Η κυβέρνηση Παπαδήμου μας σέρνει σε χορό του Ζαλόγγου

Του Γιώργου ΧαρβαλιάΑ

ρχίζω και υποψιάζομαι ότι μάλλον έχουν δίκιο οι περιβόητοι «οίκοι αξιολόγησης» που δεν παίρνουν σοβαρά τις πολιτικές εξαγγελίες της Καγκελαρίας για την σωτηρία της Ευρωζώνης. Μετά και τις πρόσφατες εξελίξεις της Συνόδου Κορυφής, οποιοσδήποτε στοιχειωδώς εχέφρων καταλήγει σε δύο συμπεράσματα: Είτε ότι οι Γερμανοί κάτι άλλο έχουν στο μυαλό τους, που ελάχιστα σχετίζεται με την κοινή οικονομική προοπτική των «17» ή…των «26», είτε ότι στην προσπάθεια τους να περισώσουν τα υπολείμματα της «ευρωζωνικής» δημοσιονομικής αξιοπιστίας, αποφάσισαν να εξοντώσουν τους πιο αδύναμους παίκτες πολλαπλασιάζοντας την δοσολογία ενός θανατηφόρου σκευάσματος.

Και στις δύο περιπτώσεις, οι αγορές έχουν λόγο να ανησυχούν. Γιατί το ευρώ, στην μορφή που το ξέραμε μέχρι σήμερα, μάλλον έχει λόγους να μην αισθάνεται καλά…

Το (κατ΄ευφημισμόν) γαλλογερμανικό σχέδιο για την επίλυση της κρίσης χρέους που ταλανίζει την ευρωζώνη, στην πράξη το μόνο που μπορεί να εγγυηθεί είναι η διασφάλιση μιας μακροχρόνιας ύφεσης. Γιατί είναι πραγματικά εξωφρενικό να επιχειρείται η αντιμετώπιση των κρατικών ελλειμμάτων με δογματικούς κανόνες δημοσιονομικής πειθαρχίας και συνταγές «λιτότητας μέχρι θανάτου», τύπου ΔΝΤ.

Δεν γνωρίζω τι μακροοικονομικά μοντέλα διδάσκονταν στην κομμουνιστική Γερμανία του Χόνεκερ, αλλά σήμερα και ο τελευταίος οικονομολόγος του πλανήτη, γνωρίζει ότι με τέτοια εργαλεία, απλώς στραγγαλίζεις το ΑΕΠ και νομοτελειακά αυξάνεις το έλλειμμα. Το αξίωμα αυτό αντιλαμβάνεται οποιοσδήποτε μπορεί να καταλάβει στοιχειωδώς την έννοια του μαθηματικού κλάσματος, το οποίο συνιστούν τα παραπάνω μεγέθη. Δυστυχώς, η κυρία Μέρκελ και το κυβερνητικό της επιτελείο, έχουν βαλθεί να αλλάξουν τους νόμους των μαθηματικών.

Η μήπως συμβαίνει κάτι διαφορετικό; Στρίβουν δηλαδή το τιμόνι της γαλέρας προς τα βράχια για να ξεσαβουρώσουν στο δρόμο τους «λαθρομετανάστες» της ευρωζώνης;

Η απάντηση δεν είναι σαφής. Σίγουρα όμως, τα νέα «κριτήρια δημοσιονομικής προσαρμογής» που επιχειρεί να θεσμοθετήσει το Βερολίνο, είναι αδύνατο να τηρηθούν από την πλειονότητα των χωρών της Ευρωπαικής Ενωσης.

Και τα δύο βασικά κριτήρια του παλαιού, χαλαρότερου υποτίθεται, Συμφώνου Σταθερότητας, για έλλειμμα μικρότερο του 3% του ΑΕΠ και δημόσιο χρέος κάτω από το 60%, έχουν προ πολλού καταστεί άτυπο γράμμα, ακόμη και για τους ισχυρότερους από τους κοινοτικούς εταίρους. Πώς είναι δυνατό να θεσπιστούν αυστηρότερες προϋποθέσεις για μηδενικά ελλείμματα, φρένα χρέους και ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, την ώρα που δεν τηρούνται οι σημερινές συντεταγμένες;

Κάτι δεν πάει καλά λοιπόν με το σκεπτικό των Γερμανών και ειδικότερα στη περίπτωση της Ελλάδας οι αντιφάσεις και τα οξύμωρα περισσεύουν. Πώς θα ακολουθήσει η χώρα μας σε αυτό το μαραθώνιο λιτότητας, όταν μετά από ενάμιση χρόνο βίαιης μνημονιακής «προσαρμογής» έχει επιστρέψει σε χειρότερη δημοσιονομική αφετηρία, με διαρρηγμένη κοινωνική συνοχή και πρόδηλη αδυναμία εξυπηρέτησης βασικών κρατικών αναγκών;

«Είναι σα να λές σε έναν κουτσό να τρέξει στο χιόνι και στη μέση της διαδρομής να του αρπάζεις και το παπούτσι» ,μου έλεγε πρόσφατα ένας ξένος οικονομικός ανταποκριτής που βλέπει με επιφύλαξη τις γερμανικές μεθοδεύσεις.

Για το ότι η Ελλάδα κατέχει πλέον θέση…χωλού επαίτη στην Ευρώπη των «Πειθαρχημένων Πρόθυμων» που ευαγγελίζονται οι Γερμανοί δεν χωρά καμία αμφιβολία. Το ερώτημα είναι πώς βλέπει το μέλλον μας και ο μεταβατικός πρωθυπουργός που ομολόγησε χθές, ότι παίρνει αποφάσεις με δεσμευτικό χαρακτήρα για τις επόμενες κυβερνήσεις. Είναι δυνατόν να πιστεύει ότι μπορεί η διαλυμένη Ελλάδα του μνημονίου να προσαρμοστεί στον ακόμη υψηλότερο πήχη των γερμανικών αξιώσεων; Και αν όχι, αντέτεινε κάτι στους πιστωτές μας; Ή αμίλητος μας σέρνει στον χορό του Ζαλόγγου…τοις κείνων ρήμασι πειθόμενος;