Τα μέτρα του περιβόητου Μνημονίου εφαρμόζονται ομαλά και δίνουν αποτελέσματα.
Όμως αυτό δεν είναι αλήθεια.
Η «μείωση» του ελλείμματος είναι προϊόν πολύ τολμηρής δημιουργικής λογιστικής:
Εισπράττουν καθυστερημένα έσοδα (από πέρσι, όταν εμφάνισαν το έλλειμμα μεγαλύτερο) και δεν εγγράφουν τρέχουσες οφειλές (επιστροφές φόρων κλπ.).
Γι’ αυτό και οι ξένοι Οίκοι μας υποβαθμίζουν, ενώ τα spreads εξακολουθούν να ανεβαίνουν (στις 700 μονάδες έχουν φτάσει ξανά…)
Όμως, ουδείς κατακρίνει τα ψέματα της Κυβέρνησης.
Διότι απλούστατα κάποιοι πρέπει να βρεθούν να ολοκληρώσουν τη «βρωμο-δουλειά». Κι αφού το ΠΑΣΟΚ το άρχισε, το ΠΑΣΟΚ πρέπει και να το τελειώσει.
Που να βρεθούν τώρα άλλοι… «ιδανικοί αυτόχειρες»;
Το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου, είναι πλέον κόμμα… «μιας χρήσεως»!
Το Μνημόνιο που ψήφισε αποσκοπούσε να σώσει το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα, όχι την Ελλάδα! Ώστε να κερδηθεί χρόνος και να μεταβιβαστούν τα ελληνικά ομόλογα στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ).
Αυτή με τη σειρά της απορροφά ελληνικά ομόλογα για να αποτρέψει τη διάχυση του «τοξικού» ελληνικού χρέους στο ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα.
Βλέπετε, η Ελλάδα έγινε κάτι σαν τη Lehman Brothers στις ΗΠΑ: Πολύ μικρή σε σύγκριση με τα συνολικά μεγέθη της Οικονομίας, αλλά με μεγάλη «διάχυση τοξικότητας», ώστε να κινδυνεύει να «μολύνει» ολόκληρο το σύστημα.
Για να μας κάνει αυτή τη «χάρη» η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ζήτησε εφαρμογή μέτρων (Μνημόνιο) που «τιμωρούν» την Ελλάδα. Δεν την «εξυγιαίνουν»…
Τη σύρουν βίαια σε μια βαθιά ύφεση διαρκείας. Την υποχρεώνουν να κάνει σε λιγότερο χρόνο περισσότερη περικοπή ελλείμματος, χωρίς να διαθέτει το πιο αποτελεσματικό όπλο «διόρθωσης»: την υποτίμηση.
Ποτέ καμιά χώρα δεν «εξυγιάνθηκε» όσο βούλιαζε σε ύφεση…
Τιμωρούν την Ελλάδα για δύο λόγους:
Πρώτον, γιατί δεν θέλουν να δημιουργήσουν «προηγούμενο»: να αφεθούν να φτάσουν κι άλλες χώρες-μέλη στα ελληνικά «χάλια» και να ζητήσουν κι εκείνες «σωτηρία». Αυτό θα ήταν εκρηκτικό για τις χρηματοοικονομικές ισορροπίες της ευρωζώνης. Πρέπει λοιπόν, η «σωτηρία» της Ελλάδας να είναι ιδιαίτερα «οδυνηρή», για να μη σπεύσουν να ζητήσουν το ίδιο κι άλλοι…
Δεύτερον, τιμωρούν την Ελλάδα για να την εξαναγκάσουν αργότερα να καταφύγει σε αναδιάρθρωση χρέους και – πιθανόν – σε έξοδο από το ευρώ.
Μη λέμε ανοησίες, ότι τάχα «αυτά δεν γίνονται». Όταν μας επιβάλλουν ένα πρόγραμμα «εξυγίανσης» (από το πρόβλημα του χρέους), μετά την εφαρμογή του οποίου θα έχουμε χρέος πολύ μεγαλύτερο (150%) απ’ ό,τι έχουμε τώρα (115%), ασφαλώς δεν πρόκειται για εξυγίανση!
* Συμπέρασμα πρώτο: Ούτε μας «σώζουν» (βραχυχρόνια), ούτε μας «εξυγιαίνουν» (μεσοπρόθεσμα). Απλώς μας βάζουν στην «καραντίνα», για να μη «μολύνουμε» και την υπόλοιπη ευρωζώνη.
* Συμπέρασμα δεύτερον: Όσοι ψήφιζαν το Μνημόνιο στην Ελλάδα έκαναν δύο λάθη: Πρώτον ψήφισαν ένα «πακέτο» που δεν είχε καμία σχέση με τη σωτηρία της Ελληνικής οικονομίας από την υπερχρέωση. Δεύτερον, αν δεν το ψήφιζαν, θα υποχρέωναν τις Βρυξέλλες να στηρίξουν πολύ πιο ουσιαστικά την Ελλάδα. Όχι μόνο να «αποτοξινωθούν» οι ευρωπαϊκές τράπεζες από τα ελληνικά ομόλογα….
Εκείνη τη στιγμή η ευρωζώνη συνολικά δεν άντεχε τη χρεοκοπία της Ελλάδας! Δυστυχώς αυτό το διαπραγματευτικό ατού δεν το χρησιμοποιήσαμε ποτέ…
* Συμπέρασμα τρίτο: Μια Οικονομική Πολιτική σωτηρίας της χώρας άμεσα και εξυγίανσής της μεσοπρόθεσμα προϋποθέτει την «έξοδο» από το Μνημόνιο. Να κάνουμε την προσαρμογή, αλλά να μπορέσουμε να την αντέξουμε. Και να εξυγιανθούμε με Ανάπτυξη, όχι με Ασφυξία.
Αυτό προϋποθέτει ότι θα αρχίσουμε σοβαρά να αξιοποιούμε τη Δημόσια Περιουσία μας. Είναι αδιανόητο να πνιγόμαστε στα χρέη, όταν έχουμε πολλαπλάσια περιουσιακά στοιχεία που… «κάθονται»!
* Συμπέρασμα τέταρτο: Σύντομα θα χρεοκοπήσει η πολιτική τάξη που οδήγησε στην αποδοχή του Μνημονίου. Αυτό είναι το τελευταίο «χαρτί» που παίζει. Μετά θα την εγκαταλείψουν κι αυτοί που ως τώρα την στηρίζουν με νύχια και με δόντια…
Η έξοδος από την κρίση, απαιτεί άλλη Πολιτική, κι άλλη πολιτική τάξη:
Πολιτική ηγεσία κυρίαρχου κράτους. Όχι (ψευδο)ευρωπαϊκής «μπανανίας»!
Πριν το 1996, δεν ήμασταν σοβαρό εθνικό κράτος. Ήμασταν όμως, κράτος…
Μετά το 1996, οι κυβερνήσεις Σημίτη μας έκαναν σταδιακά «μπανανία». Στην αρχή με ισχυρή δόση «αναισθητικού» (χαμηλότοκου δανεισμού, υψηλής κατανάλωσης και μεγάλων υπεραξιών από «φούσκες»)…
Ο Κώστας Καραμανλής δεν μπόρεσε να μας ξανακάνει ευρωπαϊκό κράτος όταν του δόθηκε η ευκαιρία…
Το προσπάθησε, αλλά δεν το έφτασε ως το τέλος;
Δεν το τόλμησε;
Δεν τον άφησαν;
Ίσως όλα αυτά. Πάντως την κρίσιμη στιγμή διαπίστωσε ότι το έδαφος είχε φύγει κάτω από τα πόδια του.
Και ο Γιώργος Παπανδρέου μέσα σε ελάχιστους μήνες μας έσπρωξε στην επιτήρηση της «τρόϊκας». Και μας έβαλε στο φαύλο κύκλο της ύφεσης και του μεγαλύτερου χρέους. Τελικά παρέδωσε και τα κλειδιά της διακυβέρνησης…
Τώρα πια είμαστε «μπανανία» και με τη βούλα…
Το ενδιαφέρον ερώτημα είναι πώς θα ξαναγίνουμε κράτος.
Γιατί ακόμα κι αν εμείς θέλουμε να παραμείνουμε «μπανανία», κανείς πια δεν θέλει… «εδώδιμα αποικιακά» για πάντα στο καλάθι του.
Αν μη τι άλλο, γρήγορα σαπίζουν…
Γράφαμε χθες ότι τέλειωσε ο μύθος του κοινωνικού προφίλ του πρωθυπουργού, σήμερα σας λέμε ότι τέλειωσε και ο μύθος της ύπαρξης προγράμματος του ΠαΣοΚ και του συντονισμού της κυβέρνησης, 
