Κατ’ αρχήν, διαφωνώ ριζικά με τον όρο «κόστος της Δημοκρατίας». Διότι το κόστος λειτουργίας του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος δεν αφορά – δεν πρέπει να αφορά – σε έξοδα προκειμένου να διατηρείται μια βιτρίνα επίφασης Δημοκρατίας.
Πρέπει να αφορά στην ουσιαστική λειτουργία του δημοκρατικού, κοινοβουλευτικού πολιτεύματος, ώστε ο λαός να εκπροσωπείται με τον καλύτερο και αποτελεσματικότερο τρόπο, με γνώμονα την ευημερία του Έθνους.
Συμφωνώ ότι όλα τα παραπάνω κριτήρια δεν έχουν εκπληρωθεί – με τα γνωστά αποτελέσματα της χρεοκοπίας της χώρας.
Τα πράγματα, όμως, δεν θα γίνουν καλύτερα αν συνεχίσουμε να έχουμε την ίδια αναποτελεσματική και βλαπτική για τη χώρα λειτουργία και απλώς περικόψουμε τις δαπάνες της.
Το ζητούμενο δεν είναι να μειώσουμε – ή και να καταργήσουμε εντελώς – το κόστος και να συνεχίσουμε να πορευόμαστε με ένα πολιτικό προσωπικό που δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες και δεν στέκει στο ύψος των περιστάσεων.
Τι θα λέμε, δηλαδή; Εντάξει, είναι κατώτεροι των περιστάσεων, αλλά είναι φθηνοί, δεν έχουν αυτοκίνητα και δεν τους πληρώνουμε επιστημονικούς συνεργάτες;
Το ζητούμενο είναι να βελτιωθεί το επίπεδο του πολιτικού προσωπικού της χώρας, να ευημερεί η χώρα και επομένως να μην ασχολείται κανείς με το πόσα ξοδεύονται για τη λειτουργία του Κοινοβουλίου.
Φυσικά και πρέπει να περικόπτονται τα περιττά έξοδα.
Αλλά πόσο καλύτερα θα πάνε τα πράγματα αν οι βουλευτές μείνουν χωρίς υποστήριξη από πλευράς αποσπασμένων υπαλλήλων και επιστημονικών συνεργατών;
Όπως έχω γράψει, «Δεν ψάχνουμε για φθηνούς, ψάχνουμε για καλούς» (http://www.elzoni.gr/html/ent/360/ent.10360.asp).
Ακόμη και ένα ευρώ αν ξοδεύεται για κάθε βουλευτή, αυτό πηγαίνει χαμένο αν αυτός δεν είναι ικανός, δεν διαθέτει γνώσεις, δεν διακρίνεται από πολιτικό φιλότιμο, βλέπει την πολιτική ως μέσο επαγγελματικής αποκατάστασης.
Και επομένως, όσοι διαμαρτύρονται για το «κόστος της Δημοκρατίας», ας διερωτηθούν – ας διερωτηθούμε όλοι – τι έχουμε εμείς κάνει για να ανταποκρίνεται αυτό το κόστος στις προσφερόμενες υπηρεσίες.
Τον καιρό που δέναμε τα σκυλιά με τα (δανεικά) λουκάνικα, ουδείς είχε πρόβλημα.
Οι εκπρόσωποι του Έθνους επιλέγονταν με βάση τον αριθμό των ρουσφετιών που είχαν την ικανότητα να διεκπεραιώνουν, ενώ τα μέσα ενημέρωσης τους πρόβαλλαν με βάση την ικανότητά τους να διαπλέκονται και να μοιράζουν εξυπηρετήσεις.
Αυτό που παρακολουθούμε τώρα που φαγώθηκαν όλα τα λουκάνικα, είναι μια γενική επίθεση στον κοινοβουλευτισμό, δηλαδή στην λαϊκή εκπροσώπηση.
Την ώρα δηλαδή που έπρεπε να μας απασχολεί περισσότερο από ποτέ η ποιότητα των πολιτικών υπηρεσιών, καταβάλλεται προσπάθεια η κατάσταση (από πλευράς ποιότητας) να παραμείνει η ίδια – απλώς να κοστίζει λιγότερο!
Αν αυτή η άποψη επικρατήσει, τότε πολύ σύντομα με την πολιτική θα ασχολούνται μόνο οι πλούσιοι (που διαθέτουν στόλο αυτοκινήτων στα γκαράζ τους, μπορούν να πληρώνουν ιδιωτικούς φρουρούς και επιστημονικούς συνεργάτες από την τσέπη τους και έχουν χρήματα για να εξοπλίζουν τα γραφεία τους).
Αν αυτή η άποψη επικρατήσει, τότε πολύ σύντομα με την πολιτική θα ασχολούνται μόνο αυτοί που σκοπεύουν να κλέψουν: Θα υποθηκεύουν το σπίτι τους, θα παίρνουν ένα μεγάλο δάνειο, θα εξαγοράζουν ψήφους και μετά θα διαπλέκονται, θα βουτάνε στις μίζες και θα βγάζουν εκατό φορές το πρώτο χρυσοφόρο δάνειο.
Η όλη εκστρατεία – χωρίς καμιά αναφορά στην ανάγκη να εκλέγονται οι άξιοι και να τους παρέχονται όλα τα μέσα για να διεκπεραιώνουν σωστά τη δουλειά τους – μυρίζει άσχημα.
Πρόκειται για μια ύποπτη ιστορία, που απλώς χαϊδεύει τα αυτιά του λαού, τον αποπροσανατολίζει από τα πραγματικά προβλήματα, απομακρύνει τη σκέψη του από τους πραγματικούς κλέφτες και τον εμποδίζει να αντιληφθεί την ανάγκη πως πρέπει να είναι πιο προσεκτικός στις επιλογές του.
Ακούγοντας δε όλα αυτά τα περί «υπέρογκου κόστους της Δημοκρατίας», θαρρεί κανείς πως για την χρεοκοπία μας φταίει η… λειτουργία του Κοινοβουλίου – και μόνον αυτή.
Και όχι η φοροδιαφυγή, η φοροκλοπή, οι μίζες, η ασυδοσία, οι υπερχρεωμένοι δημόσιοι οργανισμοί, το λαθρεμπόριο καυσίμων, τα λεφτά στην Ελβετία και σε όλους τους φορολογικούς παραδείσους, οι απευθείας αναθέσεις, όλα αυτά που εξασφάλισαν πολυτελή ζωή περισσότερο στους καταγγέλλοντες και λιγότερο στους καταγγελλόμενους.
Αν θέλουν βουλευτές που απλώς θα μπαινοβγαίνουν στο κτίριο του κοινοβουλίου, μόνο και μόνο για διακοσμητικούς λόγους και κατά τα λοιπά θα είναι όργανα των χρηματοδοτών τους, πρέπει να βγουν να το πουν καθαρά.
Αν θέλουν βουλευτές εξαρτώμενους από οποιονδήποτε άλλον εκτός από τον πραγματικό τους εργοδότη, δηλαδή τον λαό, πρέπει επίσης να βγουν να το πουν.
Αυτή την ώρα υπάρχει ανάγκη υπεράσπισης του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος που δέχεται μια άνευ προηγουμένου επίθεση.
Και την υπεράσπιση του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος πρέπει να την αναλάβει όχι μόνο το προεδρείο της Βουλής, αλλά και ο ίδιος ο λαός – κλείνοντας τα αυτιά στις φωνές αποπροσανατολισμού και επιλέγοντας τους άξιους. Και όχι τους φθηνούς!
Σε πολλές παγίδες έχει πέσει ο λαός. Αλλά αυτή εδώ είναι η πιο επικίνδυνη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου