Η Μαδρίτη, το ΝΑΤΟ, και η αβάσταχτη ελαφρότητα του ΣΥΡΙΖΑ

Γιάννης Σιδέρης

Ενώ ο Ταγίπ Ερντογάν δεν είχε συναντηθεί ακόμη με τον Αμερικανό πρόεδρο Μπάιντεν, ο ΣΥΡΙΖΑ αποφάνθηκε με τον συνήθη μανιχαϊσμό του άσπρου-μαύρου ότι «Η Τουρκία τα πήρε όλα και η κυβέρνηση δηλώνει ικανοποιημένη»! Χωρίς να αποδεχόμαστε τον εφησυχασμό των κυβερνητικών δηλώσεων, επισημαίνουμε ότι σε μια διαπραγμάτευση δεν υπάρχει απόλυτος νικητής και απόλυτος ηττημένος - εφόσον αυτή δεν είναι αποτέλεσμα πολεμικής σύγκρουσης όπου όντως υπάρχει νικητής και ηττημένος.

Στη νατοϊκή διελκυστίνδα της Μαδρίτης η Τουρκία κάτι πήρε κάτι έδωσε. Το ίδιο και οι Φινλανδία με τη Σουηδία, στην προσπάθειά τους να άρουν το τουρκικό βέτο. Ειδικότεροι ημών εστιάζουν στο γενικόλογο της συμφωνίας και στο γεγονός ότι αυτή θα κριθεί σε βάθος χρόνου, κατά τη συγκεκριμενοποίηση των επί μέρους δράσεων, οπότε μερικές ενδέχεται και να μην υλοποιηθούν.

Παραμένει ωστόσο το λυπηρό γεγονός ότι δύο χώρες υποτάχθηκαν. Ναι με γενικόλογα άρθρα, αλλά υποτάχθηκαν αμαχητί και ντροπιαστικά (για τον πολιτικό τους πολιτισμό), στις απαιτήσεις Ερντογάν: π.χ. η Φιλανδία επιβεβαίωσε τις αλλαγές στον Ποινικό Κώδικα της για τη «τρομοκρατία» (δικά μας τα εισαγωγικά) ενώ η Σουηδία θα περάσει νέα νομοθεσία την 1η Ιουλίου με σκληρότερες ποινές. Θα υπάρξει επίσης κοινός μηχανισμός ανταλλαγής πληροφοριών για τη «τρομοκρατία», ενώ θα αναλάβουν να αντιμετωπίσουν το θέμα της χρηματοδότησης του PKK και άλλων «τρομοκρατικών» οργανώσεων.

Είναι ωστόσο τραβηγμένο από τα μαλλιά και τρομολαγνικό το επιχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ, ότι Σουηδία και Φινλανδία δεσμεύονται χωρίς περιορισμούς να πουλάνε όπλα την Τουρκία. Ε και; 50 εκατομμύρια ήταν όλες κι όλες πέρυσι οι συναλλαγές τη Σουηδίας με την Τουρκία. Τα πουλούσε και χωρίς το μνημόνιο. Και σιγά τα όπλα. Τα σουηδικά μαχητικά Gripen της Saab ούτε καν που τα χρειάζεται ο Ερντογάν. F-16 και F-35 θέλει.

Ουσιαστικότερης βαρύτητας είναι η πρόθεση των ΗΠΑ να πουλήσουν νέα και να αναβαθμίσουν τα παλιά αεροσκάφη F-16. Αυτό όμως είχε δηλωθεί και παλιότερα. Βέβαια το τουρκικό αίτημα θα περάσει από το Κογκρέσο, το οποίο επιμένει στο εμπάργκο. Ωστόσο, υπό τη σκιά του ουκρανικού δεν είναι σίγουρο κατά πόσο το σώμα θα επιμείνει στην άρνησή του, και κατά πόσο θα μπορέσει να αντισταθεί ο φιλικός μας πρόεδρος της επιτροπής Μενέντεζ.

Είναι αστείο επίσης το επιχείρημα του γραφείου τύπου του ΣΥΡΙΖΑ που θεωρεί ότι : «Είναι αδιανόητο να στέλνουμε όπλα στην Ουκρανία που μας το ζητάνε οι ΗΠΑ, και οι ΗΠΑ να στέλνουν F16 στην Τουρκία που πετούν πάνω από το Αιγαίο». Το ίδιο και η ανάρτηση του Τσίπρα που ορμώμενος από το γεγονός ότι η Αμερικανίδα βοηθός υπουργός Αμυνας ανακοίνωσε ότι οι ΗΠΑ στηρίζουν τον εκσυγχρονισμό των τουρκικών F-16, το μόνο που βρήκε να διερωτηθεί είναι: «Αναρωτιέμαι, θα συνεχίσουν τα γνωστά παπαγαλάκια που από το πρωί μας μιλάνε για το απομονωμένο και ηττημένο Ερντογάν στη σύνοδο κορυφής;» (σημειωτέον στην ανακοίνωση μετά τη συνάντηση Μπάιντεν – Ερτογάν δεν υπάρχει αναφορά στα F-16)

Δηλαδή ο φιλοδοξών εκ νέου το αξίωμα του Πρωθυπουργού, μέσα σε αυτή τη γεωπολιτική αιματηρή ανακατωσούρα, για το μόνο που ενδιαφέρεται είναι να ρίξει το επίπεδο για να την πει στα όποια «παπαγαλάκια» της κυβέρνησης. Και μετά φταίνε αυτοί που στο twitter τον κατηγόρησαν ότι πανηγυρίζει για την μη απομόνωση του Ερντογάν…

Και τα λέει ο αρχηγός κόμματος που έχει καταψηφίσει τον αμυντικό προϋπολογισμό, τις αμυντικές συμφωνίες με Γαλλία και ΗΠΑ, τα Rafale με αστερίσκους, και επιτίθεται στην κυβέρνηση γιατί οι ΗΠΑ μπορεί να αναβαθμίσουν τα F-16 των Τούρκων! Κατά τα άλλα καλεί «τον πρωθυπουργό έστω και την τελευταία ώρα να υπερασπιστεί τα εθνικά συμφέροντα στη σύνοδο του ΝΑΤΟ».

Εντάξει, η Ελλάδα δικαιούται να νιώθει κάπως «ριγμένη» καθώς εφάρμοσε όλες τις δυτικές κυρώσεις, εν αντιθέσει με την Τουρκία. Δεν χρειάζονται θριαμβολογίες εκ μέρους της κυβέρνησης που δεν αντιστοιχούν στις συνθήκες. Όμως όλα όσα ζούμε είναι πρωτοφανή. Στην αλλαγή του χρόνου π.χ. ουδείς φανταζόταν ότι Σουηδία και Φινλανδία θα έκαναν αίτηση ένταξης στο ΝΑΤΟ. Ουδείς φανταζόταν το σφαγείο της Ουκρανίας.

Και ουδείς φανταζόταν κάτι καινούργιο που προέκυψε στη γεωπολιτική σκακιέρα, και δεν πολυεντοπίζεται από τους ειδικούς: Παρά τα επιφαινόμενα της ισχυροποιημένης Τουρκίας με τον πόλεμο, αυτή δεν είναι καθοριστική. Η είσοδος των δύο βορείων χωρών αποτελεί έναν επί πλέον άξονα ανάδρασης της Ρωσίας. Δεν μετατοπίζει ολικά το κέντρο βάρους, ωστόσο αυτός πλέον διαμοιράζεται μεταξύ Τουρκίας και των δύο νέων υποψήφιων μελών. Σουηδία και Φινλανδία αποχτούν πρόσθετη στρατιωτική αξία.

Θεωρούμε ότι το παιγνίδι ως χώρα μας υπερβαίνει (για το μέγεθός μας). Αλλά σε κάθε περίπτωση ισχύει η ρήση ενός Ισραηλινού πρέσβη (γιατί αυτός είναι σε θέση να ξέρει): «Καμιά χώρα δεν πρέπει να βασίζεται στον ένα ή τον άλλο φίλο για να την υπερασπιστεί».

liberal.gr