 |
| Προσθήκη λεζάντας |
Η Κατερίνα Παναγοπούλου γράφει για το χάιδεμα του τραμπουκισμού με αφορμή το περιστατικό με τον μαθητή και την καθηγήτρια του ΕΠΑΛ.Είναι η γενιά που μεγάλωνε βλέποντας τους πατεράδες της να μουτζώνουν τη Βουλή, να λιντσάρουν πολιτικούς με τις απόψεις των οποίων διαφωνούσαν, να ζητάνε κρεμάλες για βουλευτές και υπουργούς που ψήφιζαν νόμους που δεν τους άρεσαν. Είναι η γενιά των παιδιών που στο δημοτικό έβλεπαν τους συμμαθητές τους στο Λύκειο να μουτζώνουν επισήμους στις παρελάσεις και «αντιστασιακά» κόμματα μαζί με «ηρωικά» media να τους αποθεώνουν. Είναι η γενιά που έβλεπε τους μεγαλύτερους να σηκώνουν μπάρες διοδίων, να δηλώνουν «δεν χρωστάμε δεν πληρώνουμε». Είναι η γενιά που πήρε όλα τα λάθος μηνύματα και πείστηκε ότι η ζωή της χρωστάει. Οι μαθητές έμαθαν ότι οφείλουν να είναι εξοργισμένοι και πως αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμά τους να φέρονται όπως τους γουστάρει, διότι κάποιοι τους «κατέστρεψαν το μέλλον». Μία νέα γενιά άμοιρη ευθυνών, με πληθώρα δικαιωμάτων.
Το περιστατικό του τραμπουκισμού στο ΕΠΑΛ –λίγη σημασία έχει εάν είναι φετινό ή περσινό– αποτυπώνει αριστοτεχνικά τις συμπεριφορές και τους έφηβους που γαλούχησε η κοινωνία των Αγανακτισμένων. Ακόμα κυκλοφορεί το βίντεο με τη μαθήτρια που είχε βγει στην «Ανατροπή» και έλεγε ανιστόρητα και αυτάρεσκα «σήμερα ζούμε Χούντα» και δεχόταν συγχαρητήρια από στελέχη της τότε αντιπολίτευσης. Στα χρόνια των μνημονίων παρακολουθήσαμε πολλά. Χτισίματα καθηγητικών γραφείων, αδειάσματα κάδων σκουπιδιών σε πρυτανικά γραφεία, βίαιες διακοπές συνεδριάσεων οργάνων της διοίκησης, ξυλοδαρμούς και ομηρίες πανεπιστημιακών. Τιμωρία καμία και η επωδός πάντα ίδια: «Αντιδρούμε έτσι, γιατί μας κλέβουν το μέλλον μας». Η πλατεία των Αγανακτισμένων μορφοποίησε τον κυρίαρχο λόγο της νέας γενιάς, η οποία διδάχτηκε ότι οφείλει να αντιδρά. Γενικώς. Και αδιακρίτως. Μην έχοντας φτιάξει το δικό της αφήγημα, παπαγαλίζει τσιτάτα των προηγούμενων και είναι εξοργισμένη.
