Την περασμένη Δευτέρα, ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ Ρόμπερτ Τράα διηγήθηκε σε ένα συνέδριο μια καταπληκτική ιστορία - η οποία (να σημειώσω) δεν διαψεύστηκε από την κυβέρνηση...
Πέρυσι την άνοιξη, κατά την πρώτη επίσκεψη της τρόικας στην Ελλάδα, συμβούλευσαν τους δικούς μας να πουλήσουν το 10% της συμμετοχής του Δημοσίου στον ΟΤΕ για το οποίο η προηγούμενη κυβέρνηση είχε κάνει μια επωφελή συμφωνία. Αν το πουλούσαν τότε, θα έπαιρναν 740 εκατομμύρια ευρώ.
Κάποιος ηλίθιος ή άσχετος ή κουτοπόνηρος κυβερνητικός παράγοντας πέταξε τη συμβουλή στο καλάθι. Θυμήθηκε ίσως ότι προεκλογικά, τότε που φώναζαν «λεφτά υπάρχουν!», το ΠΑΣΟΚ υποσχόταν να ξαναπάρει τον ΟΤΕ από τους Γερμανούς, αφού πρώτα θα έδιωχνε και τους Κινέζους από τον Πειραιά. Ετσι η κυβέρνηση δεν πούλησε για 740 εκατομμύρια.
Εναν χρόνο αργότερα, το 10% του ΟΤΕ τελικά πουλήθηκε. Πόσο; 390 εκατομμύρια ευρώ. Πράγμα που σημαίνει ότι για την ευθυνοφοβία ή την αμεριμνησία ή την αναβλητικότητα ή την ιδεοληψία ενός κυβερνητικού φιρφιρίκου το ελληνικό Δημόσιο έχασε 350 εκατομμύρια ευρώ μέσα σε έναν χρόνο. Μας περίσσευαν; Δεν μας περίσσευαν.
Φλας μπακ. Το 1999-2000, καγκελάριος της Γερμανίας ήταν ο Γκέρχαρντ Σρέντερ. Σοσιαλδημοκράτης. Εντοπίζοντας ανησυχητικά σημάδια ότι η γερμανική οικονομία χάνει σε αποδοτικότητα και αποτελεσματικότητα προώθησε ένα πακέτο μεταρρυθμίσεων, το οποίο ονόμασε «Ατζέντα 2010» - με τη λογική ότι θα αποδώσουν σε έναν ορίζοντα έως το 2010.
Διάφοροι «αριστερούληδες» ξεσηκώθηκαν. Ελεγαν τα γνωστά παραμύθια για «νεοφιλελεύθερη στροφή» και «διάλυση των εργασιακών σχέσεων». Ακόμη και μέσα στο κόμμα του Σρέντερ εκδηλώθηκαν ισχυρές αντιδράσεις.
Ο Σρέντερ, βεβαίως, τους έγραψε εκεί που έπρεπε να τους γράψει. Και από κοινού με τα συνδικάτα (τα οποία στη Γερμανία είναι σοβαροί οργανισμοί, όχι νταραβεριτζήδες...) συμφώνησε την «Ατζέντα 2010» και την πέρασε από τη Βουλή.
Αποτέλεσμα; Κάποια στιγμή έφτασε το 2010 και βρήκε τη Γερμανία ξανά στην κορυφή της παγκόσμιας οικονομίας. Χάρη (και) στην αποφασιστικότητα του Σρέντερ δέκα χρόνια νωρίτερα. Ο οποίος δεν λογάριασε το άμεσο πολιτικό κόστος προκειμένου να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις που θα αποδώσουν σε βάθος δεκαετίας.
Αυτές οι δύο ιστορίες - ενός έλληνα κι ενός γερμανού πολιτικού - αποτελούν την απάντηση στο ερώτημα «πώς φτάσαμε έως εδώ;». Δεν χρειάζεται καμία περαιτέρω εξήγηση.
Απλώς, και για την τιμή των όπλων, θα ήταν ενδιαφέρον να εντοπίσουμε τον ανεκδιήγητο τύπο που ζημίωσε το ελληνικό Δημόσιο 350 εκατομμύρια ευρώ. Εστω για να πάει σπίτι του και να μην ξανασχοληθεί με τα κοινά.
Ούτως Ή άλλως, μας κόστισε περισσότερο από όλα μαζί τα πραγματικά ή υποτιθέμενα σκάνδαλα της τελευταίας δεκαετίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου