Το μεγάλο στοίχημα του Αντώνη Σαμαρά: να καταθέσει μια πρόταση εξουσίας και να ζητήσει εκλογές!
Ο David Stockman, το «παιδί θαύμα» των Ρεπουμπλικάνων, σε ηλικία μόλις 34 ετών, ανέλαβε το 1981, στην πρώτη Κυβέρνηση Reagan το Γραφείο του Προϋπολογισμού, με αντικειμενικό σκοπό να περιορίσει τα ελλείμματα της αμερικανικής οικονομίας και να την επαναφέρει στο δρόμο της ανάπτυξης. Εγκαταλείποντας το Λευκό Οίκο, απογοητευμένος γιατί οι οικονομικές αποφάσεις λαμβάνονταν με πολιτικά, παρά οικονομικά κριτήρια, έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο ‘The triumph of politics” , όπου μεταξύ άλλων επισημαίνει:
«Το 1981, ξεκινήσαμε μια μάχη ιδεών. Η «επανάσταση» του Reagan, δεν θα μπορούσε ποτέ να επικρατήσει, παρά μόνο, αν το κατεστημένο, οι πολιτικοί (φίλοι και αντίπαλοι) και αυτοί που διαμορφώνουν την κοινή γνώμη, έδιναν στις ιδέες μας μια ευκαιρία… Έπρεπε να πεισθούν ο,τι τα υγιή δημοσιονομικά, που είναι η μοναδική συνταγή για σταθερή οικονομική ανάπτυξη και κοινωνική πρόοδο, προϋποθέτουν χαμηλούς φορολογικούς συντελεστές, μεγάλο περιορισμό της σπατάλης, περικοπή των περιττών κρατικών δαπανών και των κρατικών επιδοτήσεων…..Περισσότερα από 40 χρόνια υποσχέσεων, επιδοτήσεων, επιχορηγήσεων, προνομίων, “δικτύων ασφαλείας» που χορήγησαν οι κυβερνήσεις σε κάθε κοινωνική ομάδα , έπρεπε να επανεξετασθούν. Μια πραγματική οικονομική πολιτική που θα έφερνε επανάσταση, έπρεπε να αναλάβει το ρίσκο της σύγκρουσης με αυτούς που απολαμβάνουν υψηλά προνόμια από το κράτος χωρίς να τα δικαιούνται, με τους αγρότες, με την εκπαιδευτική κοινότητα, με τις τοπικές και περιφερειακές διοικήσεις και με πολλούς άλλους…»
Ακόμα και εκείνοι που διαφωνούσαν με τα “Reaganomics”, παραδέχονταν ότι είχαν σαφές ιδεολογικό υπόβαθρο, ξεκάθαρη στόχευση και οραματική στρατηγική. Διαμόρφωσαν ένα τρόπο σκέψης και καθόρισαν μια εποχή.
Μας οδηγεί σε αδιέξοδο
Ο κ. Παπανδρέου με την ( από τον Οκτώβριο όπως απεκάλυψε ο κ. Σαχινίδης), απόφασή του να προσφύγει στο ΔΝΤ, μας έβαλε σε μια πορεία με προδιαγεγραμμένο τέλος. Όσοι νομίζουν ότι το ΔΝΤ είναι λύση, απλώς να υπενθυμίσω ότι η Ρουμανία, που ακολουθεί τη ίδια συνταγή εδώ και ένα χρόνο, υποχρεώθηκε να ανακοινώσει επιπλέον περικοπές στους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων κατά 25%, των συντάξεων κατά 15% και χιλιάδες απολύσεις, προκειμένου να εκταμιευθεί η επόμενη δόση του ΔΝΤ, τον Ιούνιο.
Η πολιτική του κ. Παπανδρέου μας οδηγεί σε δραματικό αδιέξοδο. Ήδη η ανεργία ανήλθε στο 12.1%, υψηλότερη από τον Ιανουάριο του 2004! Τον αντίστοιχο μήνα του 2009 ήταν 9.1%. Εκτιμήσεις κάνουν λόγο για 20% τα επόμενα χρόνια! Με τέτοια εξέλιξη θα δημιουργήσει πρόσθετα προβλήματα στο ασφαλιστικό, θα αυξήσει τις δαπάνες για επιδόματα ανεργίας και θα περιορίσει ακόμα περισσότερο την ζήτηση, ενισχύοντας την ύφεση. Ο πληθωρισμός καλπάζει πάνω από το 4%, ροκανίζοντας τα ήδη μειωμένα εισοδήματα. Οι αυξημένοι φορολογικοί συντελεστές (ο ΦΠΑ έφτασε στο 23% και δεν αποκλείεται με τα νέα μέτρα να φτάσει στο 25%) αποτρέπουν κάθε επενδυτή, έλληνα και ξένο. Στο μέτωπο περιστολής των δαπανών δε σημειώνεται αξιόλογη επιτυχία (τα νοσοκομεία έχουν προσθέσει έλλειμμα 1.2 δις, το 2010),ενώ ο μειωμένος τζίρος (μέχρι στιγμής 20%) θα συρρικνώσει και τα προσδοκώμενα έσοδα. Η ιδιωτική οικοδομική δραστηριότητα, κινητήριος δύναμη της οικονομίας μας, παρουσιάζει για το 2010 μείωση κατά 43%,ενώ και στον τουρισμό οι πλέον αισιόδοξες προβλέψεις λένε για υποχώρηση εσόδων τουλάχιστον 10%. Μέσα σ’ αυτό το ασφυκτικό περιβάλλον τα νέα μέτρα φαίνονται νομοτελειακά.
Μετά το τριετές πρόγραμμα λιτότητας, η Ελλάδα θα βρεθεί σε χειρότερη κατάσταση απ’ ότι είναι σήμερα. Κοινωνικά διαλυμένη και οικονομικά πτωχευμένη. Για να εξυπηρετήσει το χρέος, που μετά το πρόγραμμα του ΔΝΤ θα ανέλθει τουλάχιστον στο 140% του ΑΕΠ, η οικονομία μας θα πρέπει να αναπτύσσεται ετησίως με 7%. Στόχος ρεαλιστικά ανέφικτος. Όσο ταχύτερα το συνειδητοποιήσουμε, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχουμε να αντιδράσουμε προτού να είναι αργά.
« ένα νέο ξεκίνημα»
Τους επόμενους μήνες, ενώ θα καταρρέει το σοσιαλιστικό ιδεολόγημα του ΠΑΣΟΚ, ο λαός θα συνειδητοποιεί το αδιέξοδο στο οποίο μας οδηγεί ο κ. Παπανδρέου. Και θα αντιδράσει. Κάνουν τραγικό λάθος όσοι υποτιμούν το μέγεθος των επερχομένων κοινωνικών αντιδράσεων. Θα είναι πρωτόγνωρες. Το κίνημα οργής που θα εκδηλωθεί από τα μεσαία και χαμηλά κοινωνικά στρώματα, τους μισθωτούς, τους συνταξιούχος, τους ελεύθερους επαγγελματίες και τη μεγάλη μάζα των αγροτών, θα διαπερνά τις γνωστές κομματικές γραμμές. Θα είναι ένα κίνημα διαμαρτυρίας προς τους οπαδούς του «ναι», που παρέδωσαν τη χώρα στο ΔΝΤ. Εναντίον αυτών, που στο όνομα δήθεν του ευρωπαϊκού προσανατολισμού της χώρας, αντί για μια «περήφανη εξωτερική πολιτική», αποδέχονταν στο παρασκήνιο επώδυνους συμβιβασμούς για να είναι αρεστοί στα αφεντικά της νέας τάξης.
Αυτό το κίνημα θα αναζητήσει πολιτική έκφραση. Θα αναζητήσει την χαμένη ελπίδα της μεταπολίτευσης για ένα δίκαιο κράτος που ποτέ δεν ήρθε. Για μια δημοκρατία που αλλοιώθηκε από τις μειοψηφίες και τα οργανωμένα συμφέροντα. Για την πολιτική που έγινε ουραγός των εξελίξεων αντί να είναι φορέας αλλαγών και ελπίδας. Για το πολιτικό προσωπικό, που είδε την πολιτική ως προσοδοφόρο επάγγελμα.
μια νέα οικονομική πολιτική
Το ερώτημα, που η κυβερνητική προπαγάνδα επιχειρεί να καταπνίξει, είναι αν υπήρχε άλλη λύση. Η απάντηση είναι πως υπάρχει. Η λύση αυτή, όμως, προϋποθέτει μια άλλη οικονομική πολιτική που θα επιδιώξει ριζικές τομές, για να απελευθερωθεί η επιχειρηματικότητα και να δημιουργηθούν προοπτικές ανάπτυξης. Χωρίς οικονομική ανάπτυξη, η χώρα δεν έχει μέλλον! Να ξεκαθαρίσουμε εξ αρχής ότι μια τέτοια πολιτική γενναίων οικονομικών μεταρρυθμίσεων, δεν θα επιβαρύνει τον απλό πολίτη. Το αντίθετο μάλιστα.
Θα αναφέρουμε, μερικές μόνο, πρωτοβουλίες που θα μπορούσαν να αποτελέσουν τις βάσεις μια νέας οικονομικής πολιτικής.
1. Σύμφωνα με το ΙΟΒΕ, «η Ελληνική οικονομία αποτελεί την τελευταία ‘σοβιετικού τύπου’ οικονομία στην Ευρώπη, με εκατοντάδες περιορισμούς που ανήκουν σε μια άλλη, παρωχημένη εποχή, μας δίνει την ευκαιρία να ‘σπάσουμε’ το φαύλο κύκλο της κρίσης και να βελτιώσουμε παράλληλα την ανταγωνιστικότητα των Ελληνικών προϊόντων και υπηρεσιών. Αυτό απαιτεί κυρίως πλήρη αντίληψη αυτών των ευκαιριών και πολιτική βούληση εκμετάλλευσής τους, αγνοώντας το όποιο βραχυχρόνιο πολιτικό κόστος. Τα ετήσια οφέλη από την άρση αυτών των περιορισμών σε περίπου 10% του ΑΕΠ.»
2. Με τη σύμπραξη δημόσιου και ιδιωτικού τομέα (ΣΔΙΤ) να τεθεί σε εφαρμογή ένα ευρύτατο πρόγραμμα δημιουργίας παραγωγικών υποδομών (π.χ. λιμάνια, μαρίνες, αεροδρόμια, οδικοί άξονες, κ.λ.π.) Τέτοια έργα θα έδιναν δευτερογενή ώθηση και σε άλλους κρίσιμους τομείς όπως ο τουρισμός και οι μεταφορές.
3. Η πλήρης απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας θα προσελκύσει σημαντικά ξένα κεφάλαια, ενώ θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας, που έχει μεγάλη ανάγκη η κοινωνία και η οικονομία μας.
4. Να αξιοποιηθεί το ΕΣΠΑ για τη στήριξη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της ελληνικής οικονομίας.
5. Με τη συγχώνευση του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου και της Αγροτικής Τράπεζας, να δημιουργηθεί ένας ισχυρός τραπεζικός όμιλος, που θα στηρίξει αποφασιστικά την ανάκαμψη της οικονομίας μας, χωρίς τα ληστρικά επιτόκια των ιδιωτικών τραπεζών. Μια τέτοια κίνηση θα ανάγκαζε και τις ιδιωτικές τράπεζες να ακολουθήσουν.
6. Επαναπροσδιορισμός της γεωργίας μας (από το να ασχολείται με επιδοτούμενες καλλιέργειες ή να παράγει για τις χωματερές) στην παραγωγή τυποποιημένων προϊόντων υψηλής ποιότητας.
7. Παιδεία και πολιτισμός να αποτελέσουν το νέο εθνικό μας στόχο.
Το στοίχημα του Αντώνη Σαμαρά
Το επόμενο ερώτημα είναι ποιος θα μπορούσε να προτείνει μια τέτοια λύση; Το μεγάλο του στοίχημα του Σαμαρά, είναι να μετατρέψει τη Ν.Δ. σ’ ένα γνήσιο λαϊκό κόμμα, με σαφή ιδεολογικό κεντροδεξιό προσανατολισμό. Θεωρητικές ανοησίες τύπου «μεσαίος χώρος» δεν εκφράζουν κανέναν, ούτε έχουν αντίκρυσμα στην κοινωνία. Ένα κόμμα εξουσίας, από τη φύση του είναι πολυσυλλεκτικό, αλλά όχι ευνουχισμένο ιδεολογικά. Ευκαιριακές και ετερόκλητες συμπορεύσεις με την Αριστερά, δεν είναι μόνο άστοχες, αλλά μακροπρόθεσμα περισσότερο ζημιά κάνουν, παρά οφέλη προσφέρουν.
Στη συνέχεια να τη στελεχώσει με άφθαρτα στελέχη, που θα αντιληφθούν τη συμμετοχή τους ως εθνική αποστολή και όχι ως πρόσκληση στα μελλοντικά λάφυρα της εξουσίας. Υπάρχουν πολλά φωτεινά μυαλά στο εξωτερικό τα οποία μπορούν να συνεισφέρουν με ιδέες και προτάσεις.
Η Ν.Δ. πρέπει να σταματήσει να ντρέπεται για τον εαυτό της και το κυβερνητικό της παρελθόν. Το ΠΑΣΟΚ επιχειρεί να της χρεώσει την πτώχευση της χώρας! Και αντί να αντιδρά, αυτομαστιγώνεται! Επειδή έχουν καταλογίσει τα μύρια όσα στον Καραμανλή. Ας δούμε λίγο την περίοδο Σημίτη. Στην πρώτη του θητεία, είχαμε τα Ιμια και το έγκλημα του Χρηματιστηρίου, ενώ ξεπουλήθηκαν οι μεγαλύτερες ΔΕΚΟ. Στη δεύτερη θητεία του, έγιναν περίεργες συμφωνίες με τη Goldman Sachs, οργανώσαμε μια Ολυμπιάδα, δίνοντας bonus στους εργολάβους για να μας παραδώσουν τα έργα, αντί να τους επιβάλλουμε ρήτρες για την καθυστέρηση. Ο εξ απορρήτων συνεργάτης του πρωθυπουργού, ο κ. Τσουκάτος, παραδέχθηκε ότι πήρε χρήματα από τη Siemens για το ταμείο του ΠΑΣΟΚ, και ο κ. Μαντέλης βρίσκεται στο εξωτερικό! Ο δε κ. Βούγιας είχε απομακρυνθεί από τον κ. Παπανδρέου για την υπόθεση Πόρτο Καράς! Αυτά για να μην επεκταθώ. Το ΠΑΣΟΚ γιατί δεν απαξίωσε την κυβερνητική του θητεία και τον πρώην πρωθυπουργό; Αυτή η παρωδία με τα «στελέχη που πλήγωσαν την παράταξη», ενώ έπρεπε να είχε τελειώσει σ’ ένα μήνα, έγινε σήριαλ! Και όσο παρατείνεται αυτή η συζήτηση, στη εκλογική της βάση θα παρουσιάζονται εκφυλιστικά συμπτώματα.
Ο Σαμαράς δεν πρέπει να διστάσει να έρθει αντιμέτωπος με κατεστημένες (και αποτυχημένες) νοοτροπίες και πρακτικές. Αν εξαντλήσει το πολιτικό του κεφάλαιο σε ανούσιες διαμάχες για ήσσονος σημασίας θέματα ή σε εσωκομματικές έριδες που εξυπηρετούν προσωπικές στρατηγικές το μήνυμά του δε θα βρεί απήχηση στην κοινωνία. Θα θεωρηθεί και αυτός μέρος του προβλήματος και θα πληρώσει την κρίση!
Επειδή ο χρόνος δεν περισσεύει, ο Σαμαράς πρέπει το αργότερο μέχρι τον Σεπτέμβριο, να καταθέσει στον ελληνικό λαό, μια ολοκληρωμένη πρόταση εξόδου της χώρας από την πολιτική του κ. Παπανδρέου. Για να εκφράσει τον απλό πολίτη, χωρίς κραυγές διαμαρτυρίας, χωρίς δημαγωγικές εξάρσεις, αλλά με «λογισμό και μ’ όνειρο» όπως λέει ο Εθνικός μας ποιητής, στους «Ελεύθερους Πολιορκημένους».
Στη συνέχεια να απαιτήσει μια εκλογική αναμέτρηση. Με δυναμική αντιπολίτευση και πορεία προς το λαό. Ούτως ή άλλως το ΠΑΣΟΚ έχει υφαρπάξει τη ψήφο του και κάνει κατάχρηση της εντολής που έλαβε στις 4 Οκτωβρίου.
Οι μεγάλοι ηγέτες, τολμούν να συγκρουστούν για να κάνουν το όραμά τους πράξη και δεν συμβιβάζονται, περιμένοντας τη σειρά τους. Γιατί η ιστορία μπορεί να τους προσπεράσει.
Κώστας Ροδινός
