Ο ρόλος του πρωθυπουργού δεν είναι γενικός και αυτοπροσδιοριζόμενος. Βάσει του Συντάγματος ορίζεται ρητώς από τον νόμο 1558/1985, ο οποίος του παρέχει τις αναγκαίες αρμοδιότητες για να ανταποκριθεί στην αποστολή του. Αυτονόητο είναι πως οι εξουσίες αυτές προσδιορίζουν και την προσωπική του ευθύνη σε περίπτωση δυσλειτουργίας και ελλειμματικού έργου της κυβερνήσεως.
Κατά τον νόμο, λοιπόν, οι βασικές αρμοδιότητες του πρωθυπουργού είναι «να...
...εξασφαλίζει την ενότητα της κυβερνήσεως, να κατευθύνει τις ενέργειές της, να προσδιορίζει επακριβώς την κυβερνητική πολιτική, να συντονίζει την εφαρμογή της και να επιλύει τις διαφορές ανάμεσα στους υπουργούς». Με άλλους λόγους, το «εγώ απλώς προεδρεύω», που είπε κάποτε ο πατέρας του σημερινού πρωθυπουργού, ουδόλως ισχύει και είναι απαράδεκτο. Αλλωστε, σε εφαρμογή της θεωρίας αυτής ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ επενέβαινε, έστω κατόπιν εορτής, παύοντας ακόμη....
και «εν πτήσει» διαφωνούντας υπουργούς. Επίσης κατέφευγε σε αιφνίδιους ανασχηματισμούς, η συχνότητα των οποίων ήταν -κατά μέσον όρο- ανά εξάμηνο, στη διάρκεια των πρωθυπουργιών του.
Ο κ. Γ. Παπανδρέου δεν πράττει ούτε αυτό. Η έννοια του συντονίζω (δηλαδή οργανώνω, ρυθμίζω, διευθύνω) είναι σχεδόν ανύπαρκτη στην εικόνα της κυβερνήσεώς του. Η πορεία της χώρας δείχνει να έχει αφεθεί στην κηδεμονία της τρόικας. Οι δε υπουργοί μοιάζουν με δέσμιους κωπηλάτες σε ρωμαϊκή γαλέρα. Κωπηλατούν εντατικά όταν τους αγγίζει το μαστίγιο, οι δε υπόλοιποι κρατούν ακίνητα τα κουπιά, σε ένδειξη διαμαρτυρίας και αντιστάσεως, όταν ο άγριος επιτηρητής βρίσκεται ακόμη κάπως μακριά τους. Η παρομοίωση δεν είναι υπερβολική ούτε άδικη. Θυμόμαστε όλοι ότι ο κ. Παπανδρέου επαγγέλθηκε προεκλογικά «δημόσια διαβούλευση» και «συμμετοχική δημοκρατία», ως κορύφωση της αρχής περί λαϊκής κυριαρχίας. Εύλογα, λοιπόν, πρέπει να διερωτηθούμε όλοι κατά πόσον μετέχουμε στη διαβούλευση και αποφασίζουμε συμμετοχικά τα μέτρα που λαμβάνει εν ονόματί μας η σημερινή κυβέρνηση. Ουσιαστικώς οι δύο εξαγγελίες έχουν μεταφερθεί από τους πολίτες αποκλειστικά στους υπουργούς και τους βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος. Αυτοί μόνο δικαιούνται να διαβουλεύονται, έστω εν κρυπτώ, να αγανακτούν και να διαφωνούν δημοσίως, τελικά δε να υπερψηφίζουν «αναγκαστικά» και ολοφυρόμενοι τις επιταγές της τρόικας...
Η εικόνα της κυβερνήσεως είναι πράγματι τραγελαφική. Οφείλεται δε πρωτίστως στην κατάδηλη διγλωσσία του κ. Γ. Παπανδρέου. Οταν βρίσκεται (όπως συνήθως) σε διεθνή φόρουμ, επαίρεται για την τόλμη της κυβερνήσεώς του, η οποία επιβάλλει αναγκαία μέτρα, που έπρεπε να έχουν ληφθεί εδώ και τουλάχιστον τρεις 10ετίες. Οσάκις επανακάμπτει (μάλλον διερχόμενος) στο Μέγαρο Μαξίμου, διεκτραγωδεί στους Ελληνες πολίτες την οδύνη του για τις επαχθείς αποφάσεις, που αναγκάζεται να λάβει εξαιτίας της δεσποτείας της τρόικας, η οποία οφείλεται αποκλειστικά στην 5ετή και «καταστροφική» διακυβέρνηση της Ν. Δ. Παρεμπιπτόντως, όλα αυτά συμβαίνουν σε μια περίοδο που χρειάζεται, όσο ποτέ άλλοτε, ένα στιβαρό χέρι στο πηδάλιο της κυβερνήσεως. Που απαιτείται η ύπαρξη ενός συγκεκριμένου σχεδίου και ένα υπουργικό σχήμα, το οποίο θα το εφαρμόσει με απόλυτη σύμπνοια και απαρασάλευτη προσήλωση στον στόχο. Αντ' αυτού, η πορεία της χώρας έχει αφεθεί στον «αυτόματο πιλότο» του Μνημονίου και της τρόικας. Τον οποίο ξένοι έχουν προγραμματίσει, ελέγχουν και καθοδηγούν. Εμείς οι ιθαγενείς δεν γνωρίζουμε τι μας επιφυλάσσει ακόμη, αλλά και ούτε πού τελικά μας οδηγεί...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου