Τις προάλλες ανεβαίνοντας τον Κηφισό άκουγα τον πρέσβη ε. τ. Χρήστο Ζαχαράκι, να αναλύει γιατί το κύριο πρόβλημα που ως Ελλάδα αντιμετωπίζουμε από την Τουρκία, εντοπίζεται στη Θράκη. Τόλμησε δε, να πει δημοσίως, κάτι που λέει ιδιωτικώς εδώ και είκοσι χρόνια. Ότι η Άγκυρα έχει ως αταλάντευτο στόχο την αυτονόμηση της Θράκης. Η πολιτική γραμμή της Τουρκίας, οι δηλώσεις των αξιωματούχων της, οι συνεντεύξεις τους, «τα σύνορα της καρδιάς» τους, οι αναφορές σε ιστορικές βαλκανικές πόλεις στις οποίες σύμφωνα με τους νέο-οθωμανούς πολιτικούς η Τουρκία έχει αφήσει το αποτύπωμά της, συντείνουν προς τα εκεί σύμφωνα με τον εμπειρότατο διπλωμάτη. H Θράκη εντάσσεται σε ένα στρατηγικό στόχο-τρίπτυχο της Τουρκίας μαζί με το Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο (συμπεριλαμβανομένης της Κύπρου).
Ταυτοχρόνως, δεν είναι λίγοι όσοι λέγαμε ιδιωτικώς και δημοσίως ότι τα λεγόμενα του προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και των συμβούλων του, στην παρούσα φάση, είχαν ως κύριο ακροατή αν όχι μοναδικό, το εσωτερικό της χώρας του. Και από αυτό ορμώμενοι υποστηρίζαμε, κάποιοι λιγοστοί οι οποίοι ακουγόμασταν ως ψίθυρος στον σαματά, ότι η Τουρκία οδεύει ολοταχώς προς πρόωρες εκλογές. Όπερ και εγένετο. Και μάλιστα πολύ σύντομα στις 24 Ιουνίου. Δεν ξέρω ποιοί και πόσοι εξεπλάγησαν. Προσωπικά διόλου. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι οι ανθελληνικές τουρκικές δηλώσεις θα σταματήσουν. Άλλωστε από το 1974 η τουρκική πολιτική προς την Ελλάδα παραμένει σταθερή. Όμοια κι απαράλλακτη, είτε πρόκειται για τον Ετζεβίτ, τον Οζάλ ή τον Ερντογάν. Ούτε ότι δεν θα υπάρχουν εντάσεις και οξύνσεις έως την ημέρα των εκλογών. Αν όμως η Τουρκία επιζητούσε τώρα κάτι περισσότερο όπως εύκολα υποστηρίζουν με κραυγές πολλοί στη χώρα μας, το πρόσφατο περιστατικό με τις σημαίες θα μπορούσε να της δώσει επιχειρήματα με βάση τη συλλογιστική που διαχρονικά αναπτύσσει.
Γιατί τα λέω αυτά; Διότι ενώ η Τουρκία προχωράει βάσει οργανωμένου σχεδίου χρόνων, εμείς γι’ αλλού αρμενίζουμε. Στην Τουρκία ανέκαθεν είχαν οράματα, έθεταν στόχους, δημιούργησαν προοπτικές και προχωρούν. Ένας στόχος λοιπόν είναι η αυτονόμηση της Θράκης, κατά το παράδειγμα του Κοσσυφοπεδίου. Εν καιρώ, σιγά-σιγά. Γιαβάς-γιαβάς που λένε και οι ίδιοι. Πρώτα θα αυξηθούν οι γεννήσεις στην Κομοτηνή και τα πέριξ και θα πληθύνουν οι μουσουλμάνοι (τους το ζήτησε και ο Ερντογάν άλλωστε), εν συνεχεία θα αναγνωρισθούν ως τουρκικές αρκετές μουσουλμανικές μειονοτικές οργανώσεις οι οποίες θα διεκδικήσουν το δικαίωμά τους στον αυτοπροσδιορισμό, μετά θα υπάρξει πολιτιστική αυτονομία όπως είπε και ο Χρήστος Ζαχαράκις και έπεται η συνέχεια. Ταυτοχρόνως το 2023, στα εκατό χρόνια από την ίδρυση του συγχρόνου τουρκικού κράτους, ο πρόεδρος Ερντογάν προγραμματίζει να διαθέτει πυρηνικό εργοστάσιο και αεροπλανοφόρο, βάσει φαραωνικού εξοπλιστικού προγράμματος το οποίο βρίσκεται σε εξέλιξη και θα αλλάξει ριζικά την ισορροπία δυνάμεων στο Αιγαίο και στην περιοχή.
Κι εμείς; Ποιος είναι ο προγραμματισμός μας, επί παραδείγματι, για το πώς θέλουμε την Ελλάδα μας το 2021, διακόσια χρόνια από τον Αγώνα της Εθνικής Παλιγγενεσίας; Το 2018, τρία μόλις χρόνια πριν από τη σημαντική επέτειο, υπάρχει ακόμη σεβαστό ποσοστό Ελλήνων, οι μοναδικοί στην Ευρώπη, που έχουν θέσει ως ύψιστο πολιτικό τους στόχο το γκρέμισμα του αγάλματος του Τρούμαν και άλλοι που επιχειρηματολογούν για τις δημοκρατικές ευαισθησίες του σταλινικού υπαρχηγού του Άρη Βελουχιώτη, Ερμή. Το 2018 υπάρχουν ακόμη Έλληνες που ζουν δυστυχώς με ουτοπίες του παρελθόντος κι οραματίζονται πως θα μπορούσαν να γυρίσουν τα ρολόγια πίσω στα 1943…, ενώ οι γείτονες εκσυγχρονίζονται και ζουν ήδη στο μέλλον.
53
Ταυτοχρόνως, δεν είναι λίγοι όσοι λέγαμε ιδιωτικώς και δημοσίως ότι τα λεγόμενα του προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και των συμβούλων του, στην παρούσα φάση, είχαν ως κύριο ακροατή αν όχι μοναδικό, το εσωτερικό της χώρας του. Και από αυτό ορμώμενοι υποστηρίζαμε, κάποιοι λιγοστοί οι οποίοι ακουγόμασταν ως ψίθυρος στον σαματά, ότι η Τουρκία οδεύει ολοταχώς προς πρόωρες εκλογές. Όπερ και εγένετο. Και μάλιστα πολύ σύντομα στις 24 Ιουνίου. Δεν ξέρω ποιοί και πόσοι εξεπλάγησαν. Προσωπικά διόλου. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι οι ανθελληνικές τουρκικές δηλώσεις θα σταματήσουν. Άλλωστε από το 1974 η τουρκική πολιτική προς την Ελλάδα παραμένει σταθερή. Όμοια κι απαράλλακτη, είτε πρόκειται για τον Ετζεβίτ, τον Οζάλ ή τον Ερντογάν. Ούτε ότι δεν θα υπάρχουν εντάσεις και οξύνσεις έως την ημέρα των εκλογών. Αν όμως η Τουρκία επιζητούσε τώρα κάτι περισσότερο όπως εύκολα υποστηρίζουν με κραυγές πολλοί στη χώρα μας, το πρόσφατο περιστατικό με τις σημαίες θα μπορούσε να της δώσει επιχειρήματα με βάση τη συλλογιστική που διαχρονικά αναπτύσσει.
Γιατί τα λέω αυτά; Διότι ενώ η Τουρκία προχωράει βάσει οργανωμένου σχεδίου χρόνων, εμείς γι’ αλλού αρμενίζουμε. Στην Τουρκία ανέκαθεν είχαν οράματα, έθεταν στόχους, δημιούργησαν προοπτικές και προχωρούν. Ένας στόχος λοιπόν είναι η αυτονόμηση της Θράκης, κατά το παράδειγμα του Κοσσυφοπεδίου. Εν καιρώ, σιγά-σιγά. Γιαβάς-γιαβάς που λένε και οι ίδιοι. Πρώτα θα αυξηθούν οι γεννήσεις στην Κομοτηνή και τα πέριξ και θα πληθύνουν οι μουσουλμάνοι (τους το ζήτησε και ο Ερντογάν άλλωστε), εν συνεχεία θα αναγνωρισθούν ως τουρκικές αρκετές μουσουλμανικές μειονοτικές οργανώσεις οι οποίες θα διεκδικήσουν το δικαίωμά τους στον αυτοπροσδιορισμό, μετά θα υπάρξει πολιτιστική αυτονομία όπως είπε και ο Χρήστος Ζαχαράκις και έπεται η συνέχεια. Ταυτοχρόνως το 2023, στα εκατό χρόνια από την ίδρυση του συγχρόνου τουρκικού κράτους, ο πρόεδρος Ερντογάν προγραμματίζει να διαθέτει πυρηνικό εργοστάσιο και αεροπλανοφόρο, βάσει φαραωνικού εξοπλιστικού προγράμματος το οποίο βρίσκεται σε εξέλιξη και θα αλλάξει ριζικά την ισορροπία δυνάμεων στο Αιγαίο και στην περιοχή.
Κι εμείς; Ποιος είναι ο προγραμματισμός μας, επί παραδείγματι, για το πώς θέλουμε την Ελλάδα μας το 2021, διακόσια χρόνια από τον Αγώνα της Εθνικής Παλιγγενεσίας; Το 2018, τρία μόλις χρόνια πριν από τη σημαντική επέτειο, υπάρχει ακόμη σεβαστό ποσοστό Ελλήνων, οι μοναδικοί στην Ευρώπη, που έχουν θέσει ως ύψιστο πολιτικό τους στόχο το γκρέμισμα του αγάλματος του Τρούμαν και άλλοι που επιχειρηματολογούν για τις δημοκρατικές ευαισθησίες του σταλινικού υπαρχηγού του Άρη Βελουχιώτη, Ερμή. Το 2018 υπάρχουν ακόμη Έλληνες που ζουν δυστυχώς με ουτοπίες του παρελθόντος κι οραματίζονται πως θα μπορούσαν να γυρίσουν τα ρολόγια πίσω στα 1943…, ενώ οι γείτονες εκσυγχρονίζονται και ζουν ήδη στο μέλλον.
53
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου