-10 δισ. πήγαν για την πληρωμή αμυντικών εξοπλισμών που είχαν παραγγελθεί από τις προηγούμενες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και πληρώθηκαν επί ΝΔ.
- 2,5 δισ. πήγαν για χρέη Νοσοκομείων που βρήκε η ΝΔ από προηγούμενα χρόνια.
- 7 δισ. πήγαν για υποχρεώσεις προς τα ασφαλιστικά ταμεία που είχαν αναλάβει οι προηγούμενες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ.
Δηλαδή από τα 80 δισ, τα 70 περίπου, πήγαν για την κάλυψη υποχρεώσεων που είχαν αναλάβει οι προηγούμενες κυβερνήσεις, του ΠΑΣΟΚ.
Ακόμη και αν συνυπολογίσουμε το 2009, χρονιά που το Δημόσιο χρέος αυξήθηκε κατά πολύ, όπως συνέβη σε όλες τις χώρες, λόγω της διεθνούς κρίσης, η συνολική εικόνα δεν αλλάζει. Στο τέλος του 2009, το χρέος ήταν 298 δισ. ευρώ, δηλαδή αυξημένο κατά 116 δισ. ευρώ σε σχέση με το 2003.
Στο διάστημα 2003 – 2009 οι τόκοι που πληρώθηκαν ήταν 61 δισ. ευρώ, 20 δισ. ήταν οι δαπάνες για εξοπλισμούς, χρέη νοσοκομείων και ταμεία που αναλύσαμε παραπάνω. Άλλα 5,2 δισ. καλύπτουν τις δαπάνες για την απόκτηση προνομιούχων μετοχών των τραπεζών και την αύξηση κεφαλαίου του ΤΕΜΠΜΕ, στο πλαίσιο των προγραμμάτων ενίσχυσης της πραγματικής οικονομίας και στήριξης του τραπεζικού συστήματος. Τα υπόλοιπα 30 δισ.
περίπου είναι το έλλειμμα του 2009, όπου φρόντισε να το φτάσει το ΠΑΣΟΚ.
Πρέπει όμως να σημειώσουμε, ότι η αύξηση του χρέους το 2009 συνδέεται και με την προσπάθεια της κυβέρνησης της ΝΔ να στηρίξει την πραγματική οικονομία, με προγράμματα ενίσχυσης συγκεκριμένων κλάδων της οικονομίας (π.χ. εξαγωγές, οικοδομή), που θα είχαν πολλαπλασιαστικό αποτέλεσμα. Το ύψος του δημοσίου χρέους που κληρονομήσαμε, όπως φαίνεται από τα στοιχεία που παρέθεσα προηγουμένως, δεν επέτρεπε περαιτέρω επέκταση των προγραμμάτων αυτών.
Όσον αφορά εξάλλου, την αναθεώρηση του χρέους για το 2009 και τα προηγούμενα χρόνια από τη Eurostat, το Νοέμβριο του 2010, αυτή δεν οφείλεται στην αποκάλυψη δήθεν κρυφών υποχρεώσεων. Οφείλεται στο γεγονός ότι καταγράφηκαν στο χρέος το γνωστό swap της Goldman Sachs, (που έγινε το 2001, επί ΠΑΣΟΚ, και μας ακολουθεί έκτοτε) και οι συσσωρευμένες οφειλές των ΔΕΚΟ, οι οποίες ήταν γνωστές εντός και εκτός Ελλάδος από τους δημοσιευμένους ισολογισμούς. Δεν ήταν κρυφά, για παράδειγμα, τα χρέη του ΟΣΕ, του Μετρό, της ΕΡΤ, των αμυντικών βιομηχανιών, κλπ. Ουδέποτε όμως η Eurostat είχε ζητήσει στο παρελθόν να περιληφθούν αυτά στα στοιχεία της γενικής κυβέρνησης.
Γ. ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ