Και τώρα, Παράδειγμα, Δικαιοσύνη, επιβολή του Νόμου αλλά και μέτρα (επώδυνα) για τους πολιτικούς

Από τους ΑΝΤΙΛΟΓΟΥΣ (www.antilogoi.gr) ενότητα ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Και τώρα, Παράδειγμα, Δικαιοσύνη, επιβολή του Νόμου

αλλά και μέτρα (επώδυνα) για τους πολιτικούς

του Ραφαήλ Μεν. Μαϊόπουλου

1. Το κύριο στοίχημα για τη Χώρα σήμερα, μετά την πρόσφατη συμφωνία με την Τρόικα για το χρέος και τη ....

χρηματοδότησή μας, είναι η ταχεία υλοποίηση των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων που έχει ψηφίσει η Βουλή, για τη δημιουργία ενός αποτελεσματικού κράτους και την οικονομική ανόρθωση της Χώρας.

Προϋπόθεση για την επιτυχία της προσπάθειας αυτής είναι η εξασφάλιση της "κοινωνικής συνοχής και ειρήνης", που ζήτησε πρόσφατα ο πρωθυπουργός, ή τουλάχιστον της «ανοχής» της πλειοψηφίας των πολιτών. 

Για να δώσουν, όμως, την  ανοχή τους, οι πολίτες έχουν δικαίωμα να απαιτήσουν:

- η ηγεσία της Χώρας –πολιτική, δικαστική, πνευματική, οικονομική– να δίνει τοΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ στις θυσίες,

- η κατανομή των βαρών να γίνεται με ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ και

- ο ΝΟΜΟΣ να επιβάλλεται σε όλους και για όλα.  

2.            Αυτά τα αυτονόητα δείχνουν, δυστυχώς, να μην τα αντιλαμβάνονται αρκετοί από την ηγεσία του τόπου.

Έτσι, τη στιγμή που «η πατρίδα βρίσκεται σε πόλεμο», που η ανεργία θερίζει, που συμπολίτες μας αγωνίζονται να επιβιώσουν με 400-500 ευρώ τον μήνα, εκείνοι, αντί να προσφέρουν στον λαό Παράδειγμα, Δικαιοσύνη και «κράτος Νόμου»:

- Κλαψουρίζουν που οι μισθοί τους «έχουν ήδη περικοπεί κατά 30-40 %», «ξεχνώντας» να μας πουν «πόσα τους μένουν», όταν αυτά «που μένουν» σε πολλούς άλλους είναι ψιχία.

Και αγνοώντας (;) πως σήμερα δεν καταρτίζονται μισθολόγια, αλλά επιβάλλονται περικοπές αποδοχών για να διασωθεί η οικονομία της Χώρας.

- Ψάχνουν δικαιολογίες για την διατήρηση σοβαρών ανισοτήτων, για παράδειγμα μισθών 4.000-5.000 ευρώ στον δημόσιο τομέα, δύο και τριών συντάξεων των 3.000 ευρώ και πλέον, προνομίων των υπαλλήλων της  Βουλής κ.α.

- Διδάσκουν ή ανέχονται την α-νομία, το «κεκτημένο δικαίωμα» των ισχυρών –ατόμων ή ομάδων– να αγνοούν τον Νόμο και να εφαρμόζουν το δικό τους «δίκιο».

Προκλητικό παράδειγμα, που κάνει αχρείαστο κάθε άλλο, η αποχή των δικαστικών από τα καθήκοντά τους –όταν το Σύνταγμα επιτάσσει: "Απαγορεύεται η απεργία με οποιαδήποτε μορφή στους δικαστικούς λειτουργούς"– με την πολιτική ηγεσία να περιορίζεται σε ρόλο σχολιαστή και τους φορολογούμενους να καταβάλουν τους μισθούς των απεργών!

Ο φτωχός λαός τα βλέπει όλα αυτά, θυμάται τους πτωχούς κυβερνήτες, τους ακτήμονες αρχιερείς, τους δικαστές με τη λιτή ζωή, τους εθνικούς ευεργέτες άλλων εποχών και βγάζει τα δικά του συμπεράσματα!

3.            Αν αυτά συνεχιστούν, αν δεν κερδηθεί η ανοχή του λαού, οι εξελίξεις μπορεί να είναι επικίνδυνες. Τη λαϊκή δυσαρέσκεια θα την εκμεταλλευτούν εκείνοι που, από συμφέρον ή ιδεοληψία, επιθυμούν την αποτυχία των μεταρρυθμίσεων, της προσπάθειας να γκρεμιστούν οι παλιές και να οικοδομηθούν νέες δομές προόδου, και οι ολιγάρχες που βλέπουν να θίγονται κάποια συμφέροντά τους.

Οι «προειδοποιήσεις» τους, τώρα που η Ευρώπη αποφασίζει έναν πιο αποτελεσματικό έλεγχο των τραπεζών, άρχισαν ήδη και είναι εύγλωττες:

- “Έρχονται τα νέα αφεντικά. Στα χέρια ξένων τράπεζες, επιχειρήσεις και ΜΜΕ αντί πινακίου φακής”.

- "Η πέμπτη φάλαγγα της Τρόικας στην Αθήνα. Στρατιές ξένων επιχειρηματικών συμφερόντων, που επιθυμούν να επηρεάσουν δραστικά τις αποφάσεις στην Ελλάδα, να χειραγωγήσουν την κυβέρνηση και γενικά το πολιτικό σύστημα, αλλά και να συκοφαντήσουν την εγχώρια επιχειρηματική τάξη”.

- “Και φθάνουμε στις νέες ρυθμίσεις. Είναι καταφανές ότι αν δεν σκοπείται, πάντως μπορεί να επιχειρηθεί η λειτουργία ενός σχεδίου που θα σημάνει αφελληνισμό των τραπεζών και καταστροφή του κορμού της ελληνικής οικονομίας. Η ελληνική κυβέρνηση και ιδιαιτέρως ο Πρωθυπουργός έχουν την υποχρέωση να παρεμποδίσουν όσους τροϊκανούς ονειρεύονται εξουσία και χρήμα. Και εν είδει υποσημειώσεως: Οσοι ερευνούν για δάνεια των εφημερίδων ας γνωρίζουν ότι ο ‘θησαυρός’ θα είναι άνθρακες. Και ότι οι εφημερίδες αυτής της χώρας μπορεί να εκδοθούν ακόμη και τετρασέλιδες - αλλά θα εκδοθούν και θα κυκλοφορήσουν, έστω χέρι με χέρι!”

4.            Καταλυτική επίδραση στην πορεία της Χώρας θα είχε η λήψη ορισμένων, επώδυνων ίσως για τους πολιτικούς αλλά αναγκαίων, μέτρων:

- Μείωση του αριθμού των βουλευτών σε 200.

Γιατί η Ελλάδα να έχει 300 βουλευτές, όταν η Αυστρία έχει 183, το Βέλγιο 150,  ηΤσεχία  200, η Πορτογαλία 230 (χώρες με τον ίδιο με την Ελλάδα πληθυσμό), η Ολλανδία 150 (με πληθυσμό 16 εκατ.), η Ισπανία 350 (με πληθυσμό 46 εκατ.), η Γαλλία 577 (με πληθυσμό 66 εκατ.), η Ιταλία 630 (με πληθυσμό 60 εκατ.), η Γερμανία 620 (με πληθυσμό 82 εκατ.), η Βρεττανία 659 (με πληθυσμό 62 εκατ.);

- Δραστική μείωση της κρατικής επιδότησης των κομμάτων και θεσμοθέτηση του τρόπου χρηματοδότησής τους και της λογιστικής παρακολούθησης, του ελέγχου και της δημοσιοποίησης της διαχείρισης των οικονομικών τους.

Για να μην εξαιρούνται τα κόμματα από τη απαίτηση για οικονομική  διαφάνεια και για να εκλείψει μια σοβαρή πηγή διαφθοράς.

- Καθιέρωση του ασυμβιβάστου της υπουργικής με τη βουλευτική ιδιότητα.

Για να σταματήσει το κυνήγι της υπουργικής καρέκλας, αιτία αμέτρητων δεινών της κρατικής μηχανής αλλά και των ίδιων των  κομμάτων.

- Μείωση της βουλετικής αποζημίωσης, ώστε να είναι ίση με τον μισθό του προέδρου του Αρείου Πάγου.

Κι ας μη μας πουν πως “έτσι δεν θα καλύπτονται οι ανάγκες μας”, γιατί θα πάρουν την απάντηση: “Ούτε και οι δικές μας ανάγκες καλύπτονται, με τους μισθούς που παίρνουμε”!

- Ολοσχερή κατάργηση της βουλευτικής σύνταξης για παλιούς και νέους βουλευτές.

Τα χρόνια της βουλευτικής υπηρεσίας να συνυπολογίζονται για τη χορήγηση σύνταξης από τον ασφαλιστικό φορέα στον οποίο υπάγεται ο βουλευτής, ως εργαζόμενος.

- Συγχώνευση των τεσσάρων κρατικών τηλεοπτικών καναλιών σε ένα.

Που να είναι κανάλι αντικειμενικής ενημέρωσης και πολιτισμού, όχι (καλυμμένης) κομματικής προπαγάνδας (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ παλαιότερα, ΣΥΡΙΖΑ μετά).

5.           Μόνο με τέτοια μέτρα, με ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ και ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ και με την άτεγκτη επιβολή του ΝΟΜΟΥ, σε όλους και για όλα, θα γίνει δυνατό, κύριοι της συγκυβέρνησης:

- να πειστεί ο φτωχός λαός να υπομείνει τη λιτότητα, να δείξει ανοχή και να στηρίξει τις μεγάλες αλλαγές που απαιτούνται,

- να ηττηθεί η αντίδραση των νοσταλγών του παρακμιακού παρελθόντος και

- να αλλάξει η μοίρα αυτού του τόπου!