Δεν θα γίνει λοιπόν συνολική κριτική στο άρθρο του Καζάκη καθώς αναλώνεται σε γενικότητες βασισμένες στην περιορισμένη κομμουνιστική οπτική. Απλά θα τονίσουμε ότι ο Καζάκης είναι ένας απ'τους σύγχρονους εθνοσωτήρες που ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια και ο συγκεκριμένος παρελαύνει στα κανάλια ως βαθυστόχαστος οικονομικός αναλυτής.
Επειδή οι καιροί είναι πονηροί και ο απελπισμένος κόσμος ψάχνει απεγνωσμένα ηγέτες για ν'ακολουθήσει, καλό θα είναι να γνωρίζουμε τι ρόλο βαράει ο κάθε τηλε-εθνοσωτήρας και επίδοξος κομματάρχης.
Απ'τα γραφόμενά του στο συγκεκριμένο άρθρο είναι προφανές ότι ο Καζάκης είναι αμετανόητος σκληροπυρηνικός κομμουνιστής. Π.χ. αναφερόμενος στην περίοδο 1941-49 η οποία σύμφωνα με τον ίδιο "αρχίζει με τη συγκρότηση και άνδρωση του ΕΑΜ, κορυφώνεται με τα Δεκεμβριανά και κλείνει με τη στρατιωτική ήττα του ΔΣΕ" λέει:
"Για πρώτη και μοναδική φορά απ' την εποχή της επανάστασης του 1821 έχουμε την αληθινή αναγέννηση του νεοελληνικού έθνους σε νέα κοινωνικο-ταξική βάση, δηλαδή την απαρχή ενός νέου έθνους, μιας νέας εθνικής συγκρότησης στο ελληνικό έδαφος με ηγέτιδα δύναμη την εργατική τάξη."
Ξεπερνώντας τις κενές περιεχομένου μεγαλοστομίες περί "αληθινής αναγέννησης του νεοελληνικού έθνους", βλέπουμε ότι ο Καζάκης αναφέρεται σην εργατική τάξη ως "ηγέτιδα δύναμη". Εννοεί σαφώς ότι το πλήρως ελεγχόμενο απ'τους κομμουνιστές ΕΑΜ εξέφραζε τότε την εργατική τάξη σε αντίθεση προφανώς με τους αντιπάλους του.
Φυσικά αυτό είναι γελοίος ισχυρισμός και μαρτυρά ογκώδη άγνοια. Καταρχήν αυτό δεν θα μπορούσε να συμβεί για καθαρά πρακτικούς λόγους καθώς τότε η Ελλάδα ήταν κατά βάση αγροτική χώρα με σχεδόν ανύπαρκτη βιομηχανία και κατ'επέκταση περιορισμένη εργατική τάξη.
Πέραν αυτού, όποιος ασχολείται με τα γεγονότα του '41-44 γνωρίζει ότι μεταξύ των μελών των διαφόρων οργανώσεων δεν υπήρχαν ουσιαστικές ταξικές διαφοροποιήσεις. Οι ένοπλες αντάρτικες οργανώσεις που δρούσαν κατά κανόνα στην ύπαιθρο αποτελούνταν ως επί το πλείστον από φτωχούς χωρικούς, και τα κριτήρια ένταξης στην μία ή στην άλλη ομάδα δεν ήταν ταξικά. Τα κριτήρια ήταν είτε τοπικά (ποια οργάνωση επικρατούσε στην περιοχή), είτε προσωπικά (στον μικρόκοσμο της ελληνικής επαρχίας οι προσωπικές σχέσεις έπαιζαν πάντα σημαντικό ρόλο, ενώ από ένα σημείο και μετά υπήρχε και το κίνητρο της αντεκδίκησης ) είτε καθαρά πολιτικά (αντικομμουνισμός σαν αντίδραση στην δράση του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ).
Έτσι θα αποτελούσε μέγιστη αστοχία να ισχυριστεί κανείς ότι οι αντάρτες του Ζέρβα που δρούσαν στην φτωχότερη περιοχή της χώρας (Ήπειρο) ή οι φτωχοί τουρκόφωνοι πρόσφυγες που είχαν οργανωθεί στον ΕΕΣ στην Μακεδονία διέφεραν ταξικά απ΄τους αντάρτες του ΕΛΑΣ.
Φτωχοί χωρικοί ήταν απ΄την μία πλευρά, φτωχοί χωρικοί ήταν και απ'την άλλη πλευρά. Δεν υπήρχε ίχνος ταξικής πάλης.
Η πραγματικότητα είναι ότι τότε "ηγέτιδα δύναμη" δεν ήταν καμμία εργατική τάξη, όπως το εννοεί ο Καζάκης, αλλά ήταν η ηγεσία του ΚΚΕ με τα αρμόδια όργανα. Αυτοί ήταν που έδιναν τις εντολές και καθοδηγούσαν το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ και όχι γενικώς και αορίστως η "εργατική τάξη".
Η παρακάτω φράση του Καζάκη είναι αρκετά ενδεικτική:
"Εκτός των χωρών που ο κόκκινος στρατός είχε απελευθερώσει"
Κατά τον Καζάκη η σοβιετική εισβολή και κατοχή στις ανατολικοευρωπαϊκές χώρες συνιστούσε απελευθέρωση… Όπως είχαν "απελευθερώσει" την δεκαετία του ΄30 οι σοβιετικοί και τις βαλτικές χώρες, όπως είχαν "απελευθερώσει" και την μισή Πολωνία το 1939 σε συνεργασία με τους Γερμανούς.. Ή όπως ακόμη είχαν "απελευθερώσει" και τα Βαλκάνια το 1944. Προφανώς ο Καζάκης θα αγνοεί ότι ο υπαρχηγός του Τίτο Μίλοβαν Τζίλας διαμαρτυρήθηκε έντονα στους σοβιετικούς για τις αγριότητες (φόνους, βιασμούς, λεηλασίες) στις οποίες προέβαινε ο Κόκκινος Στρατός όταν μπήκε ως "απελευθερωτής" στην Γιουγκοσλαβία. (βλ. "Συνομιλίες με τον Στάλιν" του Μίλοβαν Τζίλας, σελ.117-9)
Περίεργες αντιλήψεις περί απελευθέρωσης έχει λοιπόν ο Καζάκης…
Δυστυχώς γι'αυτόν, οι λαοί που "απελευθερώθηκαν" απ'τον Κόκκινο Στρατό και βιώσανε τα αγαθά του σοβιετικού παραδείσου για 45 χρόνια μάλλον δεν θα συμφωνούν μαζί του…
Επίσης λέει:
"Οι ιστορικοί λογαριασμοί δεν έχουν κλείσει. Αντίθετα όσο το καθεστώς εξάρτησης βαθαίνει, όσο το σύστημα υποτέλειας οδηγεί την κυρίαρχη εξουσία σε ακόμη πιο άθλιες και αδιέξοδες καταστάσεις για το λαό και τον τόπο, όσο η πολιτική αλαζονεία του μονόδρομου και ο ρεαλισμός του εφικτού επιδιώκει να εξοστρακίσει για πάντα τις ανάγκες, τις προσδοκίες και τις επιθυμίες του λαού, τόσο οι ανοιχτοί λογαριασμοί συσσωρεύονται, τόσο το αίτημα της λαοκρατίας, της ανασυγκρότησης της χώρας με όρους γίνεται πιο απτό και άμεσο"
Φυσικά ο Καζάκης και ο κάθε νοσταλγός της "σοβιετικής απελευθέρωσης" και της εαμοκομμουνιστικής "αληθινής αναγέννησης του νεοελληνικού έθνους" δεν αποτελεί απειλή για κανέναν. Θα ήταν αστείο να ισχυριστεί κανείς το αντίθετο. Απλά θα πρέπει να γίνει σαφές ότι άνθρωποι που είναι ακόμη εγκλωβισμένοι στις κομμουνιστικές ιστορικο-ιδεολογικές δοξασίες, που δεν έχουν ακόμη χωνέψει την χρεωκοπία του μαρξισμού σε κάθε επίπεδο, και φαντασιώνονται νέα ΕΑΜ και τα συναφή, επ'ουδενί δεν αποτελούν μέρος της λύσης, ακόμα και αν κάνουν μεταξύ άλλων κάποιες σωστές επιμέρους επισημάνσεις κατά των μνημονίων.
Οι αγκυλώσεις τους καθιστούν παντελώς ακίνδυνους για το κατεστημένο. Γι'αυτό άλλωστε και παρελαύνουν απ'τα ΜΜΕ…
Οι πραγματικοί εχθροί του καθεστώτος φιμώνονται και λοιδωρούνται απ'τα ΜΜΕ… και αυτοί φυσικά σε καμμία περίπτωση δεν είναι κομμουνιστές!!!
http://istoriakatoxis.blogspot.com/2012/03/blog-post_06.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου