Τον χειμώνα του 1940 το έθνος έδειξε τα δόντια του. Φορτώθηκε γυλιό σαράντα οκάδων και τσάκισε τον επηρμένο φασίστα, πού’χε το θράσος να εισβάλει. Δόξασε την πολιτισμική καταβολή του. Κι ήξερε τί θα’ρχόταν. Τουλάχιστον άμεσα. Διότι κατόπιν ήρθε διχασμός, εμφύλιος, εξορίες, εκτροπή, κυπραίος ακρωτηριασμός, Ευρώπη, χρεωκοπία. Και σήμερα είναι 2015.Μη μου το πλασάρετε για πατριωτισμό. Υπηρέτησα δίπλα σε πρασινοσκούφηδες. Ιστορία ξέρω. Κι αγαπώ το
Καστελόριζο, λιθάρι-λιθάρι. Η σημαία με συγκινεί. Κι αν είναι, πολεμώ γι’αυτή. Κάτω τα χέρια, λοιπόν, από τις εθνικές ευαισθησίες.Σπάνια γράφω σε α’ ενικό. Πρόκειται για ειδική περίσταση: Για την ιστορικότερη στιγμή μιας ολόκληρης γενιάς. Ο συνάδελφός μου στην EBRD, Ουκρανός, ιστορούσε πώς από το σπίτι του κοντά στο αεροδρόμιο κοιτούσε τα τσάρτερ επί το έργο: Φόρτωναν κορίτσια. Σαρωμένο δια του καπιταλισμού, το πρώην ανατολικό μπλοκ έβλεπε τον εαυτό του να σκυλεύεται. Δεν θα το ζήσω.
Λένε ψέματα. Κρύα σερβιρισμένα, χοντρά ψέματα. Και τα πιστεύει κόσμος. Αηδιασμένος από μεταπολιτευτική πολιτική, δημοσιογράφους, εξουσία κάθε τύπου. Δεν αντιλαμβάνεται, πως έχει να κάνει με στημένο ματς. Δυο βδομάδες οργανωνόταν το πράγμα. Από καιρό σχεδιαζόταν. Το ξέραμε, μα δεν το λέγαμε για να μη μας ονομάσουν τρομολάγνους. Τώρα τέλειωσαν τα ψέματα.Πρώτα και κύρια, το δημοψήφισμα τίθεται σε βάση ψευδή. Το πρόγραμμα, πάνω στο οποίο καλείται να ψηφίσει το σώμα, θά’χει λήξει την Τρίτη. Δεν θα τίθεται πρόταση για να πούμε ναι ή όχι. Φίλος από παλιά, επίσης πρώην συνάδελφος, που παρακολουθεί τα eurogroup ανεξαιρέτως από τις πίσω θέσεις, όχι συμπατριώτης, επισημαίνει πως ακόμα και «ναι» δεν ακινητοποιεί αυτόματα το τραίνο της εξόδου. Κι απορεί. Δεν πιάνει τί διάολο σκεφτόμαστε.
Με τον Νταβίντ έχουμε πιει γαλόνια μπύρα. Σύμβουλος οικονομικών του Βέλγου πρωθυπουργού σήμερα. Παρών στις συνόδους άπασες. Δούλεψε δεκάδες ασκήσεων προσομοίωσης επί του θέματός μας. «Όχι», τονίζει, σημαίνει διακοπή ρευστού τραπεζών, ήτοι δυο τα τινά: Λειτουργία της οικονομίας υπό νόμισμα νέο, ή κούρεμα καταθέσεων ώστε να διασφαλιστεί μια κεφαλαιακή βάση των ιδρυμάτων ικανή να τα κρατά σε λειτουργία. Δεν υπάρχει τρίτη οδός. Κι ο Νταβίντ δεν είναι ανθέλληνας. Μας αγαπά πολύ. Παιδί μεταναστών από την Ιταλία γαρ.Ο Αλέξης Τσίπρας, άραγε, πόσο μας αγαπά; Και τι πιο πολύ; Την κοινωνία, το λαό, τη χώρα, τον τόπο, τους πολίτες, το έθνος, ή την ιδεολογία; Γιατί λέει τόσο τερατώδη ψέματα; Τα πιστεύει; Τόσο, λοιπόν, ανίδεος, αστοιχείωτος; Μήπως, ώστε να μη διχάσει τελικά το κόμμα, διχάζει μια χώρα; Κι αν, εν τέλει, είμαστε το μεγάλωμά μας; Άρα και, στην περίπτωσή μας, αγώνας διαρκείας ως ίδιο λογικής εκβιασμού καταληψία;
Δεν έχουμε την πολυτέλεια των ερωτηματικών. Και στο γκρεμό να πέσουν οι αγορές όλη τη βδομάδα, ποτέ πια δεν είχαν τόση ρευστότητα. Ο Ντράγκι κόβει-δίνει, τα bonds (αμερικανικά ομόλογα) κρατάνε μια χαρά, τα «σπίτια» (επενδυτική τραπεζική) σαρώνουν. Κανένας εκβιασμός από πλευρά μας. Έτοιμα όλα. Και μας έχουν ως επί το πλείστον άχτι πλέον, μας έχουν σιχαθεί.Η νέα δραχμή συνιστά βεβαιότητα του «όχι». Στον ΟΗΕ μελετούν εισηγήσεις ανθρωπιστικής ανακούφισης - fact. Αποστρέφομαι την εικόνα. Κι ας μην υπάρχει «σοφός λαός», ειδικά στα μέρη μας. Αγανακτώ, δε, που δεν υπάρχει σχεδόν ούτε κι αντιπολίτευση. Που για το «ναι» δουλεύει το ξέφτι του παλιού, σάπιου συστήματος, εκείνου που μας άφησε στα χέρια των τρελών. Όμως ο αγώνας αυτός είναι καθήκον. Κι άλλωστε, μετά τη νίκη θα παραδοθούν κι αυτοί στη σάρωση της ιστορίας.
«Μεγάλη ταραχή – ωραία κατάσταση», dixit Μάο. Κοιτώ τριγύρω. Το φανατικό Ισλάμ οργιάζει. Η ανισότητα σοβεί στη Δύση. Κάποτε, οι Ρωμιοί στεκόμασταν αυτόνομα στο διάμεσο των κόσμων. Όχι πια. Κι από την άποψη αυτή κι η σύνταξη η ίδια με τη δυτική παραμονή μας ήττα σηματοδοτεί. Μαζί κι ο διχασμός ετούτος, ο ακριβογιός ευθυνοφοβίας, ανεπάρκειας ηγεσίας, αποστροφής ευθύνης – από πλευράς όχι μόνο ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αλλά κι όσων αδράνησαν ανεπανόρθωτα μέχρι να φτάσουμε εδώ. Μα ξεμπερδεύουμε.Τέρμα το παραμύθι. Κάθε κατεργάρης ώρα ν’ανησυχεί. «ΝΑΙ» σημαίνει ξεθεμέλιωμα. Κι όλα ξανά με βάση το μηδέν. Εκεί ξεπέσαμε κι εκεί πατάμε τώρα καταρχήν και καταρχάς. Μήπως, αλήθεια, το κοινό στη ρίζα των δυο λέξεων, από τη μια των γενετήσιων αρσενικών αδένων κι απ’την άλλη του σημείου ξεκινήματος, έχει μια σημασία μυστική; Φιλολογίες. Εδώ πρωτεύει το προκείμενο. Τίποτα να μη μείνει στη θέση του. «NAI» και φεύγουν Τσίπρας, Σαμαράς, όλοι. Παλαβοί, κομπλεξικοί κι ανίκανοι, στα τσακίδια.
«ΝΑΙ» και φύγαμε για τελικό. Κόντρα στον οθωμανικό μας εαυτό. Δεν είναι Κύπρος εδώ. Δεν είναι το σαράντα. Μη σπαταλάμε την εθνοσωτήρια πυγμή μας. Έχουμε μια χώρα να χτίσουμε.
- See more at: http://marketnews.gr/article/214428/den_eisai_o_metaxas#sthash.QB9CKfaf.dpuf
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου