Το Μνημόνιο είναι πρόβλημα, αλλά το αντιμνημόνιο δεν είναι ιδεολογία

Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Οι εξελίξεις στο κόμμα του Πάνου Καμμένου, αλλά και οι διαφορετικές γραμμές πλεύσης που υιοθετούνται στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ , αποδεικνύουν ότι η αντιμνημονιακή στάση δεν αποτελεί ικανή συνθήκη, δεν είναι το αναγκαίο ιδεολογικό υπόβαθρο για να σταθεί και να αναπτυχθεί ένα κόμμα.

Κι' αυτό για μια σειρά λόγους.


Όταν είναι απολύτως βέβαιο ότι λεφτά δεν υπάρχουν – και αυτά που υπάρχουν είναι από τις δόσεις ή από τις εκδόσεις εντόκων γραμματίων του Δημοσίου – καλείσαι να εξηγήσεις τι θα κάνεις στην περίπτωση που οι δανειστές κλείσουν τη στρόφιγγα.

Εκεί, λοιπόν, ακούγονται του κόσμου οι τρελές ιδέες:

Ότι θα καταγγείλουμε το μνημόνιο (δηλαδή τις υπογραφές μας με 16 χώρες που όλο και λιγοστεύουν, οπότε όλο και πιο πολύ εξαρτώμεθα από τους ισχυρούς της Ένωσης), αλλά οι δανειστές θα αναγκαστούν να μας τροφοδοτούν με χρήμα.

Ότι το ευρώ δεν είναι φετίχ και επιτέλους μπορούμε άνετα να πάμε στη δραχμή, στη μνα ή δεν ξέρω σε ποιο άλλο ανύπαρκτο νόμισμα, να κόβουμε μονέδα στο Νομισματοκοπείο και να συνεχίσουμε να ζούμε κανονικά, να εισάγουμε φάρμακα, να πληρώνουμε μισθούς και συντάξεις, να πάρουν οι άνθρωποι τα εφάπαξ που περιμένουν εδώ και χρόνια – αποκρύπτοντας, βέβαια, την τρομερή υποτίμηση και την απίστευτη ανθρωπιστική καταστροφή που θα προκύψει εφόσον δεν θα λειτουργεί τίποτε σε βασικούς τομείς όπως η υγεία.

Ότι αν στριμωχτούμε πολύ, μπορούμε να επιλέξουμε ένα άλλο ισχυρό νόμισμα, όπως το δολάριο για παράδειγμα!

Πώς θα γίνει αυτό, αυτή η φαεινή ιδέα του κ. Καμμένου, άγνωστο!

Θα έχουμε δολάριο και θα ανήκουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση;  Ή θα φύγουμε από την ΕΕ και θα υποκλιθούμε στην αστερόεσσα;

Και μήπως βρέθηκε κανείς να μας φέρει δολάρια με τα τσουβάλια;

Όλα αυτά καταδεικνύουν πως το «αντιμνημόνιο» δεν είναι ιδεολογία και επομένως δεν αρκεί για να στηρίξει πολιτικά ένα κόμμα.

Διότι αν αύριο το πρωί ξυπνούσαμε και δεν υπήρχε μνημόνιο, είναι βέβαιο ότι δεν θα υπήρχε τίποτε που να κρατήσει ενωμένο ένα τέτοιο (ευκαιριακό) κόμμα, που σχηματίστηκε για να απορροφήσει τη λαϊκή οργή.

Αν αύριο το πρωί ξυπνούσαμε και δεν υπήρχε μνημόνιο, επίσης όλα τα πλήθη που συνέρρευσαν στον ΣΥΡΙΖΑ θα επέστρεφαν στα παλιά τους κόμματα.

Διότι ουδείς θα είχε όρεξη να ψάχνει κάθε φορά να βρει με τη γνώμη ποιας συνιστώσας θα έπρεπε να συνταχθεί.

Συμπέρασμα: Όσο πιο γρήγορα γίνουν οι αναγκαίες κινήσεις για να δρομολογηθεί η έξοδος από το μνημόνιο, τόσο γρηγορότερα θα ησυχάσουν τα αυτιά μας από διάφορες τρέλες.

Οι οποίες (τρέλες) λέγονται – πασπαλισμένες με μπόλικες αντιφάσεις και άφθονο λαϊκισμό – διότι ακόμη και ένα ευκαιριακό κόμμα ή ένα κόμμα με ευκαιριακή πελατεία κάτι πρέπει να πει…