Ο πρωθυπουργός κ. Παπανδρέου έχει αποκτήσει την κακή συνήθεια να απευθύνεται στους διεθνείς τραπεζίτες και να αγνοεί βασικές ανάγκες των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ. Το Μαξίμου δικαιολογεί αυτήν τη συμπεριφορά με αναφορά στη «χρεοκοπία» της Ελλάδας και την ανάγκη να ικανοποιηθούν με κάθε τρόπο οι πιστωτές του ελληνικού Δημοσίου.
Με τις επιλογές της η κυβέρνηση Παπανδρέου κάνει δύο λάθη στρατηγικής σημασίας. Πρώτον, δεσμεύει την ελληνική οικονομία σε μια πολιτική που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στη βαθιά ύφεση και την υπερχρέωση. Η κυβέρνηση παρέλαβε το δημόσιο χρέος στο 115% του ΑΕΠ και ήδη το έχει πάει στο 130% του ΑΕΠ.
Σαρωτικές αντιδράσεις
Όσοι διαβεβαιώνουν ότι η οικονομία βρίσκεται στο σωστό δρόμο κρίνουν τις εξελίξεις με βάση τα συμφέροντα των πιστωτριών τραπεζών, που χρειάζονται κάποια χρονικά περιθώρια για να «ξεφορτώσουν» τα ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου. Κατά τα άλλα, η ύφεση βαθαίνει, ετοιμάζεται νέο κύμα μαζικών απολύσεων, ιδιαίτερα στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, και το δημόσιο χρέος «καλπάζει» προς τα 160% του ΑΕΠ. Εάν η χώρα ήταν «χρεοκοπημένη» με δημόσιο χρέος ύψους 115% του ΑΕΠ, πώς θα πρέπει να τη χαρακτηρίσουμε όταν, βάσει του κυβερνητικού προγράμματος, θα χρωστάει σε δύο χρόνια 150%-160% του ΑΕΠ;
Το δεύτερο στρατηγικής σημασίας λάθος της κυβέρνησης Παπανδρέου είναι ότι θεωρεί πως η πολιτική γεωγραφία της Ευρώπης θα μείνει λίγο πολύ η ίδια. Στην πραγματικότητα έρχονται μεγάλες ανατροπές, καθώς οι πολίτες αντιδρούν δραματικά στις κυβερνητικές επιλογές που είναι περισσότερο στα μέτρα του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος και λιγότερο στα μέτρα της ευρωπαϊκής οικονομίας και της κοινωνίας.
Την πρώτη μεγάλη πολιτική ανατροπή είχαμε στην Ολλανδία, όπου το σύστημα βρίσκεται σε φάση αποσταθεροποίησης εξαιτίας του συνδυασμού οικονομικής κρίσης και συνεπειών της μαζικής μετανάστευσης, λαθρομετανάστευσης. Η κρίση δοκιμάζει, επίσης, την εκλογική, πολιτική συνοχή του Βελγίου, ενώ τείνει να μετατρέψει τη Γερμανίδα καγκελάριο κ. Μέρκελ σε πολιτική σκιά.
Οι πολιτικές ηγεσίες που θα βρουν το κουράγιο να κρατήσουν αποστάσεις από τα «λόμπι» των διεθνών οργανισμών και του χρηματοπιστωτικού συστήματος και θα μπορέσουν να χαράξουν ρεαλιστικές εναλλακτικές πολιτικές, χωρίς να κρύβουν την αλήθεια από τους πολίτες αλλά και χωρίςνα τους τρομοκρατούν και να τους απογοητεύουν, θα δικαιωθούν σε διάστημα λίγων χρόνων.
