Ασφαλιστικά ταμεία… υπάρχει λύση… δεν χρειάζεται επανάσταση!

Όλο το παιχνίδι του εκβιασμού του ελληνικού κράτους από το ΔΝΤ και την Ε.Ε. στηρίζεται στη δυνατότητα των ιμπεριαλιστών να εκβιάζουν τη συντριπτική μερίδα των Ελλήνων, που είναι οι μισθωτοί. Πώς τους εκβιάζουν; Με το ασφαλιστικό τους σύστημα. Με τη χρηματοδότηση αυτού του συστήματος. Αυτοί, οι οποίοι δήθεν έχουν τα χρήματα να δανείσουν στο κράτος-”χρηματοδότη” των ταμείων, το εκβιάζουν.

Έχοντας το ληστρικό κράτος – με τις κλοπές και τις ηλιθιότητές του – εξαντλήσει τα ασφαλιστικά ταμεία, εμφανίζεται τώρα σαν ο μοναδικός εγγυητής της ρευστότητάς τους. “Εγγυητής” …ο μπατίρης.!! “Εγγυητής” …αυτός, ο οποίος “ζει” πλέον με δανεικά και με ένα “έλλειμμα” το οποίο διαρκώς μεγαλώνει. Αυτός ο άφραγκος παράγοντας του ασφαλιστικού είναι εκβιάσιμος από το ΔΝΤ και “παρασέρνει” και τα ασφαλιστικά ταμεία στον εκβιασμό. Τα ασφαλιστικά ταμεία, τα οποία φυσιολογικά θα έπρεπε να ξεχειλίζουν από χρήμα.

Αυτό είναι το μέγα έγκλημα του κράτος απέναντι στην

αχανή κοινωνική τάξη των εργαζομένων. Του άχρηστου κράτους της μεταπολίτευσης. Του κράτους, που “έφαγε” τα δικά του χρήματα και “έφαγε” και αυτά των άλλων. Τώρα, επειδή δήθεν είναι “εγγυητής”, μιλάει τη γλώσσα της λογικής και καλεί τους εργαζόμενους να κάνουν θυσίες. Του “φταίει” που άλλαξαν οι ισορροπίες μεταξύ εργαζομένων και συνταξιούχων, του “φταίει” το προσδόκιμο όριο ζωής που αυξάνεται, του “φταίει” η παγκόσμια κρίση κλπ.. Του “φταίνε” όλα. Μόνον το ηλίθιο το κεφάλι των κυβερνώντων δεν φταίει.

Όλα αυτά είναι αθλιότητες και ψέματα. Ακόμα κι αν δεν υπήρχε ούτε ένας νέος εργαζόμενος να καταβάλει ασφαλιστικές εισφορές, τα ασφαλιστικά ταμεία θα έπρεπε να είναι σε θέση να καταβάλουν τις συντάξεις. Γιατί; Γιατί οι συνταξιούχοι έχουν ήδη καταβάλει τα χρήματα, τα οποία εισπράττουν. Τριανταπέντε χρόνια πλήρωναν εισφορές, για να εισπράξουν κατά μέσο όρο επτά χρόνια σύνταξης, σύμφωνα με το προσδόκιμο όριο ζωής. Το όριο, το οποίο εσχάτως ανακάλυψαν τα κρατικά κουτορνίθια.

Για τον καθένα απ’ αυτούς εικοσιοκτώ χρόνια εισφορών “εξατμίζονται” υπέρ πίστεως και πατρίδος και έχουν το θράσος κάποιοι ανεπάγγελτοι πολιτικοί να εμφανίζουν τους συνταξιούχους σαν “τσαμπατζήδες”, οι οποίοι θέλουν να ζήσουν δημοσία δαπάνη. Δικά τους χρήματα εισπράττουν οι συνταξιούχοι και όχι τις εισφορές των εργαζομένων. Για να φτάσουμε στο σημείο να πληρώνονται σήμερα οι συνταξιούχοι από τέτοιες εισφορές, αυτό δύο πράγματα μπορεί να σημαίνει. Είτε ότι κάποιος πονηρός τούς τα “έφαγε” τα χρήματα είτε ότι κάποιος ηλίθιος τούς τα “έχασε”. Σε κάθε περίπτωση όμως τα χρήματα λείπουν και αυτό είναι το πρόβλημα.

Στο έλλειμμα αυτό στηρίζονται τώρα οι ιμπεριαλιστές και πιέζουν την Ελλάδα. Την εκβιάζουν, για να τη λεηλατήσουν, απειλώντας την με τη χρηματοδότηση των ασφαλιστικών ταμείων. Ήδη “έκοψαν” τα κτήνη την 13η και την 14η σύνταξη ανθρώπων, οι οποίοι πλήρωναν μια ζωή τις πιο ακριβές εισφορές στην Ευρώπη, για να πάρουν τα “ψίχουλα” των 600 ευρώ, προκειμένου να επιβιώσουν στην πιο ακριβή αγορά της Ευρώπης.

Αυτή η περικοπή δεν είναι μόνον ανήθικη αλλά και παράνομη. Γιατί; Γιατί όλοι αυτοί εκ του πονηρού – και βέβαια εντελώς παρανόμως – θεωρούν ότι το κράτος είναι χρηματοδότης των ταμείων και σαν χρηματοδότης μπορεί να ρυθμίζει τις χρηματοδοτήσεις του με βάση τους όρους του ΔΝΤ. Αυτό είναι λάθος. Το κράτος είναι ΟΦΕΙΛΕΤΗΣ των ταμείων και όχι χρηματοδότης. Χρηματοδότες των ταμείων είναι οι εργοδότες και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Το κράτος είναι ένας γελοίος οφειλέτης, ο οποίος, επειδή αποδίδει σταδιακά τα χρέη του, “αυτοχρίσθηκε” “χρηματοδότης”, χωρίς αυτό να περιγράφει την αλήθεια. ΟΦΕΙΛΕΤΗΣ ήταν και ΟΦΕΙΛΕΤΗΣ εξακολουθεί να είναι.

Ο οφειλέτης δεν αποφασίζει για τίποτε. Ο οφειλέτης δίνει αυτά που οφείλει και από εκεί και πέρα η διαχείριση των χρημάτων αυτών δεν ανήκει στην αρμοδιότητά του. Το κράτος, δηλαδή, δεν μπορεί να “κόψει” καμία σύνταξη του ιδιωτικού τομέα. Τα ταμεία – και άρα οι ασφαλισμένοι – θα αποφασίσουν τι θα κάνουν με τις συντάξεις τους. Το κράτος είναι υποχρεωμένο να ξεπληρώσει τα χρέη του απέναντι στα ταμεία και το τι θα κάνουν τα ταμεία από εκεί και πέρα είναι δικό τους θέμα. Το κράτος μόνον απέναντι στους υπαλλήλους του μπορεί να κάνει περικοπές.

Όμως, όπως βλέπουμε, ακόμα και αυτό το έγκλημα δεν τους φτάνει. Δεν τους φτάνει που έκοψαν συντάξεις από τους συνταξιούχους, αλλά αφήνουν την Ε.Ε. να πιέζει για κόψιμο του 13ου και 14ου μισθού των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα. Πιέζει και πάλι με τον ίδιο παράνομο τρόπο. Εκβιάζει αυτούς, οι οποίοι σήμερα εργάζονται, χρησιμοποιώντας και πάλι ως “μοχλό” πίεσης τα ασφαλιστικά ταμεία. Τους απειλεί ότι δεν θα έχουν συντάξεις, γιατί θα τους τις “φάνε” οι σημερινοί συνταξιούχοι.

Αυτό είναι το πιο πρόστυχο παιχνίδι του κράτους. Βάζει τους συνταξιούχους “απέναντι” στους σημερινούς εργαζόμενους, σαν να επρόκειτο για εχθρούς. Εμφανίζουν τους συνταξιούχους σαν τα “παράσιτα”, τα οποία θα φάνε τις εισφορές των ενεργών εργαζομένων και άρα τις μελλοντικές συντάξεις τους. “Παράσιτα” αυτοί, οι οποίοι εργάζονταν μια ζωή και πλήρωναν εισφορές μια ζωή.

Όλη αυτή η παγίδα – γιατί περί τέτοιας πρόκειται – στηρίζεται στο γεγονός ότι υπάρχει άγνοια. Άγνοια σε όλα τα επίπεδα. Άγνοια σε θέματα καθαρά οικονομικά και άγνοια σε θέματα που αφορούν τις προθέσεις τόσο των κυβερνώντων όσο και των ιμπεριαλιστών.

Σ’ ό,τι αφορά το πρώτο συμβαίνει το εξής: Μπήκαμε στην τρίτη χιλιετία και ο κόσμος αγνοεί τις βασικότερες έννοιες της οικονομίας. Δεν κατανοεί τις διαφορές μεταξύ κεφαλαίου και πλούτου. Κεφάλαιο ΕΙΝΑΙ το υλικό ή άυλο μέσον, το οποίο ΠΑΡΑΓΕΙ διαρκώς πλούτο. Ένα χωράφι, ένα εργοστάσιο ή μια πατέντα, είναι κεφάλαιο. Το κεφάλαιο πάντα θα παράγει πλούτο ό,τι και να συμβαίνει στην οικονομία. Αντίθετα, ο πλούτος ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ κεφάλαιο. Ο πλούτος συνδέεται με την έννοια του χρήματος. Το χρήμα είτε υπάρχει είτε δεν υπάρχει. Είτε έχει αξία είτε όχι. Το χρήμα αποτελεί από τη φύση του μια “σύμβαση”, η οποία μπορεί να έχει νόημα και αξία και μπορεί επίσης και να τα χάσει καί τα δύο.

Μια οικονομική κρίση, για παράδειγμα, δεν θα μετατρέψει ένα χωράφι από γόνιμο σε άγονο, αλλά μπορεί να μετατρέψει τα χρήματα από πολύτιμα σε άχρηστα. Μια οικονομική κρίση δεν μειώνει τη δύναμη μιας βιομηχανικής πρέσας, αλλά μπορεί να μετατρέψει ένα χαρτονόμισμα σε φέιγ βολάν. Μια οικονομική κρίση δεν μπορεί να μειώσει την απόδοση της συνταγής ενός φαρμάκου, αλλά μπορεί να μετατρέψει μια δεσμίδα χαρτονομισμάτων σε καλό προσάναμμα για το τζάκι.

Τι θέλουμε να πούμε με όλα αυτά; Ότι δεν μπορείς μια ολόκληρη κοινωνική τάξη – και μάλιστα την πολυπληθέστερη στην κοινωνία – να τη διατηρείς εξαρτώμενη από ένα μέγεθος, το οποίο δεν είναι σταθερό. Ένα μέγεθος, του οποίου την αξία δεν ελέγχεις. Δεν είναι δυνατόν να συνδέεις την επιβίωσή της τάξης των εργαζομένων με το χρήμα, το οποίο μεταλλάσσεται τόσο απρόβλεπτα, που στο τέλος μπορεί να “εξατμιστεί” τελείως. Αυτό είναι κάτι, το οποίο συμβαίνει στις οικονομικές κρίσεις. Το χρήμα… που μπορεί να το μαζεύεις “ακριβό” για μια ολόκληρη ζωή και μια οικονομική κρίση να σου το μετατρέψει στην πιο φτηνή “ταπετσαρία”.

Η καλύτερη διασφάλιση, δηλαδή, για την κοινωνική τάξη, της οποίας τα μέλη δεν διαθέτουν προσωπικό κεφάλαιο, είναι να της δοθεί συλλογικό κεφάλαιο. Όχι να της χαριστεί, εφόσον τέτοια ανάγκη δεν την έχει. Απλά τα άπειρα χρήματά της να μην αφήνονται και “λιμνάζουν” ως τέτοια και να απειλούνται. Να μην αφήνονται στο έλεος των πληθωρισμών και βέβαια στο έλεος των λαμογιών, οι οποίοι, για να πάρουν προμήθειες, τα μετατρέπουν σε “παράγωγα” και “τοξικά” προϊόντα.

Αυτή η “έκθεση” των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων στον κίνδυνο μιας πιθανής οικονομικής κρίσης μπορεί να οδηγήσει σε εθνική τραγωδία. Γιατί; Γιατί η οικονομία μπορεί να αποδέχεται το γεγονός ότι τα χρήματα μπορεί και να χαθούν, αλλά η κοινωνία δεν μπορεί να δεχθεί ότι μαζί τους μπορούν να χαθούν κι αυτοί, οι οποίοι τα έχουν ανάγκη για να επιβιώσουν. Τα χρήματα μπορεί να χάνονται, αλλά το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού δεν μπορεί να “χαθεί” και μάλιστα όταν έχει προπληρώσει πολύ ακριβά την επιβίωσή του. Δεν μπορεί να αφεθεί η μεγαλύτερη κοινωνική τάξη της χώρας χωρίς σύνταξη ή υγειονομική περίθαλψη. Δεν μπορεί να αφεθεί απροστάτευτη και μάλιστα όταν τα έχει ακριβοπληρώσει καί τα δύο. Αυτά τα χρήματα πρέπει να γίνονται κεφάλαιο. Κεφάλαιο, το οποίο να αποδίδει κέρδη.

Κεφάλαιο, το οποίο από τη μία να προστατεύει τα χρήματα των ταμείων και από την άλλη να αποδίδει κέρδη, τα οποία θα διατηρούν τη ρευστότητά τους σε ένα μόνιμα καλό επίπεδο, χωρίς να υπάρχει εξάρτηση από τις εισφορές των νέων εργαζομένων. Εδώ βέβαια βρίσκεται και η τραγική ειρωνεία. Οι Έλληνες συνταξιούχοι, τους οποίους το κράτος σήμερα τους εμφανίζει σαν “παράσιτα”, που ζουν εις βάρος των εργαζομένων, έχουν καταβάλει τόσα πολλά χρήματα, που θα μπορούσαν να έχουν ασφαλιστικά ταμεία, τα οποία να δίνουν συντάξεις και στους επόμενους, χωρίς αυτοί να καταβάλουν καν εισφορές.

Ο αναγνώστης αρχίζει και σχηματίζει μια εικόνα στο μυαλό του. Εδώ βρίσκεται και το λεπτό σημείο των όσων θέλουμε να πούμε. Μιλάνε όλοι για ιδιωτικοποιήσεις και “λιγότερο” κράτος στην οικονομία. Αυτό είναι σωστό. Πουθενά στον κόσμο η “κρατική” οικονομία δεν λειτούργησε με έναν έστω ανεκτό τρόπο. Ο κρατισμός παντού εμφάνισε την ίδια παθογένεια.

Αυτήν την παθογένεια τη γνωρίζουν πολύ καλά οι Έλληνες, γιατί, την έχουν πληρώσει ποικιλοτρόπως. Διαφθορά, υποπαραγωγικότητα, δυσλειτουργία της οικονομίας, σκάνδαλα, προμήθειες κλπ.. Το κρατικό κεφάλαιο παντού έγινε καταφύγιο των άχρηστων, των τεμπέληδων, των ηλιθίων και των κλεφτών. Το κρατικό κεφάλαιο παντού έγινε “πάρκινγκ” κομματόσκυλων, για να μπορούν οι χαφιέδες πολιτικάντηδες να μονοπωλούν την εξουσία. Με τέτοιους εργαζόμενους στο δημόσιο κεφάλαιο όλα αυτά τα φαινόμενα σήψης ήταν αναπόφευκτα.

Εμείς δεν λέμε κάτι ανάλογο. Δεν λέμε επιστροφή στον άθλιο “κρατισμό”. Τα ασφαλιστικά ταμεία δεν είναι κράτος. Τα ασφαλιστικά ταμεία είναι ιδιωτικός τομέας, εφόσον αντιπροσωπεύουν τα συμφέροντα των ασφαλισμένων τους και όχι τα γενικά συμφέροντα. Το να αποκτήσουν αυτά τα ταμεία τεράστιες ποσότητες του πρώην δημοσίου κεφαλαίου, δεν σημαίνει ότι υπάρχει κρατισμός. Κρατισμός υπάρχει, όταν αυτός, ο οποίος κατέχει το κεφάλαιο, είναι ο ίδιος που ελέγχει και τον νόμο. Κρατισμός υπάρχει, όταν αυτός, ο οποίος κλέβει, είναι συνάδερφος και άρα ίδιος με αυτόν που δικάζει. Κρατισμός υπάρχει, όταν αυτός, ο οποίος δεν εργάζεται, είναι συνάδερφος και άρα ίδιος με αυτόν που νομοθετεί για τα της εργασίας. Όταν αυτός, ο οποίος κατέχει το κεφάλαιο, δεν ελέγχει τον νόμο και τους μηχανισμούς ελέγχου των νόμων αυτών, δεν υπάρχει κρατισμός.

Αυτό λέμε εμείς. Θεωρούμε ότι ένα μεγάλο μέρος του σημερινού δημοσίου κεφαλαίου θα πρέπει να περάσει στην ιδιοκτησία του ιδιωτικού ΙΚΑ. Το κράτος χρωστάει στο ΙΚΑ και το κράτος είναι τυπικά ο ιδιοκτήτης αυτού του κεφαλαίου. Ειδικά για τα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία, όπως είναι το ΙΚΑ, αυτό είναι και το απόλυτα δίκαιο. Γιατί; Γιατί το κράτος, που λέγεται Ελλάδα, στη λεηλασία κυρίως αυτού του ταμείου στηρίχτηκε για ν’ αναπτυχθεί.

Επί δεκαετίες το κράτος στην κυριολεξία έκλεβε τα αποθεματικά του ΙΚΑ. Στις “τσέπες” των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα έβαζε τα “χέρια” του τόσο για ν’ αναπτύξει το δημόσιο κεφάλαιο – και άρα να ισχυροποιήσει τη δική του εξουσία – όσο και για να “επιδοτήσει” τους κολλητούς του διαπλεκομένους επιχειρηματίες, προκειμένου κάποιοι κομματάρχες να μην χάνουν την επαφή τους με την εξουσία.

Με χρήματα των ασφαλιστικών ταμείων των εργαζομένων αποκτήθηκε ή αναπτύχθηκε η δημόσια περιουσία. Με χρήματα των ασφαλιστικών ταμείων των αδύναμων παρίσταναν τους ισχυρούς και τους μεγιστάνες τα λαμόγια όλων των ειδών. Με “δανεικά κι αγύριστα” στο ΙΚΑ έγινε ο ΟΤΕ, η ΔΕΗ, τα ΕΛΠΕ κλπ.. Κλέφτες πολιτικοί υπόσχονταν στους εργαζομένους ανάπτυξη και τους έπαιρναν από τα ταμεία τους τα χρήματα, χωρίς όμως να δίνουν σ’ αυτά τα ταμεία έστω και ένα μικρό μέρος της ιδιοκτησίας του κεφαλαίου που δημιουργούσαν μέσω των χρημάτων αυτών. Στην πραγματικότητα ούτε καν τα χρήματά τους επέστρεφαν.

Τώρα όλοι αυτοί οι κρατικοδίαιτοι κηφήνες και για να σώσουν τα δικά τους προνόμια – και άρα τα δικά τους τομάρια – τα ξεπουλάνε όλα και αφήνουν τους εργαζόμενους στο έλεος του κάθε Τρισέ. Στο έλεος του κάθε τοκογλύφου, ο οποίος με τυπωμένα “χαρτάκια” θα αγοράσει την πατρίδα μας και το μέλλον των παιδιών μας.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΥ

Αρχηγός του ΕΑΜ Β’

Σας συνιστούμε να διαβάσετε την συνέχεια της ανάλυσης,

όπου παρουσιάζονται τρανταχτά παραδείγματα κρατικής “ηλιθιότητας” και ιδιωτικής “μεγαλοφυίας”. Την συνέχεια της ανάλυσης όπου αποδεικνύεται ΠΟΣΟ ΕΥΚΟΛΑ μπορούν να σωθούν τα ασφαλιστικά ταμεία της χώρας, όπου υποδεικνύεται πως – με καθ’ όλα απλές και νόμιμες διαδικασίες – είναι δυνατό να εισρέουν σε ετήσια βάση στα ταμεία του ΙΚΑ αρκετά δισεκατομμύρια ευρώ.