Ο Σαμαράς είναι πατριώτης, δεν είναι κατασκευαστής θεωριών συνωμοσίας

Η σιωπηρή πλειοψηφία δεν φωνάζει, αλλά ευτυχώς ψηφίζει. Και την Κυριακή των εκλογών, οι πολλοί θα πάνε με αυτόν που έχει σοβαρό σχέδιο για τη χώρα και όχι με αυτούς που με ιδιαίτερη ευκολία καταγγέλλουν τους πάντες, όχι με αυτούς που σερβίρουν και από μία θεωρία συνωμοσίας την ημέρα, όχι με αυτούς που αποστάτησαν την κρίσιμη ώρα.

Ο Σαμαράς τόνισε από την πρώτη στιγμή ότι συμφωνεί με τους στόχους του Μνημονίου, όχι με τα μέσα για την επίτευξη των στόχων αυτών. Διαφώνησε με τη συνταγή της λιτότητας, των οριζόντιων περικοπών σε μισθούς και συντάξεις, με την αφαίμαξη της ρευστότητας. Δεν είπε ποτέ ότι δεν πρέπει να μειωθεί το χρέος, δεν είπε ποτέ ότι δεν πρέπει να τιθασευτούν τα ελλείμματα.........................................

Τότε διαφώνησε η κυρία Μπακογιάννη, θεωρώντας ότι η συνταγή ήταν σωστή. Ήταν ένα κομβικό σημείο. Ο αρχηγός της ΝΔ πήγε κόντρα στην πλειοψηφία των κομματικών στελεχών αλλά και του κόσμου της ΝΔ και είπε όχι στη συνταγή που έπνιγε την ελληνική οικονομία.

Στη συνέχεια υπήρξε η κατάρρευση του ΓΑΠ και η Κυβέρνηση Παπαδήμου. Κατηγορήθηκε ο αρχηγός της ΝΔ από διάφορους για τη συμμετοχή αυτή. Όμως, λίγους μήνες πριν, τότε που ο ΓΑΠ ήθελε να παραιτηθεί, ο Σαμαράς του είχε πει ότι θα συμμετάσχει σε κυβέρνηση, φτάνει να μην ήταν αυτός (ο ΓΑΠ) Πρωθυπουργός.

Αν επίσης δει κανείς προσεκτικά τις δημόσιες τοποθετήσεις του Σαμαρά, ιδιαίτερα  από το “Ζάππειο” και μετά, η στρατηγική του παραμένει αναλλοίωτη στην βασική κατεύθυνσή της: να αλλάξει τους συσχετισμούς δύναμης ώστε να καταστεί ο ίδιος ο μοναδικός αξιόπιστος συνομιλητής των δανειστών με στόχο την αλλαγή των όρων του μνημονίου (“επαναδιαπραγμάτευση“). Αυτή ήταν και είναι η λεπτή κόκκινη γραμμή που συνδέει όλες τις κινήσεις του από τότε και γι’ αυτό είπε στο Ζάππειο εκείνο το περίφημο “εμπιστευτείτε με“. Επειδή ήξερε ότι αναπόφευκτα η στρατηγική του θα έθετε σε δοκιμασία την πίστη του κόσμου στο πρόσωπό του. («Θα βραχούμε αλλά θα τα καταφέρουμε. Έχετέ μου εμπιστοσύνη. Είμαστε Έλληνες, ο σπόρος που δεν πεθαίνει»)

Στα ΜΜΕ όμως η κατάσταση είναι τραγελαφική: Οι ίδιοι που κατηγορούσαν τον Σαμαρά για «λαϊκιστή» και «Πρωθυπουργό της δραχμής» τον κατηγορούν τώρα για υποχωρητικότητα και για «ξεπούλημα» ιδεών,  ότι “άλλαξε πολλές φορές γραμμή” και ότι  από “αντιμνημονιακός” έγινε “μνημονιακός”, συνεπικουρούμενοι από την … κ. Τσαμπίκα και τους άλλους διαγραφέντες από τη ΝΔ.

Όμως «και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ» δεν γίνεται. Και θα το πούμε καθαρά: Όσοι θεώρησαν ότι θα προσέλκυαν τον Σαμαρά στη γραφικότητα τους, στην απλοϊκή πολιτική τους σκέψη και στις εμμονές τους , ήταν φανερό ότι αργά ή γρήγορα θα έρχονταν σε ρήξη μαζί του.

Ο Πρόεδρος της ΝΔ έκανε την επιλογή της παραμονής της χώρας στο ευρώ. Όσοι έχουν αμφιβολία για το ζήτημα, τους παραπέμπουμε στις σχετικές δηλώσεις Σόιμπλε. Αν ο Σαμαράς ήταν λαϊκιστής, αν ο μοναδικός του στόχος ήταν η Πρωθυπουργία πάση θυσία, ο δρόμος ήταν ανοικτός, η επιλογή ήταν εύκολη: πατώντας πάνω στην απόλυτα επιτυχημένη του πρόβλεψη του 2010, θα έβγαινε χαλαρά και άνετα αυτοδύναμος.

Φωνάζουν πολλοί για αλλαγή στάσης. Στην ουσία πρόκειται για τις ίδιες αξίες, την ίδια στρατηγική, την ίδια φιλοσοφία. Γιατί το ζήτημα που τον απασχολεί είναι να αντιστραφεί η κατάσταση, όχι να δρέψει εύκολες δάφνες.

Ο Σαμαράς είναι πολιτικός, δεν είναι οικονομικός αναλυτής.

Ο Σαμαράς είναι πατριώτης, δεν είναι κατασκευαστής θεωριών συνωμοσίας.

Ο Σαμαράς δεν θέλει να συνθλίψει τους πολιτικούς του αντιπάλους με διασπορά φημών, με προσωπικές επιθέσεις, με ανέξοδο λαϊκισμό, με παρελθοντολογία.........................................

Θα αναμετρηθεί με όλους, με αντικείμενο το παρόν και το μέλλον του τόπου.

Οι μεγάλες παρατάξεις δεν χτίστηκαν συγκεντρώνοντας τους πάντες πέριξ μιας θολής και εύκαμπτης ιδεολογίας. Δεν χτίστηκαν από «φανατικούς», από «βασιλικότερους του βασιλέως», ούτε από υποχωρητικούς σπεκουλαδόρους  θολών συνεργασιών και συμβιβασμών «κάτω από το τραπέζι»…

Χτίστηκαν με υπομονή, με σύνεση, με σωφροσύνη, με επιλογές κατάλληλων ανθρώπων. Ασφαλώς και με επιμέρους λάθη. Ποτέ όμως στις βασικές επιλογές στρατηγικής και πολιτικού προσωπικού.

Τα μεγάλα αστικά κόμματα ήταν πάντα (και θα παραμείνουν) αρχηγικά. Όσες διαδικασίες, όσες επιτροπές και συμβούλια και αν υπάρξουν, την κατεύθυνση  τον δίνει πάντα ο Αρχηγός, καθώς αυτός έχει και την τελική ευθύνη για όλα.

Υπάρχει ένας αντίλογος για το τεράστιο οικονομικό πρόβλημα και τι κάνει γι’ αυτό. Δεν κυβέρνησε ακόμη κυρίες και κύριοι, λίγη υπομονή ακόμη.

Υπάρχει και η άποψη ότι όσοι  συμπορεύτηκαν με τον Σαμαρά το 2009, στην ΠΟΛΑΝ, ίσως ακόμη πιο πριν, είναι υπεράνω κριτικής και έχουν ασυλία λόγων και κινήσεων.

Και ο κουλουράς φωνάζει κάθε μέρα «φρέσκα κουλούρια». Οι αγώνες του καθενός είναι σεβαστοί, δεν είναι όμως ούτε διαβατήριο για ανέλιξη, ούτε αντικείμενο αντιπαροχής. Οι πραγματικοί στόχοι του καθενός μοιραία θα αναδειχθούν καθώς πάντα ισχύει το ρητό:

«Μπορείς να κοροϊδεύεις πολλούς ανθρώπους για πολύ καιρό, αλλά δεν μπορείς να τους κοροϊδεύεις όλους για πάντα»