Απεβίωσε σε ηλικία 89 χρόνων, στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός», ο καθηγητής και πρώην υπουργός των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ Γεώργιος - Αλέξανδρος Μαγκάκης. Με πρωτοβουλία του υπουργού Εσωτερικών Χάρη Καστανίδη, η κηδεία του Γ. Αλ. Μαγκάκη θα γίνει δημοσία δαπάνη και με τιμές υπουργού εν ενεργεία.
Δημοτική Βιβλιοθήκη Νάξου Γ.Α. Μαγκάκης
Σημαντικό γεγονός για το Δήμο Νάξου αποτελεί η δωρεά από τον Γεώργιο - Αλέξανδρο Μαγκάκη της βιβλιοθήκης του. Βιβλία πολύ σημαντικά, ιστορικά λογοτεχνικά, φιλοσοφικά, κοινωνιολογίας, θεατρικά, κλασσικών κειμένων, που πολλά από αυτά αποτελούν σπάνιες εκδόσεις, βιβλία που αναφέρονται στη Νάξο και τη Νησιώτικη Ελλάδα κοσμούν σήμερα τις καινούργιες πολυτελέστατες βιβλιοθήκες και το χώρο της βιβλιοθήκης με τα καινούργια τραπέζια και καρέκλες που με δαπάνες του Γεώργιου - Αλέξανδρου Μαγκάκη κατασκευάστηκαν. Αξίζει να σημειωθεί ότι μετά την αποστολή των βιβλίων, έφθασε στη Νάξο και ο ίδιος ο Γεώργιος - Αλέξανδρος Μαγκάκης για τη σωστή ταξινόμηση και τοποθέτηση των βιβλίων.
Η Δημοτική Βιβλιοθήκη στεγάζεται στην είσοδο του Δημαρχείο της Νάξου. Πρόκειται για ένα σύγχρονο κτίριο με θέα το λιμάνι της Νάξου, όπου ο αναγνώστης μπορεί να διαβάσει το βιβλίο του, σε ένα ήρεμο και ήσυχο περιβάλλον.
Ο Γεώργιος - Αλέξανδρος Μαγκάκης γεννήθηκε στην Αθήνα στις 25 Ιουνίου 1922. Ήταν γιος του βουλευτή Κυκλάδων Αντώνη Μαγκάκη και σύζυγος της Αγγελικής, κόρης του πρώην πρωθυπουργού Στυλιανού Γονατά.
Φοίτησε στη Νομική Σχολή Αθηνών την περίοδο 1940-46. Στη συνέχεια, υπηρέτησε στο Πολεμικό Ναυτικό μέχρι το 1950 και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο πανεπιστήμιο του Μονάχου, όπου το 1953 αναγορεύθηκε διδάκτωρ του Ποινικού Δικαίου. Το 1955 έγινε υφηγητής του Ποινικού Δικαίου στην Αθήνα και τέσσερα χρόνια αργότερα εντεταλμένος.
Παράλληλα με την πανεπιστημιακή καριέρα άσκησε το δικηγορικό επάγγελμα σε ποινικές δίκες ιδιαίτερα την περίοδο του Ανένδοτου Αγώνα, όταν υπερασπίστηκε φοιτητές, εργάτες και άλλους πολιτικά διωκόμενους.
Το διάστημα 1962-1963 δίδαξε στο Πανεπιστήμιο του Φράιμπουργκ της Γερμανίας ως επισκέπτης καθηγητής, ενώ το 1968 εξελέγη παμψηφεί έκτακτος καθηγητής του Ποινικού Δικαίου στη Νομική Σχολή Αθηνών, όμως η δικτατορία όχι μόνον δεν ενέκρινε τον διορισμό του, αλλά τον Φεβρουάριο του 1969 τον απομάκρυνε οριστικά και από τη θέση του υφηγητή.
Οι παραδόσεις του στη Νομική Σχολή κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, και ιδιαίτερα η αποχαιρετιστήρια παράδοσή του, η οποία αποτέλεσε δημόσια αντιδικτατορική εκδήλωση, τον οδήγησαν για πρώτη φορά στην Ασφάλεια της οδού Μπουμπουλίνας.
Λίγους μήνες αργότερα, τον Ιούλιο του 1969, συνελήφθη για αντιδικτατορική δράση. Έμεινε περίπου πέντε μήνες σε απομόνωση και υπέστη βασανισμούς, ενώ τον Απρίλιο του 1970 καταδικάστηκε από το έκτακτο στρατοδικείο της Αθήνας στη δίκη της Δημοκρατικής Άμυνας σε κάθειρξη 18 ετών.
Φυλακίστηκε για τρία περίπου χρόνια σε διάφορες φυλακές (Αβέρωφ, Επταπύργιο, Κορυδαλλός, Τρίκαλα), όπου έγραψε αντιστασιακά κείμενα καταγγέλλοντας το καθεστώς της δικτατορίας. Ένα από τα κείμενα αυτά, το «Γράμμα από τη φυλακή» δημοσιεύτηκε εκτενώς από τα μέσα ενημέρωσης του εξωτερικού και ένα άλλο με τίτλο «Η Ελλάδα μου» συμπεριλήφθηκε στην αντιστασιακή έκδοση «Νέα Κείμενα» που κυκλοφόρησε στην Αθήνα το 1971.
Το 1972, ενώ ήταν έγκλειστος στις φυλακές, το πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης τον εξέλεξε τακτικό καθηγητή του Ποινικού Δικαίου και της Φιλοσοφίας του Δικαίου. Τον Απρίλιο του ίδιου χρόνου αποφυλακίστηκε για λόγους υγείας και διέφυγε στη Χαϊδελβέργη, όπου δίδασκε Ποινικό Δίκαιο και ταυτόχρονα συνέχιζε τον αντιδικτατορικό αγώνα.
Το 1974 επέστρεψε στην Ελλάδα μετά την πτώση της δικτατορίας, μετείχε στην κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, πρώτη μεταπολιτευτική κυβέρνηση, ως υπουργός Δημοσίων Έργων και ξανάρχισε την εργασία του στο πανεπιστήμιο. Την ίδια χρονιά εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Β' Αθήνας με το ψηφοδέλτιο της Ένωσης Κέντρου - Νέες Δυνάμεις.
Τον Σεπτέμβριο του 1976 συμμετείχε στην ίδρυση της Σοσιαλιστικής Πρωτοβουλίας, ενώ το 1978, με εισήγησή του η Σοσιαλιστική Πρωτοβουλία τερμάτισε τη δράση της και συσπειρώθηκε με τις δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ.
Το 1980 εντάχθηκε στο ΠΑΣΟΚ και το 1981 ανέλαβε διοικητής της Εθνικής Τράπεζας, θέση στην οποία παρέμεινε για ένα χρόνο, έως το 1982 οπότε ανέλαβε υπουργός Δικαιοσύνης.
Στις 13 Μαρτίου 1989 απείχε από την ψηφοφορία της πρότασης δυσπιστίας που είχε υποβάλει η ΝΔ κατά της κυβέρνησης, με αποτέλεσμα ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Ανδρέας Παπανδρέου και τα μέλη του Εκτελεστικού Γραφείου να εισηγηθούν τη διαγραφή του, η οποία επικυρώθηκε την επομένη ημέρα από το Πειθαρχικό Συμβούλιο.
Στις 5 Οκτωβρίου 1989 επανεντάχθηκε στο ΠΑΣΟΚ, συμμετέχοντας στη σύνθεση του νέου οργάνου που συγκροτήθηκε με τίτλο Πολιτικό Συμβούλιο, για τη δημοκρατική συμπαράταξη ενόψει των εκλογών του Νοεμβρίου. Το 1990 ίδρυσε μαζί με άλλους νομικούς την οργάνωση Δημοκρατική Ευθύνη Νομικών για την προστασία των ατομικών ελευθεριών και των δημοκρατικών θεσμών και εξελέγη πρόεδρός της.
Στις 24 Σεπτεμβρίου 1990, στο 2ο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, εξελέγη μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος.
Στις 5 Απριλίου 1992 εξελέγη βουλευτής στη Β' εκλογική περιφέρεια Αθηνών, καταλαμβάνοντας την έδρα η οποία είχε εκκενωθεί μετά την έκπτωση του Δ. Τσοβόλα από το βουλευτικό αξίωμα.
Στις 17 Απριλίου 1994, στο 3ο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, επανεξελέγη μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος.
Υπήρξε αντιπρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου για τη διεκδίκηση των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα, ενώ το 1996,ανέλαβε πρόεδρος της Ενωμένης Εθνικής Αντίστασης, που είχε ιδρυθεί το 1974 από όλες τις αντιστασιακές οργανώσεις.
Το 1979 εξέδωσε το σύγγραμμα Διάγραμμα Ποινικού Δικαίου και το 1997 δημοσίευσε το βιβλίο Ίχνη του χτες με το βλέμμα στο αύριο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου