Του Κυριάκου Αργυρόπουλου (Φίλε τα είπες ΟΛΑ... ότι φωνάζουμε και μεις από εδώ κάθε μέρα. ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΟΠΩΣΔΉΠΟΤΕ)
Τις τελευταίες ημέρες μία πολύ καλή μου φίλη, έχει επαναλάβει δύο φορές σε διαδοχικές συναντήσεις μας ότι σκέφτεται στις επόμενες εκλογές να ψηφίσει ΠΑΣΟΚ. Δεν θα μου έκανε εντύπωση εάν δεν ήταν από τις περιπτώσεις που είχαν στηρίξει τη ΝΔ με θέρμη και ένταση ακόμη και στις εκλογές του 2007.
Μου προκάλεσε εντύπωση γιατί η πρώτη φορά που το αποκάλυψε ήταν λίγο μετά την τεράστια συγκέντρωση των αγανακτισμένων στο Σύνταγμα και η δεύτερη ήταν προχθές λίγο μετά τα επεισόδια στο Σύνταγμα και την αποτυχημένη προσπάθεια συνεννόησης για κυβέρνηση συνεργασίας. Αυτή η παραδοχή δεν θα προκαλούσε δεύτερες σκέψεις, εάν η κυβέρνηση δεν είχε ψηφίσει το μνημόνιο, εάν δεν βρισκόμασταν στο μέσο των διαπραγματεύσεων για τα πιο σκληρά μέτρα που πήρε ποτέ ελληνική κυβέρνηση και εάν η ίδια δεν εργαζόταν από το πρωί μέχρι το βράδυ, ακόμη και Κυριακές για να διασφαλίσει τη θέση της στην ιδιωτική εταιρεία που εργάζεται.
Θεωρώ ότι η καλή μου φίλη δεν τρελάθηκε ξαφνικά αλλά αντίθετα εκφράζει ένα συλλογικό υποσυνείδητο, το οποίο έχει κατατάξει αόριστα το ΠΑΣΟΚ ως ένα κόμμα χωρίς ενοχές, ως ένα κόμμα που μπορεί να κάνει τα χειρότερα και να βρίσκει πάντα εξόδους διαφυγής ακόμη και από λαβυρίνθους χωρίς καν να διαθέτει το Μίτο της Αριάδνης.
Το ΠΑΣΟΚ ιστορικά έχει βγει αλώβητο από μία σειρά λαϊκίστικων υποσχέσεων, από αμέτρητες λαθροχειρίες, από ενσωματώσεις συνθημάτων από παραπλανητικές πολιτικές.
Το ΠΑΣΟΚ όποτε βρέθηκε στην εξουσία, από το 1981, το 1996 και σήμερα διαχειρίστηκε ή πρόβαλε πειστικά την κάθε εποχή της μετάλλαξής του, ως ιστορική καμπή της ελληνικής πραγματικότητας και κατάφερε να αλλάξει δομικά την ελληνική κοινωνία. Από το 1981 όπου κατάφερε να συσπειρώσει γύρω του ένα κόσμο που δεν του ανήκε και να βγάλει σταδιακά την ελληνική κοινωνία από τις σοσιαλιστικές της ονειρώξεις, το 1996 όπου κατάφερε να πείσει ότι ο εκσυγχρονισμός είναι η μοναδική λύση και σήμερα που επιχειρεί να πείσει και νομίζω ότι θα τα καταφέρει, ότι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Τρόικα αποτελούν τη μοναδική διέξοδο από τα προβλήματά της υπερχρέωσης και των ελλειμμάτων που το ίδιο τα τελευταία 30 χρόνια συσσώρευε και απέτυχε να ελέγξει.
Αφήνοντας τις ιστορικές αναλύσεις στους ειδικούς, δεν μπορώ παρά να παρατηρήσω ότι τους τελευταίους δύο μήνες η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου -που αδίκως κάποιοι τον θεωρούν μειωμένης αντιληπτικότητας- διαχειρίζεται με τρόπο επικοινωνιακά εκπληκτικό την κατάπτωσή μας. Όπως παραδέχονται έγκυροι αναλυτές αν και από τον Ιανουάριο βρίσκεται σε πλήρη απραξία, αν και οι πλατείες είχαν γεμίσει, εάν όλα τα κόμματα ακόμη και το ΚΚΕ -που δεν το συνηθίζει- ζητάν εκλογές, το ΠΑΣΟΚ αναδεικνύεται για άλλη μία φορά σε παράγοντα σταθερότητας και ρυθμιστής των εξελίξεων. Εκ των υστέρων και κρίνοντας από το αποτέλεσμα, αν παραδεχθούμε ότι η προ-τελευταία εβδομάδα του Μαΐου -με τα σενάρια επιστροφής στη Δραχμή να κυριαρχούν μετά τις αυθόρμητες (;) δηλώσεις Δαμανάκη και την άκαρπη συνάντηση των πολιτικών αρχηγών- ήταν η πρόβα τζενεράλε, μπορούμε να παραδεχθούμε, επίσης κρίνοντας από τα αποτελέσματα ότι η προηγούμενη εβδομάδα της κυβέρνησης συνεργασίας, μπορεί να έπληξε το πολιτικό σύστημα γενικά αλλά έληξε με ένα σαφέστατο νικητή, το Γιώργο Παπανδρέου.
Σε μία περίοδο που οι βουλευτές του απειλούσαν ή παραιτούνταν ο ένας μετά τον άλλο, σε μία περίοδο όπου στην Αθήνα πραγματοποιήθηκε ίσως η μεγαλύτερη συγκέντρωση διαμαρτυρίας της μεταπολίτευσης, σε μία στιγμή που τα γκάλοπ άρχισαν να αφήνουν υπαινιγμούς κυριαρχίας του Αντώνη Σαμαρά, σε μία περίοδο που οι εκλογές φάνταζαν ως η μοναδική διέξοδος, με επτά τηλεφωνήματα, την ανακοίνωση ενός μάλλον προειλημμένου ανασχηματισμού και άπλετη χρήση δακρυγόνων κατάφερε:
1. να μαζέψει πάλι στο "μαντρί" τους βουλευτές του, να αποδραματοποιήσει μία ενδεχομένως τεχνητή κυβερνητική κρίση και να κερδίσει πολύτιμο χρόνο
2. να καταστήσει τα κόμματα της αντιπολίτευσης "αντιπατριωτικά" και να δείξει σε ολόκληρη την Ευρώπη και τον κόσμο ότι παλεύει μόνος του για τη "σωτηρία" της Ελλάδας.
3. μιλώντας με τον κ. Σαμαρά έκανε ένα βήμα παραπέρα, φάνηκε πρόθυμος να παραιτηθεί ακόμη και από την πρωθυπουργία, χρέωσε την αποτυχία συνεννόησης στον κ. Σαμαρά και εξέθεσε τον πρόεδρο της Αντιπολίτευσης στα μανιασμένα δημοσιεύματα των Ευρωπαϊκών ΜΜΕ, στην άνευ προηγουμένου επίθεση από τον κ. Καρατζαφέρη, στις σαφείς αιχμές της κας Μπακογιάννη και την κριτική των βουλευτών του.
4. κατάφερε με τη βοήθεια και του καλοκαιριού και των δακρυγόνων να αδειάσει τις πλατείες
5. ταυτόχρονα επιχείρησε φορτώσει με ευθύνες και να εμφανίσει τουλάχιστον ως εθνοπροδότη όποιον ζητάει εκλογές
6. και επιχειρεί με το δίλημμα των δημοψηφισμάτων να εκτονώσει την οργή και να ενισχύσει ακόμη περισσότερο την ασάφεια
7. και φαίνεται τέλος, ότι εκμεταλλεύεται την παγκόσμια συγκυρία, τις έντονες ανησυχίες για το μέλλον της ελληνικής κρίσης το ντόμινο που μπορεί να προκαλέσει, για να περάσει αθόρυβα την ψήφο εμπιστοσύνης και το μεσοπρόθεσμο.
Το ΠΑΣΟΚ ακόμη και σήμερα έχει βαθιές ρίζες στην ελληνική κοινωνία γιατί μάλλον της μοιάζει ή την έχει πείσει ότι της μοιάζει. Η παροιμιώδης φράση "μαζί τα φάγαμε" άγγιξε ένα ευαίσθητο ενοχικό αισθητήριο πολλών από εμάς αλλά παραδόξως απενοχοποίησε για άλλη μία φορά τον θύτη.
Δεν ισχυρίζομαι ότι το ΠΑΣΟΚ έχει την πολιτική κυριαρχία, αλλά το ότι ακόμη υπάρχει, την ώρα που εάν η ΝΔ σκεφτόταν να πάρει τα μισά από τα μέτρα που έχει πάρει μέχρι σήμερα το ΠΑΣΟΚ θα γινόταν ένοπλη εξέγερση και οι ΠΑΣΟΚοι θα είχαν ήδη καταλάβει τα χειμερινά και τα θερινά ανάκτορα, είναι απτή απόδειξη παρόμοιων ισχυρισμών.
Δεν ξέρω αν το μνημόνιο και το μεσοπρόθεσμο αποτελούν μέσα ενός μηχανισμού που δημιούργησε όπως ισχυρίζεται το ΠΑΣΟΚ, δεν γνωρίζω εάν η απόφαση για την ένταξή μας στο μηχανισμό στήριξης ήταν προειλημμένη απόφαση για να προωθηθούν για άλλη μία φορά δομικές αλλαγές, πλήρης αποκρατικοποίηση δημόσιων επιχειρήσεων, ανατροπές στο ασφαλιστικό και αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις, όμως για άλλη μία φορά είναι το ΠΑΣΟΚ το κόμμα που ολοκληρώνει αυτές τις ριζικές αλλαγές που το ίδιο ξεκίνησε πριν από λίγα χρόνια.
Από την άλλη είναι τόσο ενοχική η συμπεριφορά της Νέας Δημοκρατίας, τόσο αδύναμη να υπερασπιστεί το παρελθόν και το μέλλον της που καταρρέει σχεδόν ισόποσα με το ΠΑΣΟΚ συμπαρασύροντας το πολιτικό σύστημα και τα κόμματα της κατακερματισμένης Αριστεράς. Δεν ξέρω επίσης πότε θα γίνουν εκλογές, αλλά θεωρώ ότι η κατάρρευση δεν θα αποδειχθεί ικανή να ανατρέψει το υπάρχον πολιτικό σύστημα, όσο οι συγκεντρωμένοι στις πλατείες εκτονώνουν αναίτια την οργή τους ή όσο η διαφαινόμενη αύξηση της αποχής συνεχίσει να μειώνει το ποσοστό εκείνων που θα αποφασίσουν για την επόμενη Κυβέρνηση.
Τελευταίο αλλά όχι έσχατο, θεωρώ ότι η μεγαλύτερη κατάκτηση του ΠΑΣΟΚ αυτή την περίοδο είναι ότι ακόμη και όσοι από τους πολίτες διαφωνούν ριζικά με την πολιτική του είναι τόσο μπερδεμένοι που δεν ξέρουν τι να ευχηθούν. Είναι πλέον τόσο εθισμένοι στην ανάγκη της επόμενης δόσης, τόσο σίγουροι ότι η Νέα Δημοκρατία θα κάνει τα ίδια, τόσο φοβισμένοι στο ενδεχόμενο της... επανάστασης και τόσο προσκολλημένοι στο μύθο του κραταιού "σοσιαλιστικού" ΠΑΣΟΚ που δυσκολεύομαι πολύ να πιστέψω ότι θα χαρούν εάν ξαφνικά δουν περίεργα ελικόπτερα να ψάχνουν χώρο να προσγειωθούν στην ...ταράτσα του Μαξίμου.
http://www.skai.gr/news/opinions/article/172785/purreios-men-niki-de-/
Θεωρώ ότι η καλή μου φίλη δεν τρελάθηκε ξαφνικά αλλά αντίθετα εκφράζει ένα συλλογικό υποσυνείδητο, το οποίο έχει κατατάξει αόριστα το ΠΑΣΟΚ ως ένα κόμμα χωρίς ενοχές, ως ένα κόμμα που μπορεί να κάνει τα χειρότερα και να βρίσκει πάντα εξόδους διαφυγής ακόμη και από λαβυρίνθους χωρίς καν να διαθέτει το Μίτο της Αριάδνης.
Το ΠΑΣΟΚ ιστορικά έχει βγει αλώβητο από μία σειρά λαϊκίστικων υποσχέσεων, από αμέτρητες λαθροχειρίες, από ενσωματώσεις συνθημάτων από παραπλανητικές πολιτικές.
Το ΠΑΣΟΚ όποτε βρέθηκε στην εξουσία, από το 1981, το 1996 και σήμερα διαχειρίστηκε ή πρόβαλε πειστικά την κάθε εποχή της μετάλλαξής του, ως ιστορική καμπή της ελληνικής πραγματικότητας και κατάφερε να αλλάξει δομικά την ελληνική κοινωνία. Από το 1981 όπου κατάφερε να συσπειρώσει γύρω του ένα κόσμο που δεν του ανήκε και να βγάλει σταδιακά την ελληνική κοινωνία από τις σοσιαλιστικές της ονειρώξεις, το 1996 όπου κατάφερε να πείσει ότι ο εκσυγχρονισμός είναι η μοναδική λύση και σήμερα που επιχειρεί να πείσει και νομίζω ότι θα τα καταφέρει, ότι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Τρόικα αποτελούν τη μοναδική διέξοδο από τα προβλήματά της υπερχρέωσης και των ελλειμμάτων που το ίδιο τα τελευταία 30 χρόνια συσσώρευε και απέτυχε να ελέγξει.
Αφήνοντας τις ιστορικές αναλύσεις στους ειδικούς, δεν μπορώ παρά να παρατηρήσω ότι τους τελευταίους δύο μήνες η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου -που αδίκως κάποιοι τον θεωρούν μειωμένης αντιληπτικότητας- διαχειρίζεται με τρόπο επικοινωνιακά εκπληκτικό την κατάπτωσή μας. Όπως παραδέχονται έγκυροι αναλυτές αν και από τον Ιανουάριο βρίσκεται σε πλήρη απραξία, αν και οι πλατείες είχαν γεμίσει, εάν όλα τα κόμματα ακόμη και το ΚΚΕ -που δεν το συνηθίζει- ζητάν εκλογές, το ΠΑΣΟΚ αναδεικνύεται για άλλη μία φορά σε παράγοντα σταθερότητας και ρυθμιστής των εξελίξεων. Εκ των υστέρων και κρίνοντας από το αποτέλεσμα, αν παραδεχθούμε ότι η προ-τελευταία εβδομάδα του Μαΐου -με τα σενάρια επιστροφής στη Δραχμή να κυριαρχούν μετά τις αυθόρμητες (;) δηλώσεις Δαμανάκη και την άκαρπη συνάντηση των πολιτικών αρχηγών- ήταν η πρόβα τζενεράλε, μπορούμε να παραδεχθούμε, επίσης κρίνοντας από τα αποτελέσματα ότι η προηγούμενη εβδομάδα της κυβέρνησης συνεργασίας, μπορεί να έπληξε το πολιτικό σύστημα γενικά αλλά έληξε με ένα σαφέστατο νικητή, το Γιώργο Παπανδρέου.
Σε μία περίοδο που οι βουλευτές του απειλούσαν ή παραιτούνταν ο ένας μετά τον άλλο, σε μία περίοδο όπου στην Αθήνα πραγματοποιήθηκε ίσως η μεγαλύτερη συγκέντρωση διαμαρτυρίας της μεταπολίτευσης, σε μία στιγμή που τα γκάλοπ άρχισαν να αφήνουν υπαινιγμούς κυριαρχίας του Αντώνη Σαμαρά, σε μία περίοδο που οι εκλογές φάνταζαν ως η μοναδική διέξοδος, με επτά τηλεφωνήματα, την ανακοίνωση ενός μάλλον προειλημμένου ανασχηματισμού και άπλετη χρήση δακρυγόνων κατάφερε:
1. να μαζέψει πάλι στο "μαντρί" τους βουλευτές του, να αποδραματοποιήσει μία ενδεχομένως τεχνητή κυβερνητική κρίση και να κερδίσει πολύτιμο χρόνο
2. να καταστήσει τα κόμματα της αντιπολίτευσης "αντιπατριωτικά" και να δείξει σε ολόκληρη την Ευρώπη και τον κόσμο ότι παλεύει μόνος του για τη "σωτηρία" της Ελλάδας.
3. μιλώντας με τον κ. Σαμαρά έκανε ένα βήμα παραπέρα, φάνηκε πρόθυμος να παραιτηθεί ακόμη και από την πρωθυπουργία, χρέωσε την αποτυχία συνεννόησης στον κ. Σαμαρά και εξέθεσε τον πρόεδρο της Αντιπολίτευσης στα μανιασμένα δημοσιεύματα των Ευρωπαϊκών ΜΜΕ, στην άνευ προηγουμένου επίθεση από τον κ. Καρατζαφέρη, στις σαφείς αιχμές της κας Μπακογιάννη και την κριτική των βουλευτών του.
4. κατάφερε με τη βοήθεια και του καλοκαιριού και των δακρυγόνων να αδειάσει τις πλατείες
5. ταυτόχρονα επιχείρησε φορτώσει με ευθύνες και να εμφανίσει τουλάχιστον ως εθνοπροδότη όποιον ζητάει εκλογές
6. και επιχειρεί με το δίλημμα των δημοψηφισμάτων να εκτονώσει την οργή και να ενισχύσει ακόμη περισσότερο την ασάφεια
7. και φαίνεται τέλος, ότι εκμεταλλεύεται την παγκόσμια συγκυρία, τις έντονες ανησυχίες για το μέλλον της ελληνικής κρίσης το ντόμινο που μπορεί να προκαλέσει, για να περάσει αθόρυβα την ψήφο εμπιστοσύνης και το μεσοπρόθεσμο.
Το ΠΑΣΟΚ ακόμη και σήμερα έχει βαθιές ρίζες στην ελληνική κοινωνία γιατί μάλλον της μοιάζει ή την έχει πείσει ότι της μοιάζει. Η παροιμιώδης φράση "μαζί τα φάγαμε" άγγιξε ένα ευαίσθητο ενοχικό αισθητήριο πολλών από εμάς αλλά παραδόξως απενοχοποίησε για άλλη μία φορά τον θύτη.
Δεν ισχυρίζομαι ότι το ΠΑΣΟΚ έχει την πολιτική κυριαρχία, αλλά το ότι ακόμη υπάρχει, την ώρα που εάν η ΝΔ σκεφτόταν να πάρει τα μισά από τα μέτρα που έχει πάρει μέχρι σήμερα το ΠΑΣΟΚ θα γινόταν ένοπλη εξέγερση και οι ΠΑΣΟΚοι θα είχαν ήδη καταλάβει τα χειμερινά και τα θερινά ανάκτορα, είναι απτή απόδειξη παρόμοιων ισχυρισμών.
Δεν ξέρω αν το μνημόνιο και το μεσοπρόθεσμο αποτελούν μέσα ενός μηχανισμού που δημιούργησε όπως ισχυρίζεται το ΠΑΣΟΚ, δεν γνωρίζω εάν η απόφαση για την ένταξή μας στο μηχανισμό στήριξης ήταν προειλημμένη απόφαση για να προωθηθούν για άλλη μία φορά δομικές αλλαγές, πλήρης αποκρατικοποίηση δημόσιων επιχειρήσεων, ανατροπές στο ασφαλιστικό και αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις, όμως για άλλη μία φορά είναι το ΠΑΣΟΚ το κόμμα που ολοκληρώνει αυτές τις ριζικές αλλαγές που το ίδιο ξεκίνησε πριν από λίγα χρόνια.
Από την άλλη είναι τόσο ενοχική η συμπεριφορά της Νέας Δημοκρατίας, τόσο αδύναμη να υπερασπιστεί το παρελθόν και το μέλλον της που καταρρέει σχεδόν ισόποσα με το ΠΑΣΟΚ συμπαρασύροντας το πολιτικό σύστημα και τα κόμματα της κατακερματισμένης Αριστεράς. Δεν ξέρω επίσης πότε θα γίνουν εκλογές, αλλά θεωρώ ότι η κατάρρευση δεν θα αποδειχθεί ικανή να ανατρέψει το υπάρχον πολιτικό σύστημα, όσο οι συγκεντρωμένοι στις πλατείες εκτονώνουν αναίτια την οργή τους ή όσο η διαφαινόμενη αύξηση της αποχής συνεχίσει να μειώνει το ποσοστό εκείνων που θα αποφασίσουν για την επόμενη Κυβέρνηση.
Τελευταίο αλλά όχι έσχατο, θεωρώ ότι η μεγαλύτερη κατάκτηση του ΠΑΣΟΚ αυτή την περίοδο είναι ότι ακόμη και όσοι από τους πολίτες διαφωνούν ριζικά με την πολιτική του είναι τόσο μπερδεμένοι που δεν ξέρουν τι να ευχηθούν. Είναι πλέον τόσο εθισμένοι στην ανάγκη της επόμενης δόσης, τόσο σίγουροι ότι η Νέα Δημοκρατία θα κάνει τα ίδια, τόσο φοβισμένοι στο ενδεχόμενο της... επανάστασης και τόσο προσκολλημένοι στο μύθο του κραταιού "σοσιαλιστικού" ΠΑΣΟΚ που δυσκολεύομαι πολύ να πιστέψω ότι θα χαρούν εάν ξαφνικά δουν περίεργα ελικόπτερα να ψάχνουν χώρο να προσγειωθούν στην ...ταράτσα του Μαξίμου.
http://www.skai.gr/news/opinions/article/172785/purreios-men-niki-de-/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου