Σε νέες στάσεις εργασίας για την ερχόμενη εβδομάδα, με πιθανότητα και απεργιακής κινητοποίησης, προσανατολίζονται οι εργαζόμενοι στο ΑΠΕ. Ζητούν να μην ενταχθούν στις ΔΕΚΟ, να μην μειωθούν περαιτέρω οι μισθοί τους και να δοθούν στο πρακτορείο τα χρήματα που προβλέπονται από το Προεδρικό Διάταγμα λειτουργίας του ΑΠΕ-ΜΠΕ.
Ο πρόεδρος της ΝΔ, Αντώνης Σαμαράς, με αποψινή του δήλωση καταδικάζει «απερίφραστα την πρωτοφανή βία στην οποία επιδίδεται το καθεστώς Καντάφι στη μάταιη προσπάθειά του να κρατηθεί στην εξουσία», εκφράζει την συμπάραστασή του στους «αγώνες των πολιτών της Λιβύης για Δημοκρατία και Κοινωνική Δικαιοσύνη» καικαλεί την κυβέρνηση να «αναπτύξει ενεργό ρόλο, στο πλαίσιο του ΟΗΕ και των ευρωατλαντικών θεσμών, για τον τερματισμό της αιματοχυσίας και να αναλάβει συντονισμένες πρωτοβουλίες, τόσο για την προστασία της ζωής και της περιουσίας των Ελλήνων που παραμένουν εγκλωβισμένοι στη Λιβύη, όσο και για την αποτροπή ενός νέου μεταναστευτικού κύματος προς τη χώρα μας».
Το ΠΑΣΟΚ ξεκίνησε τη πορεία του το 1974, με ηγέτη έναν ομολογουμένως χαρισματικό πολιτικό, και αγκαλιάστηκε (όχι αμέσως) από μια τεράστια μερίδα του ελληνικού πληθυσμού που αποτελούνταν από αντιδεξιούς, και όχι απαραίτητα αριστερούς ψηφοφόρους, που επί δεκαετίες ολόκληρες ήταν αποκλεισμένοι από το πολιτικό και οικονομικό γίγνεσθαι.
Εκμεταλλευόμενο πιασάρικα συνθήματα, σλόγκαν, και απλοϊκές εθνοκεντρικές «φιλοσοφίες» της δεκάρας, που απευθύνονταν περισσότερο στο θυμικό παρά σε οτιδήποτε άλλο, το «κίνημα» κατάφερε να προσελκύσει μάζες, αλλά και να ανοίξει τον «τρίτο δρόμο» προς το «σοσιαλισμό», μαζί και τις πόρτες της εξουσίας σε ένα ολόκληρο συνοθύλευμα παπατζήδων, αεριτζήδων, καιροσκόπων, αλλά και γνήσιων δημοκρατών.
Στη πρώιμη φάση του στην εξουσία, έκανε κάποιες μεθοδευμένες κινήσεις, που κυριολεκτικά άλλαξαν τόσο τον πολιτικό, όσο και τον οικονομικό και κοινωνικό ιστό της χώρας. Έδωσαν πρόσβαση στους αποκλεισμένους, και αυτό ήταν σημαντικό. Μια όμως από τις σημαντικότερες παρενέργειες, ήταν και η γενικευμένη ισοπέδωση… προς τα κάτω. Ήταν η εποχή όπου κυριάρχησε η φτήνια και το πολιτισμικό τίποτα. Τα πάντα όλα πουλήθηκαν στον βωμό του «βαθέματος» της «πλέριας» δημοκρατίας. Η χαρά δηλαδή του κάθε μηδενικού, που δηλώνοντας Πασόκος, ξαφνικά απέκτησε πρόσβαση στα απόμακρα άλλοτε μεγάλα σαλόνια.
Η χούντα είχε κάνει «κύριους» διάφορους ασήμαντους μέσω δανείων κλπ. Το ΠΑΣΟΚ έκανε κάτι αντίστοιχό, όχι με δάνεια, αλλά με θέσεις και αξιώματα. Είτε με δάνεια, είτε με διορισμούς, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: Η εξάρτηση.
Στη συνέχεια, ξεφεύγοντας από τα μούσια, τα αντάρτικα, τα ζιβάγκο, και τα αμπέχονα, το ΠΑΣΟΚ έγινε καθεστώς. Διότι καλά τα αντάρτικα, αλλά θέλουν και αντάρτες, όχι ντιντίδες. Η σύγκλισή του με το οποιοδήποτε φιλελεύθερο ή δεξιό κόμμα ήταν απόλυτη. Η εμπλοκή του με χρηματιστήρια, ομόλογα, hedge funds, κότερα, και πρώτο τραπέζι πίστα, αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Ο Πάνος Τζαβέλας αντικαταστάθηκε από τη Ρίτα Σακελαρίου, και o Μαρξ από τον Φρίντμαν. Οι υπουργοί του, τα στελέχη του, οι κομματικοί του μπάστακες, ακόμη κι οι οπαδοί του, όλοι μα όλοι θύμιζαν γιάπηδες βγαλμένους από την ταινία Wall Street. Παντού κυριαρχούσαν τα cohibas, οι μπέμπες, και η κουλτούρα Λεπά. Τόσο σοσιαλισμός δηλαδή.
Ο απλός λαός μπορεί να περνούσε καλά, δανειζόμενος ακόμη και για να πάει τριήμερο στην Αράχοβα ή στο Μπαλί, αλλά σε γενικότερο επίπεδο η οικονομία καταστρέφονταν και τα εθνικά θέματα έπιαναν επικίνδυνα πάτο. Ήρθε και η φαντεζί Ολυμπιάδα και μας αποτέλειωσε. Αν στα παραπάνω προσθέσουμε και την αθρόα εισαγωγή λαθρό και μη μεταναστών, με τη παρεπόμενη πρωτοφανή για τα δεδομένα μας εγκληματικότητα, το γλυκό ήρθε και έδεσε για τα καλά.
Και να λοιπόν ξανά μανά το νέο ΠΑΣΟΚ, με ηγέτη του τον κάθε άλλο παρά χαρισματικό, άχρωμο και άγευστο Γιωργάκη, να επανέρχεται στα πράγματα, υποσχόμενο λαγούς με πετραχήλια και μπουκώνοντας με ψέματα έναν ολόκληρο λαό, που πνιγμένος στα απόνερα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, έψαχνε απεγνωσμένα το ψέμα, για να κρεμαστεί πάνω του και να πιστέψει τα απίστευτα, ότι δηλαδή υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ. Έλα όμως που όχι μόνο δεν υπάρχει φως, αλλά το ένα τούνελ οδηγεί στο άλλο, και όλα μαζί εν είδη λαβύρινθου, μας οδηγούν στα σκοτεινά τάρταρα, με μπροστάρη τον Γιωργάκη, και τα άλλα καλά παιδιά του νέου σοσιαλισμού, που δεν διαθέτουν ούτε καν φακό.
Η ευκαιρία για το νέο ΠΑΣΟΚ, που κατά τη γνώμη μου εκτελεί προδιαγεγραμμένη πορεία και προδιατεταγμένη αποστολή, άσχετα αν τα μισά και πλέον επίσημα στελέχη του μπορεί να μη το αντιλαμβάνονται καν, ήταν μοναδική. Με πρόσχημα τη κρίση, το ΔΝΤ, το μνημόνιο, κλπ. κατάφερε να περάσει μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο ότι απαράδεκτο μέτρο ονειρεύεται η «νέα τάξη» εδώ και δεκαετίες. Η Ελλάδα ζει σαν υποκείμενο σε πείραμα κάποιου ψυχολόγου της παγκοσμιοποίησης, χάνοντας προνόμια και κεκτημένα, που γενιές ολόκληρες Ελλήνων και μη, αγωνίστηκαν για να κερδίσουν.
Και όπως στα περίφημα αυτά ψυχολογικά πειράματα, όπου οι εθελοντές «πειραματόζωα» κάνουν πράγματα που δεν θέλουν, και από τα οποία μπορούν να αποχωρήσουν ανά πάσα στιγμή (αλλά περιέργως δεν το κάνουν), έτσι κι εμείς, ωσάν υπνωτισμένοι, λες και είμαστε mesmerized, ακολουθούμε πειθήνια τα κελεύσματα του κάθε Παπακωνσταντίνου, και δεχόμαστε σαν ζαλισμένοι και αδιαμαρτύρητα σχεδόν, το κυριολεκτικά καθημερινό χαστούκι, που μας επιφυλάσσει η κυβέρνηση μας, με το πρόσχημα της ….τρόικας. Ώρες ώρες αναρωτιέμαι, και σε τι διαφέρει το σημερινό καθεστώς από το αντίστοιχο της κατοχής; Όπου με πρόσχημα τους Γερμανούς μπόσηδες, η τότε κυβέρνηση απλά διεκπεραίωνε τις διαταγές;
Ε, λοιπόν, όπως και τα ποντίκια, που αν τα βάλεις στη γωνία, πηδάνε για το λαιμό, έτσι κι εμείς, στη γωνία εδώ και καιρό, θα πρέπει να ορμήξουμε για το λαρύγγι. Και δεν χρειάζεται κάποιο σάλτο μορτάλε, ούτε χρειάζεται να γίνουμε Λιβύη. Αρκεί να συνειδητοποιήσουμε ότι το ΠΑΣΟΚ μας κυβερνά με τη συναίνεσή μας. Και πως αν την αποσύρουμε, το ΠΑΣΟΚ θα φύγει με ελαφρά πηδηματάκια. Κάπως όπως και ο Μπουμπάρακ, αλλά χωρίς αίματα. Μπορούμε πολύ εύκολα, ανά πάσα στιγμή να πούμε «όχι άλλο, δεν θα πάρουμε», και να ζητήσουμε να εξαιρεθούμε από το πείραμα. Να πάμε σε εκλογές. Σύντομα. Να δοκιμάσουμε κάτι άλλο, πιο γνήσιο, σαφώς πιο άφθαρτο, και εν πάση περιπτώσει όχι τόσο ξεκούδουνα πουλημένο… Στο χέρι μας είναι.
Strange Attractor
Η αξιοποίηση από τις Περιφέρειες των «Τοπικών Ολοκληρωμένων Προγραμμάτων Απασχόλησης»
ΟΠΩΣ ΕΙΠΕ ΚΑΙ Ο ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ… ΕΜΕΙΣ ΣΤΟ ΠΑΣΟΚ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ ΣΤΗΝ ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΑ..
Γνωστό είναι ότι τα μεγάλα κανάλια δεν έχουν έσοδα από κάτι άλλο , εκτός από τις διαφημίσεις κατά πρώτο , των ιδιωτών που από ότι λένε, δεν τους αφήνουν και πολλά κέρδη….
Ποιο είναι τα βασικό μας πρόβλημα; Ακόμα και σε αυτό θα δυσκολευτούμε να συμφωνήσουμε. Αλλά πρέπει να προσπαθήσουμε, γιατί ασυμφωνία σε «ποιο είναι το πρόβλημα» είναι πλέον θανάσιμο θέμα..... περισσότερα
Ακόμη και οι μεγαλύτεροι υπέρμαχοι της πολιτικής του Μνημονίου παραδέχονται και δημόσια πλέον την επώδυνη αλήθεια: Η συνταγή αυτή απέτυχε παταγωδώς. Η χώρα βαλτώνει στο φαύλο κύκλο της ύφεσης και του χρέους. Το αύριο διαγράφεται ακόμη πιο ζοφερό. Νέα σκληρότερα μέτρα με μορφή καταιγίδας προαναγγέλλονται από το οικονομικό επιτελείο και την …Τρόικα. Ο πρωθυπουργός, των υψηλών διασυνδέσεων, επιστρέφει μετά τις διεθνείς επαφές του, στη χώρα με άδεια χέρια.
Κι όμως, η κατάληξη της πολιτικής τους ήταν προδιαγεγραμμένη. Η κριτική που έγινε στην κυβέρνηση, έγκαιρα και υπεύθυνα, από τη Νέα Δημοκρατία, τόνιζε ότι το Μνημόνιο ούτε μονόδρομος ήταν και ούτε οδηγούσε σε έξοδο από την κρίση.
Αρνούνταν να ακούσουν. Οχυρωμένοι στην αλαζονεία της εξουσίας που έχει χάσει την επαφή με την πραγματικότητα και την κοινωνία επέμεναν στις λανθασμένες επιλογές τους.
Σήμερα η κριτική που ακούγεται στο εσωτερικό του κυβερνώντος κόμματος χρησιμοποιεί τα ίδια επιχειρήματα: «Ανησυχούμε, ο λογαριασμός δεν βγαίνει», «δεν έχουμε σχέδιο, δεν βλέπουμε αποτελέσματα», «δεν υπάρχουν μονόδρομοι», «υπάρχει έλλειψη συντονισμού», είναι λίγα απ' όσα ακούστηκαν στη συνεδρίαση της ΚΤΕ Οικονομικών του ΠΑΣΟΚ.
Όλους αυτούς τους μήνες στο μόνο τομέα που διέπρεψε η κυβέρνηση ήταν στη συστηματική παραπλάνηση των πολιτών. Με κορυφαίο σε αυτόν το ρόλο το «μοιραίο» για τη χώρα υπουργό των οικονομικών κ. Παπακωνσταντίνου, που χωρίς αιδώ και αναστολές αλλοιώνει εξοργιστικά την αλήθεια. Η μικρή παράθεση δηλώσεών του δεν χρειάζεται καν σχολιασμό:
· Στις 24 Ιουνίου 2010, «είναι η στιγμή που είμαστε πιο αισιόδοξοι. Περάσαμε τα πιο δύσκολα…» (Γενική συνέλευση της ΕΕΤ)
· Στις 05 Αυγούστου 2010: «πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν υπάρχει νέο μνημόνιο. Δεν υπάρχουν νέα μέτρα.» (Συνέντευξη Τύπου για τα αποτελέσματα των συναντήσεων με κλιμάκιο της Ε.Ε., της ΕΚΤ και του ΔΝΤ)
· Στις 31 Οκτωβρίου 2010: «όσο προχωράμε επιτυγχάνοντας τα ορόσημα του προγράμματος, τόσο θα επιχειρούμε να επιστρέφουμε μέρος του μερίσματος της επιτυχίας […] Οι χαμηλοσυνταξιούχοι και οι άνεργοι αποτελούν άμεση προτεραιότητα για την ενίσχυση των εισοδημάτων τους.» (Κ. Ελευθεροτυπία)
· Στις 9 Νοεμβρίου 2010: «πιστεύουμε ότι δεν είναι δυνατόν να συνεχίσουμε να μειώνουμε μισθούς και συντάξεις ή να αυξάνουμε τη φορολογία, καθώς η οικονομία βρίσκεται σε μια κατάσταση που τυχόν νέα αύξηση των φόρων θα είχε αποτελέσματα αντίθετα από τα επιδιωκόμενα» (CNN)
· Στις 12 Νοεμβρίου 2010: «δεν έχουμε πέσει καθόλου έξω. Εμείς πιστεύουμε ότι τα μέτρα που έχουμε δεσμευθεί και στο προσχέδιο του προϋπολογισμού και στο μνημόνιο τα 9,1 δις είναι μέτρα που είναι αρκετά.» (Mega)
· Στις 23 Νοεμβρίου 2011: «παραμένει στόχος η έξοδος στις αγορές το 2011 και εμείς κάνουμε τη δουλειά μας.»
· Και τελικά, στις 24 Φεβρουαρίου 2011, και ενώ παρουσιάζει το Μνημόνιο Νο 4 (!) παραδέχεται ότι απέτυχε λέγοντας «είμαστε στο μέσον της ύφεσης.» (Συνέντευξη Τύπου)
Μετά απ' όλα αυτά, το να υπενθυμίσουμε στον κ. Παπακωνσταντίνου τη δήλωσή του, από τις 11 Μαΐου 2010, ότι «αν χρειαστεί να πάρουμε νέα μέτρα σημαίνει ότι εγώ έχω αποτύχει, γιατί δεν έχω καταφέρει να συγκρατήσω τις δαπάνες, να αυξήσω τα έσοδα και να δρομολογήσω μια σειρά από διαρθρωτικές αλλαγές» (ΣΚΑΪ), και την υποχρέωσή του απέναντι στην ελληνική κοινωνία να πράξει αυτό για το οποίο δεσμεύεται, είναι αμφίβολο ότι θα βρει ανταπόκριση.
Οι πολίτες, όμως, έχουν βγάλει ήδη τα συμπεράσματά τους τόσο για τον ίδιο, όσο και την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.
