Από την εποχή των Σπηλαίων στην εποχή των Μνημονίων.

Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ – Επικοινωνιολόγου

 Σε κάθε περίπτωση η ιστορία είναι ο αμείλικτος κριτής σε κάθε εποχή κρίσης, όπως αυτή που διανύουμε κι αν μας «αντέξει η σκηνή θα φανεί στο χειροκρότημα» με την προϋπόθεση ότι κάποιοι θα παραμείνουν «ζωντανοί πάνω στη σκηνή» για να διηγηθούν τα γεγονότα! Αυτό πιθανόν να συμβεί κάπου στο σωτήριον έτος 2035 καλώς εχόντων των πραγμάτων και των νέων Μνημονίων που τότε μπορεί και να τελειώσουν.

Η ιστορία είναι και εποχές. Οι εποχές χαρακτηρίζονται από ονόματα όπως εποχή του ....

Εθνάρχη, η εποχή του Ανδρέα, από σύμβολα όπως ο ήλιος του ΠΑΣΟΚ, ο πυρσός της Νέας Δημοκρατίας, από γεγονότα όπως η εποχή του Πολυτεχνείου και συνοδεύονται πάντα από το ρήμα «πέρασε».

Όπως για παράδειγμα κάποτε λέγαμε για κάποιον που «μέτραγε» τα πάντα από χρήματα μέχρι το περίσσευμα φαγητού «μην τον συνερίζεσαι, πέρασε κατοχή»! Μετά από δέκα το λιγότερο χρόνια, όταν θα έχουμε εξαθλιωθεί και η ελπίδα της οικονομικής ανάκαμψης θα φανεί στο βάθος του τούνελ, οι νέες γενιές θα λένε για εμάς «μην τους βλέπετε έτσι, αυτοί πέρασαν Μνημόνια» και θα εννοούν την εποχή που τα πάντα απορυθμίστηκαν. Θα είμαστε οι άνθρωποι της εποχής των Μνημονίων όπως οι άνθρωποι της εποχής των Σπηλαίων. Εκεί θα έχουμε φτάσει μετά από την καθολική απογοήτευση που έφερε η «πρώτη φορά Αριστερά». Η εναπόθεση της νέας ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο θα επαφίεται σε λίγο στον αλήστου μνήμης πρωτεύοντα των δημοσκοπικών ευρημάτων Κύριο … Κανένα!

Οσονούπω θα είναι και πάλι πρώτος στις προτιμήσεις των απογοητευμένων πολιτών από το σύνολο των πολιτικών κομμάτων. Ήδη, αρχίζει να ξεθωριάζει η λαμπερή εικόνα, του έχοντος σήμερα την πολιτική κηδεμονία, λόγω υπογραφής νέου μνημονίου.

Όσο κι αν ακούγεται παράξενο, κανένα από τα σημερινά πολιτικά πρόσωπα που θα σπεύδουν για βοήθεια, άλλοτε ως οδηγοί και άλλοτε ως συνοδηγοί δεν θα είναι σε θέση να «ξεκολλήσουν» το καράβι από την ξέρα που βρίσκεται.

Ούτε τα κροκοδείλια δάκρυα πάνω από την ταφόπλακα που οι ίδιοι βοήθησαν να τοποθετηθεί, θα μπορούν πλέον να συγκινήσουν τους άλλοτε υποστηρικτές τους, πλην όσοι βρίσκονται στα ενδότερα των πολιτικών σχηματισμών τους και οι πληρωμένοι κονδυλοφόροι τους.

Φυσικά η σωτηρία της χώρας θα έρθει όταν έρθει, και να μην την περιμένουμε από πρόσωπα που θα προέρχονται από πολιτική παρθενογένεση αλλά από τη νέα γενιά, απελευθερωμένη από τις παθογένειες του σημερινού πολιτικού συστήματος και απαλλαγμένη από τα βαρίδια της συνταξιούχου πλέον μεταπολίτευσης με καθαρό λόγο και διεκδικώντας τη συμμετοχή της σε μια κοινωνία που θα έχει μέλλον.

Φρέσκα πρόσωπα με ικανότητα στο μάνατζμεντ και πολιτική σκέψη.

Κι αυτή θα είναι η χρυσή εποχή της Νέας Ελλάδας.