τον μάρτυρα Παπούλα, καλόν θα ήταν να διαβάζατε τα όσα είπε ο Ινονού στον Μαρκεζίνη όταν έγραφε την ιστορία, κατά τη συνέντευξη μαζί του, στην Άγκυρα: «ο Παπούλας πάντα οπισθοχωρούσε τη στιγμή που έπρεπε να πολεμήσει». Όσο για την επιστολή του Πλαστήρα από τη Νίκαια, που, όπως γράφετε, ζητούσε την παραμονή της χώρας ουδέτερης από τον Μεταξά, λυπάμαι αλλά δεν ζήτησε ουδετερότητα αλλά να διαπραγματευτεί με τον Χίτλερ για ν' αποφύγει τη σύγκρουση, κάτι που αναφέρει στον επίλογο του ο Πρέσβυς ε.τ. Αννίβας Βελλιάδης «Ελληνογερμανικές σχέσεις, 1936-1940».

Τέλος, θα ήθελα ν' αναφερθώ λίγο για τους εκτελεσθέντες στην Κέρκυρα. Οι εκτελέσεις - όσες έγιναν - έγιναν έπειτα από τα δικαστήρια και δικαστές. Τότε, 1947-1949, η Δημοκρατική Ελλάδα είχε κυβέρνηση συμμαχική και την Προεδρία είχε ο γηραιός Θ. Σοφούλης. Μία κυβέρνηση που προσπαθούσε να κρατήσει στην Ελλάδα τη Δημοκρατία. Ένα ενωμένο πολιτικό κόσμο που αγωνιζόταν και πολεμούσε τους ξενόδουλους μαχητές -ελευθερωτάδες, όπως αποκαλύπτει στο βιβλίο του «Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδος» ο καθηγητής Νίκος Μαραντζίδης, εκδόσεις Αλεξάνδρεια 2010.

Την εποχή αυτή για την Ελλάδα, τη ζήσαμε και τη νοιώσαμε στο «πετσί» μας όσοι από μας ζούσαν στην επαρχία - ύπαιθρο. Εκεί οι εκτελέσεις γίνονται «δια μαχαίρας», για να μην ξοδεύονται πυρομαχικά από τους Εθνικούς αγωνιστές των βουνών του Στρατηγού Μάρκου, χωρίς λαϊκά δικαστήρια που οι ίδιοι είχαν ιδρύσει. Το στρατηγό Μάρκο, τον Πρωθυπουργό της ‘‘ελεύθερης Ελλάδος’’ που για το θεάρεστο έργο του τιμήθηκε ως βουλευτής επικρατείας και κηδεύτηκε με δημόσια δαπάνη.

Για την εποχή αυτή, 1947-1949, μιλάει στο δημοσιογράφο Αλέξη Παπαχελά της «Καθημερινής» ο Λεωνίδας Κύρκος, ο οποίος περιποιείται όλη την αφρόκρεμα της κυβέρνησης του Μάρκου και της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας, καταλήγοντας στο ‘‘ευτυχώς ηττηθήκαμε’’ και μην ξεχνάτε, κ. Καψή, ότι όλοι αυτοί οι πολεμιστές κατά της πατρίδος επέστρεψαν με τιμές στην Ελλάδα που πολέμησαν, απεκατεστάθησαν και συνταξιοδοτήθηκαν από τα ευγενή ταμεία τα οποία από τότε δεν βρήκαν την υγεία τους και άρχισαν να γράφουν απομνημονεύματα εξυμνσύντες το εθνικό τους έργο. Ενώ αυτοί που εξαιτίας τους βούλωσαν τις «γράνες» των φαραγγιών μένουν τα κόκκαλά τους ποιος ξέρει πού;

Μετά τιμής

     Ηλίας Μίχος

Όπως αναφέραμε στον τίτλο, η επιστολή δεν έχει απαντηθεί. Ίσως και να μην έφθασε στα χέρια του παραλήπτη. Ευχής έργο θα είναι να υπάρξει απάντηση τώρα, και μάλιστα από το διαδίκτυο, για να τεθούν οι διαφωνίες των δύο ανδρών στην κρίση του κοινού.

Μ. Πρωτοπαπαδάκης.