Του Στέφανου Κασιμάτη
Ακόμη και ένα σταματημένο ρολόι, δύο φορές την ημέρα δείχνει τη σωστή
ώρα. Είναι γνωστό ότι το ρολόι του ΚΚΕ έχει σταματήσει εδώ και είκοσι
τέσσερα χρόνια· ωστόσο, δείχνει τη σωστή ώρα όταν καταλογίζει στον Αλέξη
Τσίπρα ότι με τις θέσεις του θυμίζει όλο και... περισσότερο τον Γιώργο
Παπανδρέου, εξ αφορμής της ομιλίας του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ στο
Ελληνοαμερικανικό Εμπορικό Επιμελητήριο. Δικαίως το ιστορικό απολίθωμα
της Αριστεράς επισημαίνει τις ομοιότητες: εντοπίζονται τόσο στο
περιεχόμενο της ομιλίας όσο και στο ύφος του λόγου.
Πρώτα απ’ όλα, αισθητή είναι στην ομιλία του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης η αφέλεια της αμεριμνησίας. Εκείνο το «τραλαλά» μέσα στο..... μυαλό, που επιτρέπει στον ομιλητή να εκτοξεύει με χάρη και αυτοπεποίθηση την αρλούμπα και, φυσικά, να αδιαφορεί για το νόημα των λέξεων. Να δώσω ένα παράδειγμα: ενώ από την αρχή της ομιλίας υπόσχεται ρητώς στο κοινό του ότι δεν θα ασχοληθεί πολύ με το παρελθόν ούτε θα «σκιαμαχήσει» (δική του λέξη) με το παρόν, αλλά θα δώσει το βάρος στο μέλλον, από τις δέκα σελίδες της ομιλίας, στις πέντε περνάει γενεές δεκατέσσερις τις προηγούμενες κυβερνήσεις, τη σημερινή κυβέρνηση και, φυσικά, την τρόικα.
Ως προς την ουσία του σχεδίου ανασυγκρότησης, η ομιλία είναι ένας θλιβερός αναχρονισμός, που επαληθεύει όσους υποστηρίζουν ότι ο Τσίπρας δεν είναι παρά το προϊόν του συστήματος το οποίο καταγγέλλει. Οπως και τόσοι άλλοι πριν από τον ίδιο, υπόσχεται και αυτός ένα δικαιότερο φορολογικό σύστημα και ένα καλύτερο Δημόσιο, με μοναδική εγγύηση των υποσχέσεών του τον υπονοούμενο ισχυρισμό ότι αυτός και οι φίλοι του είναι καλύτεροι άνθρωποι από τους αντιπάλους τους. Επαναλαμβάνει, δηλαδή, τον γνωστό (από τον καιρό του Ακούραστου...) διαχωρισμό μεταξύ ηθικών και ανήθικων πολιτικών. Πώς θα «επανιδρύσει» σε υγιείς βάσεις το κράτος, όταν βλέπουμε το κόμμα του να έχει μαζέψει όλο το ίζημα των συνδικαλιστών της πασοκαρίας, μπορεί να το υποθέσει ο καθένας.
Οσο για την ανασυγκρότηση της παραγωγικής βάσης της οικονομίας, εδώ οι ομοιότητες με τον αλησμόνητο ΓΑΠ είναι καταφανείς. Ο Αλέξης εισβάλλει στο playroom του Γιωργάκη και οικειοποιείται τα αγαπημένα παιχνίδια του τέως προέδρου του ΠΑΣΟΚ. Η Ελλάδα του Τσίπρα θα γίνει «βασικός ευρωπαϊκός πόλος στην αγροτοδιατροφική έρευνα και παραγωγή» και μπορεί να εξελιχθεί σε «περιφερειακό ενεργειακό κέντρο ανανεώσιμων πηγών και νέας περιβαλλοντικής τεχνολογίας». Η μόνη αξιοσημείωτη διαφορά είναι υφολογική: ο λυρισμός του Γιώργου έχει αντικατασταθεί από τον αριστερό στόμφο.
Το συμπέρασμα είναι ότι το σχέδιο που παρουσίασε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ στο απαιτητικό και εξειδικευμένο κοινό του Ελληνοαμερικανικού Εμπορικού Επιμελητηρίου συνοψίζεται σε πέντε κουβέντες: επιστροφή στις χίμαιρες του 2009. Παρ’ όλα αυτά, για να είμαι δίκαιος, οφείλω να επισημάνω την έμφαση του προέδρου Τσίπρα στην καθαριότητα: μιλά για «απλούς και ξεκάθαρους κανόνες», προσφέρει «ξεκάθαρες απαντήσεις», υπόσχεται «ξεκάθαρους όρους του παιχνιδιού», ζητεί από την Ευρώπη «ξεκάθαρες και άμεσες λύσεις». Ισως αυτή η εμμονή να είναι ο λόγος για τον οποίον το μόνο συγκεκριμένο παράδειγμα κοινωνικά και περιβαλλοντικά βιώσιμης τουριστικής ανάπτυξης που μας δίνει αφορά «εγκαταστάσεις υδροθεραπείας», καθώς και «δεξαμενές για ομαδικά λουτρά»...
Συνέβη στον παράδεισο
Στη Βενεζουέλα, όπου οι διακοπές στην ηλεκτροδότηση είναι καθημερινή υπόθεση, σημειώθηκε μπλακ άουτ τη Δευτέρα το βράδυ, την ώρα ακριβώς που ο γραφικός διάδοχος του Τσάβες, φορώντας την καλή φόρμα του (γιατί δεν κυκλοφορεί με τίποτε άλλο ―μόνο φόρμες), απηύθυνε διάγγελμα προς το έθνος μέσω των ΜΜΕ, ενόψει των δημοτικών εκλογών της Κυριακής. Οταν αποκαταστάθηκε η βλάβη και ο Μαδούρο ανέκτησε την ψυχραιμία του, κατήγγειλε το γεγονός ως «δολιοφθορά της φασιστικής Δεξιάς». Κανείς δεν θα έπαιρνε χαμπάρι το γεγονός στην Ελλάδα, αν η «Αυγή» δεν ένιωθε την υποχρέωση να το προβάλει σε ένα δημοσίευμα υπό τον τίτλο «Υποπτο μπλακ άουτ την ώρα που μιλούσε ο Μαδούρο», υιοθετώντας βεβαίως την κυβερνητική εκδοχή. Ευτυχώς η «Αυγή» αναπληρώνει το κενό στην ψυχαγωγία που άφησε ο «Ριζοσπάστης» αφότου έγινε βαρετός...
Πέρασε σαν την άνοιξη
Τελείωνε ο Νοέμβριος. Βρισκόταν στο Παρίσι και στεκόταν στην ουρά έξω από τη Σχολή Καλών Τεχνών. Περίμενε να αγοράσει εισιτήριο για μια παράσταση του παρισινού Φεστιβάλ του Φθινοπώρου. Μια παράσταση «πρωτοποριακή» (ό,τι και αν σημαίνει αυτό), με τη Σκωτσέζα ηθοποιό Τίλντα Σουίντον, η οποία μένει σχεδόν ακίνητη επί δυόμισι ώρες, καθώς γύρω της τιτιβίζουν χαρωπά αιθέριοι μόδιστροι που ράβουν επάνω της ένα φόρεμα. (Περιέργως, έπρεπε να πληρώσει κάποιος 20 ευρώ για να παρακολουθήσει το θέαμα αυτό, ενώ κανονικά θα έπρεπε να τον πληρώνουν, αλλά τέλος πάντων...) Το κρύο ήταν τσουχτερό και η ακινησία στην ουρά σε έκανε να το νιώθεις περισσότερο. Ξαφνικά, όμως, η φίλη ένιωσε κάτι περίεργο. Της ήρθε μια ευχάριστη ζάλη, καθώς την τύλιξε ένα ζεστό, μεθυστικό αεράκι, που κουβαλούσε τη μυρωδιά της θάλασσας, λες και ερχόταν από το Καστελλόριζο! Αυτό ήταν, πράγματι. Διότι εκείνη τη στιγμή δίπλα της περνούσε, με την ανάλαφρη περπατησιά του γυμνασμένου εξηντάρη, ο πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς μαζί με την κυρία του. Είχαν ήδη τα εισιτήριά τους και έσπευδαν να πιάσουν τις θέσεις τους. Για κάποιο απροσδιόριστο λόγο, πέρασε από τον νου της εκείνο το τραγουδάκι που έλεγε «ήλθες σαν την άνοιξη και μου ’φερες αυτό που καρτερούσα». Υστερα, θέλω να πιστεύω ότι εξέβαλε εκ βαθέων ένα «άαααχ» και λιποθύμησε...
Καθημερινή
Πρώτα απ’ όλα, αισθητή είναι στην ομιλία του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης η αφέλεια της αμεριμνησίας. Εκείνο το «τραλαλά» μέσα στο..... μυαλό, που επιτρέπει στον ομιλητή να εκτοξεύει με χάρη και αυτοπεποίθηση την αρλούμπα και, φυσικά, να αδιαφορεί για το νόημα των λέξεων. Να δώσω ένα παράδειγμα: ενώ από την αρχή της ομιλίας υπόσχεται ρητώς στο κοινό του ότι δεν θα ασχοληθεί πολύ με το παρελθόν ούτε θα «σκιαμαχήσει» (δική του λέξη) με το παρόν, αλλά θα δώσει το βάρος στο μέλλον, από τις δέκα σελίδες της ομιλίας, στις πέντε περνάει γενεές δεκατέσσερις τις προηγούμενες κυβερνήσεις, τη σημερινή κυβέρνηση και, φυσικά, την τρόικα.
Ως προς την ουσία του σχεδίου ανασυγκρότησης, η ομιλία είναι ένας θλιβερός αναχρονισμός, που επαληθεύει όσους υποστηρίζουν ότι ο Τσίπρας δεν είναι παρά το προϊόν του συστήματος το οποίο καταγγέλλει. Οπως και τόσοι άλλοι πριν από τον ίδιο, υπόσχεται και αυτός ένα δικαιότερο φορολογικό σύστημα και ένα καλύτερο Δημόσιο, με μοναδική εγγύηση των υποσχέσεών του τον υπονοούμενο ισχυρισμό ότι αυτός και οι φίλοι του είναι καλύτεροι άνθρωποι από τους αντιπάλους τους. Επαναλαμβάνει, δηλαδή, τον γνωστό (από τον καιρό του Ακούραστου...) διαχωρισμό μεταξύ ηθικών και ανήθικων πολιτικών. Πώς θα «επανιδρύσει» σε υγιείς βάσεις το κράτος, όταν βλέπουμε το κόμμα του να έχει μαζέψει όλο το ίζημα των συνδικαλιστών της πασοκαρίας, μπορεί να το υποθέσει ο καθένας.
Οσο για την ανασυγκρότηση της παραγωγικής βάσης της οικονομίας, εδώ οι ομοιότητες με τον αλησμόνητο ΓΑΠ είναι καταφανείς. Ο Αλέξης εισβάλλει στο playroom του Γιωργάκη και οικειοποιείται τα αγαπημένα παιχνίδια του τέως προέδρου του ΠΑΣΟΚ. Η Ελλάδα του Τσίπρα θα γίνει «βασικός ευρωπαϊκός πόλος στην αγροτοδιατροφική έρευνα και παραγωγή» και μπορεί να εξελιχθεί σε «περιφερειακό ενεργειακό κέντρο ανανεώσιμων πηγών και νέας περιβαλλοντικής τεχνολογίας». Η μόνη αξιοσημείωτη διαφορά είναι υφολογική: ο λυρισμός του Γιώργου έχει αντικατασταθεί από τον αριστερό στόμφο.
Το συμπέρασμα είναι ότι το σχέδιο που παρουσίασε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ στο απαιτητικό και εξειδικευμένο κοινό του Ελληνοαμερικανικού Εμπορικού Επιμελητηρίου συνοψίζεται σε πέντε κουβέντες: επιστροφή στις χίμαιρες του 2009. Παρ’ όλα αυτά, για να είμαι δίκαιος, οφείλω να επισημάνω την έμφαση του προέδρου Τσίπρα στην καθαριότητα: μιλά για «απλούς και ξεκάθαρους κανόνες», προσφέρει «ξεκάθαρες απαντήσεις», υπόσχεται «ξεκάθαρους όρους του παιχνιδιού», ζητεί από την Ευρώπη «ξεκάθαρες και άμεσες λύσεις». Ισως αυτή η εμμονή να είναι ο λόγος για τον οποίον το μόνο συγκεκριμένο παράδειγμα κοινωνικά και περιβαλλοντικά βιώσιμης τουριστικής ανάπτυξης που μας δίνει αφορά «εγκαταστάσεις υδροθεραπείας», καθώς και «δεξαμενές για ομαδικά λουτρά»...
Συνέβη στον παράδεισο
Στη Βενεζουέλα, όπου οι διακοπές στην ηλεκτροδότηση είναι καθημερινή υπόθεση, σημειώθηκε μπλακ άουτ τη Δευτέρα το βράδυ, την ώρα ακριβώς που ο γραφικός διάδοχος του Τσάβες, φορώντας την καλή φόρμα του (γιατί δεν κυκλοφορεί με τίποτε άλλο ―μόνο φόρμες), απηύθυνε διάγγελμα προς το έθνος μέσω των ΜΜΕ, ενόψει των δημοτικών εκλογών της Κυριακής. Οταν αποκαταστάθηκε η βλάβη και ο Μαδούρο ανέκτησε την ψυχραιμία του, κατήγγειλε το γεγονός ως «δολιοφθορά της φασιστικής Δεξιάς». Κανείς δεν θα έπαιρνε χαμπάρι το γεγονός στην Ελλάδα, αν η «Αυγή» δεν ένιωθε την υποχρέωση να το προβάλει σε ένα δημοσίευμα υπό τον τίτλο «Υποπτο μπλακ άουτ την ώρα που μιλούσε ο Μαδούρο», υιοθετώντας βεβαίως την κυβερνητική εκδοχή. Ευτυχώς η «Αυγή» αναπληρώνει το κενό στην ψυχαγωγία που άφησε ο «Ριζοσπάστης» αφότου έγινε βαρετός...
Πέρασε σαν την άνοιξη
Τελείωνε ο Νοέμβριος. Βρισκόταν στο Παρίσι και στεκόταν στην ουρά έξω από τη Σχολή Καλών Τεχνών. Περίμενε να αγοράσει εισιτήριο για μια παράσταση του παρισινού Φεστιβάλ του Φθινοπώρου. Μια παράσταση «πρωτοποριακή» (ό,τι και αν σημαίνει αυτό), με τη Σκωτσέζα ηθοποιό Τίλντα Σουίντον, η οποία μένει σχεδόν ακίνητη επί δυόμισι ώρες, καθώς γύρω της τιτιβίζουν χαρωπά αιθέριοι μόδιστροι που ράβουν επάνω της ένα φόρεμα. (Περιέργως, έπρεπε να πληρώσει κάποιος 20 ευρώ για να παρακολουθήσει το θέαμα αυτό, ενώ κανονικά θα έπρεπε να τον πληρώνουν, αλλά τέλος πάντων...) Το κρύο ήταν τσουχτερό και η ακινησία στην ουρά σε έκανε να το νιώθεις περισσότερο. Ξαφνικά, όμως, η φίλη ένιωσε κάτι περίεργο. Της ήρθε μια ευχάριστη ζάλη, καθώς την τύλιξε ένα ζεστό, μεθυστικό αεράκι, που κουβαλούσε τη μυρωδιά της θάλασσας, λες και ερχόταν από το Καστελλόριζο! Αυτό ήταν, πράγματι. Διότι εκείνη τη στιγμή δίπλα της περνούσε, με την ανάλαφρη περπατησιά του γυμνασμένου εξηντάρη, ο πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς μαζί με την κυρία του. Είχαν ήδη τα εισιτήριά τους και έσπευδαν να πιάσουν τις θέσεις τους. Για κάποιο απροσδιόριστο λόγο, πέρασε από τον νου της εκείνο το τραγουδάκι που έλεγε «ήλθες σαν την άνοιξη και μου ’φερες αυτό που καρτερούσα». Υστερα, θέλω να πιστεύω ότι εξέβαλε εκ βαθέων ένα «άαααχ» και λιποθύμησε...
Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου