Σε συνθήκες εκτεταμένης ανεργίας και ανετοιμότητας του εργατικού κινήματος να απαντήσειεπιθετικά στις αξιώσεις της μεγαλοεργοδοσίας το ερώτημα για το ποιος κλείνει ή ανοίγει τα εργοστάσια δεν είναι συνδικαλιστικό ζήτημα αλλά έχει βαρύνουσα σημασία για την στάση του εργατικού κινήματος απέναντι στον πόλεμο που....
δέχεται.
Mε αφορμή στημένα άρθρα που ήρθαν στο φως της δημοσιότητας που αναφέρουν ότι δήθεν το ΠΑΜΕ και η έκφραση αλληλλεγγύης των εργατών κλείνουν τα εργοστάσια, επιδιώκοντας να στρέψουν τους εργαζόμενους απέναντι στη δύναμη τους και να..... γενικευτεί η ηττοπάθεια και η υποταγή, το ΠΑΜΕ θέτει κάποιους προβληματισμούς και παίρνει ξεκάθαρη θέση.
Η προσπάθεια της κυβέρνησης, της εργοδοσίας και των αποσπασμάτων της στο εργατικό κίνημα να ρίξουν τις ευθύνες του κλεισίματος των εργοστασίων στους εργάτες, πρέπει να αποκρουστεί.
Οι αγώνες των εργατών δεν κλείνουν τα εργοστάσια και τις παραγωγικές μονάδες. Τα εργοστάσια τα κλείνουν οι καπιταλιστές όταν δε βγάζουν τα κέρδη που προσδοκούν, όταν πέφτουν έξω στον ανταγωνισμό με άλλες επιχειρήσεις, όταν τα μεταφέρουν σε διπλανές ή άλλες χώρες με εξευτελιστικά μεροκάματα. Μεροκάματα που προσπαθούν με διάφορους τρόπους να επιβάλουν πλέον και στη χώρα μας.
Οι 68.000 μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις που έκλεισαν στη χώρα μας τα τελευταία δύο χρόνια, δεν έκλεισαν λόγω των αγώνων και των διεκδικήσεων των εργατών. Οι επιχειρήσεις κλείνουν λόγω της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, της αναρχίας στην παραγωγή, των ανταγωνισμών για την αναζήτηση του μέγιστου κέρδους. Γι´ αυτό το λόγο παραγωγικές μονάδες και εργοστάσια, κλάδοι απαραίτητοι για την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών και της ανάπτυξη της χώρας πάνω στον υπαρκτό και πλούσιο πλουτοπαραγωγικό ιστό της, όπως τα κλωστοϋφαντουργεία, τα ναυπηγεία φθίνουν και συρρικνώνονται.
Με βάση τις παραπάνω πλευρές, αρκετές επιχειρήσεις σε μια σειρά κλάδους και περιοχές που απασχολούσαν χιλιάδες εργαζόμενους, μεταφέρθηκαν σε άλλες χώρες, αναζητώντας μεγαλύτερα κέρδη.
Το θύμα από τις συνέπειες της μεταφοράς των εργοστασίων αλλά και των λουκέτων σε επιχειρήσεις είναι πάντα οι εργαζόμενοι και όχι οι εργοδότες. Οι εργάτες βρίσκονται στην ανεργία και την ανέχεια την ίδια στιγμή που οι μεγαλοεργοδότες συνεχίζουν να επιβιώνουν με άνεση, κρινόμενοι σε κάθε περίοδο ως σταθεροί επενδυτές και ο βασικός κρίκος της ανάπτυξης. Ανάπτυξη που είναι βαμμένη με το αίμα και την εξαθλίωση των εργατών.
Οι εργάτες να βάλουν τα ταξικά γυαλιά και να κοιτάξουν κατάματα της αλήθεια
Ο κατάλογος των εργοστασίων που έχει κλείσει στη χώρα μας, τα παιχνίδια με τις αλλαγές εδρών των επιχειρήσεων, το 1.5 εκατομμύριο άνεργοι δεν είναι αποτέλεσμα των διεκδικήσεων των εργατών.
Η ΜΕΒΓΑΛ σήμερα δεν κλείνει τις εγκαταστάσεις της από τους αγώνες των εργατών. Οι εργάτες της ΜΕΒΓΑΛ ως σήμερα είναι απλήρωτοι. Οι 36 μέρες απεργίας των εργατών στο κατάστημα της Αθήνας δε συγκίνησε τους κονδυλοφόρους των ΜΜΕ του κεφαλαίου οι οποίοι δεν έχουν γράψει ως σήμερα ούτε δύο αράδες για αυτήν.
Το κλείσιμο του εργοστασίου της Siemens στη Θεσσαλονίκη, η αποχώρηση της αλυσίδας σούπερ-μάρκετ Aldi, το κλείσιμο των εγκαταστάσεων της ΑΓΕΤ και της Σέλμαν στη Χαλκίδα, της delica στην Πάτρα, της Ρepsico και των εργοστασίων της 3Ε, οι μεταφορές έδρας της Coca-Cola και της ΦΑΓΕ είναι επιχειρηματικοί ελιγμοί που δε σχετίζονται με τους αγώνες και τις διεκδικήσεις των εργατών. Για τα κλεισίματα αυτά όμως δε γράφτηκαν πρωτοσέλιδα, δεν έγιναν θέμα στα δελτία για το ποιος φταίει που χιλιάδες εργάτες βρέθηκαν από τη μια στιγμή στην άλλη στο δρόμο.
Η λίστα των εργοστασίων που έκλεισαν τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας είναι ατέλειωτη. Τα εργοστάσια της Ενωμένης Κλωστοϋφαντουργίας (Λαναράς), τα εργοστάσια των λιπασμάτων, τα εργοστάσια της ζάχαρης, η ΝΤΑΪΑΜΟΝ ΕΛΛΑΣ, η ΤΡΙΟΥΜΦ, η Σισερ Παλκο, η «ΦΛΩΡΑ, ο Κατσέλης στη Θεσσαλονίκη, η «Ιντεάλ Στάνταρ», η επιχείρηση FOCO, η ΣΙΔΕΝΟΡ, τα ναυπηγεία του Σκαραμαγκά, η Σόφτεξ στη Δράμα, τα μεταλλεία Κασσάνδρας, η «Κατερίνα» στην Πιερία, η «Μπιάνκα Παγγαίου» στην Καβάλα, η «Πίνδος» στα Γρεβενά, η «Φλώρινα Χωναίος» στη Θεσσαλονίκη, η «Τρικολάν» στη Νάουσα, η «Καματάκης ΑΤΕΕ» στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη, η «ΑΝΚΕΡ» στον Έβρο, η «ΚΑΛΤΟΝ» στη Θεσσαλονίκη, το «Καπνεργοστάσιο Μιχαηλίδη» στην Ξάνθη, ο Όμιλος Ηλιάδη» (ΚΟΡΤΑΓΚ, ΗΛΤΕΞ, Βαφεία Σίνδου και Κιλκίς) σε Θεσσαλονίκη-Πιερία και στο Κιλκίς, η «ΚΟΝΤΗ», η «ΒΙΟΣΟΛ» στη Μαγνησία, είναι μερικές μόνο από τις μεγάλες επιχειρήσεις που έστειλαν στον ΟΑΕΔ χιλιάδες εργαζόμενους.
Οι παραπάνω επιχειρήσεις, που σταμάτησαν την παραγωγή του τα τελευταία χρόνια με αποτέλεσμα να εξοστρακιστούν στην ανεργία χιλιάδες εργαζόμενοι δεν έκλεισαν από τους δήθεν «μαξιμαλισμούς» και τους αγώνες των εργαζόμενων. Τα προϊόντα που παρήγαγαν δεν έπαψαν ποτέ να είναι απαραίτητα με βάση τις κοινωνικές ανάγκες, δε μειώθηκε η ζήτησή τους στην αγορά.
Όμως την ίδια κατάσταση αντιμετωπίζουν οι εργάτες και σε άλλες χώρες. Οι χιλιάδες περικοπές αυτήν την περίοδο στη Νοkia και στην Panasonic στο εξωτερικό, το κλείσιμο των εργοστασίων της Ford στην Αυστραλία και οι περικοπές στο Βέλγιο, τα λουκέτα στις εγκαταστάσεις της Opel στη Γερμανία αποδεικνύουν πως οι μονοπωλιακοί όμιλοι χαράσσουν τη δική τους πορεία με βάση την αναζήτηση του μέγιστου κέρδους.
Ο υπεύθυνος έχει όνομα και λέγεται καπιταλισμός! Το σύστημα της εκμετάλλευσης που σπέρνει δυστυχία και ανεργία στους εργάτες όλου του κόσμου. Κανείς από τους ξεπουλημένους συνδικαλιστές και του δημοσιογράφους των ΜΜΕ της μεγαλοεργοδοσίας, δεν τολμά να αναζητήσει τις ευθύνες στο ίδιο το σύστημα που γεννά και αναπαράγει την ανεργία, που ζήτα σε κάθε φάση του είτε αυτή είναι περίοδος ανάπτυξης είτε περίοδος κρίσης, το γκρέμισμα των δικαιωμάτων, το χτύπημα στην τιμή της εργατικής δύναμης.
Οι λυτοί και δεμένοι που έπεσαν πάνω στους απεργούς χαλυβουργούς το προηγούμενο διάστημα για να χτυπήσουν την απεργία τους που είχε ως κεντρικό αίτημα το δικαίωμα στην εργασία, τι έχουν να πουν που ένα χρόνο μετά ο βιομήχανος Μάνεσης έρχεται να κλείσει ο ίδιος το εργοστάσιο;
Αυτοί που φώναζαν καθημερινά «πως το ΠΑΜΕ θέλει το εργοστάσιο κλειστό» τι έχουν να πουν για τις εξελίξεις στις χαλυβουργίες και στον κλάδο του μετάλλου συνολικά; Το ΠΑΜΕ δικαιώθηκε ή όχι όταν μόλις 6 μήνες μετά οι εργαζόμενοι στη Χαλυβουργία στο Βόλο ήρθαν αντιμέτωποι με νέα επίθεση, όταν στο διπλανό εργοστάσιο της Χαλυβουργικής στην Ελευσίνα οι περικοπές στο προσωπικό απέκτησαν μορφή χιονοστιβάδας;
Έχοντας πλέον όλο το νομικό οπλοστάσιο υπέρ τους, νομοθετημένους μισθούς στα όρια της εξαθλίωσης και απαλλαγμένοι από τις συλλογικές συμβάσεις οι βιομήχανοι και οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι έχουν όλο το περιθώριο να απειλούν και να εκβιάζουν. Να βάζουν στεγνά το εκβιαστικό δίλημμα «απόλυση ή μείωση μισθού».
Είτε με τη δικαιοσύνη είτε με τα ΜΑΤ είτε με τους ξεπουλημένους εργοδοτικούς συνδικαλιστές οι βιομήχανοι θέλουν εργοστάσια που οι εργάτες θα στέκονται προσοχή, δε θα αντιστέκονται. Θέλουν εργοστάσια που θα τα κρατάνε ανοιχτά αναλόγως των επιχειρηματικών σχεδίων και πλάνων και θα τα κλείνουν όποτε τους βολεύει, χωρίς να υπολογίζουν τις ανάγκες των εργατών.
Η αποδοχή των εργοδοτικών απόψεων από την πλευρά των εργατών είναι επικίνδυνη, επιζήμια, βλαβερή. Πουθενά δε σώθηκαν οι εργάτες επειδή πιέστηκαν ή επέλεξαν να δουν την πραγματικότητα από την οπτική του εργοδότη.
Αντιθέτως, υπάρχουν άπειρα παραδείγματα, πρόσφατα και παλιότερα που μια στιγμιαία υπόκλιση στην εργοδοσία την ακολούθησαν πολλαπλάσιες υποχωρήσεις. Οι εργαζόμενοι σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να πληρώσουν την κρίση του συστήματος, τον ανταγωνισμό των επιχειρηματικών ομίλων.
Να δυναμώσει η αλληλεγγύη στους εργάτες που αγωνίζονται, που βρίσκονται σε απεργία, σε κινητοποιήσεις!
Να μη μείνει κανένας μόνος του!
Όσο οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες και οι εφοπλιστές ενιαία χτυπούν τα δικαιώματά μας, τόσο και εμείς, ενιαία, η εργατική τάξη με τους συμμάχους της, πρέπει να τους δώσουμε την απάντηση που τους αρμόζει.
Χωρίς εμάς γρανάζι δε γυρνά εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου