Σάκης Μουμτζής
Ανέκαθεν τα Συνέδρια της Νέας Δημοκρατίας είχαν μια πανηγυρική μορφή. Μιλούσαν τα στελέχη και μετά οι υπουργοί, οι πρώην πρωθυπουργοί και ο εκάστοτε αρχηγός του κόμματος που μπορεί να τύχαινε να ήταν και πρωθυπουργός.
Σε αντίθεση με τα Συνέδρια της ανανεωτικής και κατόπιν της ριζοσπαστικής Αριστεράς οι νεοδημοκράτες σύνεδροι δεν διακατέχονταν από ιδεολογικές ανησυχίες. Είχαν τις παρακαταθήκες του Εθνάρχη από το Συνέδριο της Χαλκιδικής το 1977 και έτσι πορεύονταν.
Η Νέα Δημοκρατία ποτέ δεν δοκιμάστηκε από ένα Συνέδριο σαν αυτό του ΠΑΣΟΚ του 1996 όταν αμφισβητήθηκε έντονα η εσωκομματική κυριαρχία του τότε πρωθυπουργού Κ. Σημίτη. Μπορεί η Νέα Δημοκρατία να γνώρισε αποχωρήσεις σημαντικών, πρωτοκλασάτων στελεχών (Στεφανόπουλος, Σαμαράς, Αβραμόπουλος, Μπακογιάννη) όμως η βάση της είχε την ικανότητα και την ωριμότητα να απορροφήσει τους κραδασμούς που έφεραν αυτές οι κρίσεις. Η βάση της παράταξης διακρίνεται για τον κομματικό πατριωτισμό της στον οποίον οφείλεται και το γεγονός ότι η Νέα Δημοκρατία είναι το μεγαλύτερο και ιστορικότερο κόμμα από συστάσεως του Ελληνικού Κράτους. Και να αναλογισθούμε πως αυτό το κόμμα γνώρισε αλλεπάλληλες εκλογικές ήττες από το ΠΑΣΟΚ, τόσο του Ανδρέα Παπανδρέου όσο και του Κ. Σημίτη και Γιώργου Παπανδρέου. Δηλαδή παρέμεινε εκτός εξουσίας από το 1974 συνολικά για 24 ολόκληρα χρόνια. Δεν είναι και λίγα.