του George Maroulis Γιώργου Ι. Μαρούλη
Φυσικά δεν μιλώ για το αριστούργημα του Άρθουρ Μίλλερ, αλλά για μια δυστυχή καθημερινότητα που χτύπησε ή θα χτυπήσει την πόρτα κάποιων συνανθρώπων μας. Η οικονομική κρίση, ο κορωνοϊος, ο πόλεμος στην Ουκρανία, η αύξηση της τιμής των καυσίμων, η κλιματική αλλαγή, είναι μια σειρά αστάθμητοι παράγοντες που όταν ανοίγεις ένα οποιουδήποτε μεγέθους κατάστημα, δεν είναι δυνατόν να προσμετρήσεις, διότι θα συμβούν ως απίθανα ενδεχόμενα, συγκυριακά και τυχαία.
Όμως, η στιγμή που γυρνάς για τελευταία φορά το κλειδί, εκείνη ακριβώς την ημέρα, κάθεσαι και σκέφτεσαι τι έκανες λάθος. Θυμάσαι τα βράδυα που περίμενες με αγωνία να ξημερώσει να πας να δουλέψεις. Την ημέρα που έβαλες την πρώτη σου μηχανή (με δάνειο) και απόλαυσες την ικανοποίηση του πελάτη σου. Τη στιγμή που άνοιξες το νέο σου παράρτημα εξαιτίας της καλής πορείας αυτού του εγχειρήματος. Και τη δυστυχή εκείνη ώρα που ο φάκελος της ΔΕΗ έγραφε 2.000€ από 300€ που ήταν πέρυσι.
Έχω πει πολλές φορές και έχω κατηγορηθεί, ότι η δουλειά του επιχειρηματία δεν έχει μέγεθος ούτε αναγνωρισιμότητα ούτε κύρος, που να συναρτώνται τελικά στο αντικείμενο ή στην εμβέλεια της επιχείρησης, αλλά στην προσωπικότητα του επιχειρηματία και στην επιτυχημένη πορεία της. Και όταν ανακόπτεται από αστάθμητους παράγοντες θυμίζει το θάνατο προσφιλούς προσώπου από ανακοπή. Έχει δε τον ίδιο βαθμό δυσκολίας και ρίσκου, με τον πιλότο μαχητικού ή τον καρδιοχειρουργό. Και τον ίδιο δείκτη θνησιμότητας του ιδιοκτήτη από εμφράγματα λόγω στρες, με τα ανωτέρω ψυχοφθόρα και στρεσογόνα επαγγέλματα. Διότι επιχειρείς. Ρισκάρεις. Δανείζεσαι. Πασχίζεις. Δοκιμάζεις. Βρίσκεσαι στο δίλημμα δεξιά ή αριστερά. Δεν έχεις το περιθώριο λάθους. Ούτε της συγγνώμης. Όταν φυσικά είσαι υπεύθυνος και κύριος στις συναλλαγές σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου