Δελτίο Τύπου Νίκου Μανιού: «Εκδηλώσεις μνήμης αφιερωμένες στην Εθνική Αντίσταση και στον Άρη Βελουχιώτη στην Δομνίστα Ευρυτανίας, 6 και 7 Ιουνίου 2015. Κεντρική ομιλία Νίκου Μανιού.»

Κάθε Ιούνη το Τοπικό Συμβούλιο και ο Φιλοπρόοδος Σύλλογος Δομνίστας Ευρυτανίας διοργάνώνουν εκδηλώσεις μνήμης αφιερωμένες στην Εθνική Αντίσταση. Φέτος οι εκδηλώσεις είχαν και μια ιδαίτερη αναφορά στον Άρη Βελουχιώτη λόγω της επετείου των 70 χρόνων από τον θάνατο του. Νέοι και μεγαλύτεροι ήρθαν από πολλές περιοχές της Ελλάδας για να παρακολουθήσουν τις εκδηλώσεις. Την Κυριακή 7 Ιουνίου κατέθεσαν στεφάνι στο μνημείο της Εθνικής Αντίστασης ο Θωμάς Κώτσιας, βουλευτής Ευρυτανίας και ο Γεράσιμος Μπαλαούρας, βουλευτής Ηλείας.
Ο Νίκος Μανιός παρευρέθηκε στις εκδηλώσεις ως κεντρικός ομιλητής. Επέλεξε

να προσεγγίσει το φαινόμενο, Άρης Βελουχιώτης όχι ιστορικά, αλλά ως απλός άνθρωπος που έχει εμπνευστεί από τους αγώνες του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ, και από την προσωπική του γνωριμία με τον Μπάμπη Κλάρα, αδερφό του Άρη.



Ξεκίνησε, σημειώνοντας τις συμβολικές επιλογές του Άρη όταν μπήκε στην Δομνίστα στις 7 Ιουνίου του 1942 με μια ολιγομελή ομάδα: επέλεξε να πορευτεί με τον λαό και τους εκπροσώπους του, τον παπά και τους δασκάλους, στο πλευρό του. Έθιξε το ερώτημα που συχνά τίθεται: πότε, γιατί, και υπό ποιες συνθήκες ξεσηκώνονται οι λαοί. Ανέπτυξε την θέση ότι η παράδοση των αγώνων ενός λαού, στην προκειμένη περίπτωση αυτή του 1821, που μπορεί να μην ήταν στην «ημερήσια διάταξη» αποτελεί καταλυτικό παράγοντα των εξελίξεων. Δεν είναι άλλωστε λίγες οι αναφορές του ίδιου του Άρη στο 1821. Στην περίπτωση του Άρη λειτούργησε ακόμη και αντιθετικά προς την θεωρία του κομμουνιστικού κινήματος: έκανε αγροτική επάνασταση αντί να στοχεύσει στην έξοδο του εργατικού κινήματος στον αγώνα και στα βουνά.


Επιπλέον, τόνισε ότι ο Άρης δεν στόχευσε πρωταρχικά στο να προπαγανδήσει υπέρ του κομμουνισμού, να γαλουχήσει κομμουνιστές και δευτερευόντως αντάρτες, αλλά ακριβώς το αντίθετο: στήνει έναν ολόκληρο στρατό ανταρτών, από τους οποίους κάποιοι περνούν στο κομμουνιστικό κόμμα. Για αυτό άλλωστε και η δυσαναλογία ανάμεσα στην στρατιωτική και πολιτική δύναμη της εποχής του ΚΚΕ. Αναφέρθηκε στην κομματική πίστη που διέκρινε τον Άρη Βελουχιώτη που τον οδήγησε να συμμετάσχει στην διαδικασία αφοπλισμού του ΕΛΑΣ, ειδικά όταν έχει αντιληφθεί από πολύ νωρίς ότι οι Άγγλοι θα φέρουν έναν νέο ζυγό στην Ελλάδα. Η συναισθηματική πίεση και η συνειδήση του τον οδηγούν να συνεχίσει την δράση και να φτιάξει ένα νέο αντάρτικο.
Ο Άρης πίστεψε πολύ στους νέους. Προϋπόθεση της συμμετοχής τους ήταν οι αυστηροί όροι που τους έθετε προκειμένου να συμμετάσχουν στον αγώνα. Ήξερε ότι απευθυνόταν σε νέους 18 χρονών. Η εμπστοσύνη στους νέους λείπει σήμερα ανεξαρτήτως αν τους επικαλούμαστε συχνά. Φωτεινή εξαίρεση αποτελεί ο σημερινός πρωθυπουργός της Ελλάδας, γύρω στα 40, γέννημα της κομμουνιστικής Αριστεράς.
Τέλος, γνωρίζοντας ότι ό,τι και να πει κανείς για τον Άρη είναι λίγο, υποστήριξε ότι το κύριο δίδαγμα από την στάση και την ζωή του Άρη είναι ότι πρέπει να είμαστε παρόντες με όλες τις μορφές πάλης που παίρνει ο αγώνας ανάλογα με τις εποχές και να βρισκόμαστε σε αντιστοιχία με την κοινωνία. Ο Άρης ως γνήσιος αγωνιστής είναι δραστήριος ήδη από τον Μεσοπόλεμο και ως πρωτοπόρος πήρε την απόφαση για τον ένοπλο αγώνα χωρίς να περιμένει να το αποφασίσει πρώτα η κοινωνία. Κατάφερε να πιστέψουν κάποιοι σε αυτόν, αλλά ολόκληρη η κοινωνία να τον αποδεχτεί. Έτσι και εμείς σήμερα πρέπει να πρωτοπορήσουμε, να βγούμε μπροστά και να γίνουμε η μαγιά ενός κινήματος.