«Καληνύχτα και …bon nuit!»

του Γιάννη Πιτταρά

Πιάνομαι από τη φράση του προέδρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Σουλτς “οι Ευρωπαίοι πρέπει να μιλήσουν επιτέλους με τους Ελληνες” για να πω ότι και οι Έλληνες πρέπει να πάνε στην Ευρώπη για να καταλάβουν, τελικά, τους Ευρωπαίους.
Η ιστορία με γεγονότα:
 *Παρίσι, Ιούλιος 2004.
 Η Εθνική Ελλάδος έχει....

μόλις κατακτήσει στην Πορτογαλία το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Στην Αθήνα πανηγυρίζουμε, αλλά δεν ξέρουμε πραγματικά τον αντίκτυπο του “θαύματος” στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Μόλις έχω προσγειωθεί στο αεροδρόμιο Charles de Gaulle στο Παρίσι για να καλύψω τον γάμο του … Άκη Τσοχατζόπουλου!
Όμως, νομίζω ότι βρίσκομαι στο «Ελευθέριος Βενιζέλος».
Γάλλοι με τις οικογένειές τους φορούν τη γαλανόλευκη φανέλα με το νούμερο 9 του Χαριστέα και πιτσιρικάδες δείχνουν να απολαμβάνουν τη νέα μόδα με τις αποχρώσεις της …Ελλάδας!
Παντού η Ελλάδα αποθεώνεται.
Σε μια παριζιάνικη μπουάτ, μόλις αντιλαμβάνονται ότι είμαι Έλληνας, μου πετούν το μικρόφωνο για να ακούσουν έστω και στη γλώσσα μας, το περίφημο σύνθημα “σήκωσέ το, το τιμημένο δεν μπορώ να περιμένω”!

*Παρίσι Γενάρης 2010.
Η Κάρτα μου bonus & miles της Aegean μόλις έχει γίνει «χρυσή» από τα αλλεπάλληλα ταξίδια του Παπανδρέου στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες για το ελληνικό χρέος.
Η Ελλάδα βρίσκεται και πάλι στο επίκεντρο, αλλά για άλλο λόγο.
Ο προ ετών θαυμασμός για το ποδοσφαιρικό θαύμα της Πορτογαλίας, δίνει τη θέση του στα επικριτικά σχόλια.
Στο Παρίσι κανείς δεν φορά πια τη φανέλα του Χαριστέα και ο γάμος του Άκη από κοσμικό γεγονός έχει πλήξει τον πρώην υπουργό ανεπανόρθωτα.
Πάω στην ίδια παριζιάνικη μπουάτ! Έξι χρόνια μετά!
Τα αγγλικά μου φροντίζω να έχουν περισσότερο …γαλλική προφορά και κρύβω επιμελώς το μεσογειακό μας ταπεραμέντο!
Στην είσοδο ο Pasqal, ένας ταλαντούχος καλλιτέχνης διαβάζει ένα γαλλικό περιοδικό που στο εξώφυλλο έχει τον Παρθενώνα και μια δραχμή να πέφτει από τον Αττικό ουρανό!
Παγώνω!
«Ελπίζω αυτή τη φορά να μην μου δώσουν καν το μικρόφωνο», σκέφτομαι…
Ο σερβιτόρος, με ένα λευκό πανί να κρέμεται επιμελώς από το αριστερό του μανίκι, πλησιάζει απειλητικά.
«Θέλετε τραπέζι; Από που είστε;» με ρωτάει.
Με πιάνει κρύος ιδρώτας! Το βλέμμα μου ασυναίσθητα πέφτει στο περιοδικό του Pasqal…
Προτιμώ να του απαντήσω όχι με τη φωνή μου, αλλά με ένα νεύμα. Δεν ακούει τη φωνή μου, αλλά βλέπει τον Παρθενώνα και καταλαβαίνει αμέσως…
Καταλαβαίνω και εγώ!
Προσπαθώ να διασκεδάσω τη στιγμή, μάταια όμως!
Ανακαλώ στη μνήμη μου τα ονόματα της χρυσής 11αδας της Πορτογαλίας:
«Charisteas, Vryzas, Karagounis, Otto», του τα λέω γρήγορα και με προφορά…
Δεν πιάνει. Μου απαντά σχεδόν αμέσως: «drachmas, fakelaki, mizes, chaos…»
-«Καληνύχτα» του λέω στα ελληνικά
-«bonne nuit mon ami» μου λέει στη γλώσσα του!

aixmi.gr