Η τελευταία ευκαιρία του Γ. Παπανδρέου

Είναι η τελευταία ευκαιρία του πρωθυπουργού το ταξίδι του στο Βερολίνο και το ραντεβού με την Α. Μέρκελ. Είτε θα αποφασίσει να διαπραγματευτεί μια ευνοϊκότερη για τη χώρα λύση σχετικά με το χρέος ή καλύτερα να μείνει στη Γερμανία… γκασταρμπάιτερ. Αν επιστρέψει στην Ελλάδα με κομμένα φτερά και με δικαιολογίες τύπου «μας άκουσαν, έχουμε δυνατή φωνή, είμαστε πλέον αξιόπιστοι συνομιλητές αλλά…

» καλύτερα να μην το κάνει. Έτσι κι αλλιώς πάλι στη Γερμανία θα τον βρούμε όλοι μας αφού θα γίνουμε μετανάστες για ένα κομμάτι ψωμί.

Οι πληροφορίες που έρχονται πάντως από την κυβέρνηση δεν είναι καθόλου αισιόδοξες. Ο Γ. Παπανδρέου θα πάει να συναντήσει μια Καγκελάριο η οποία έχει βγει από την πρώτη στη σειρά δεινή ήττα με απώλεια 50% των δυνάμεών της στο Αμβούργο. Επομένως, οι Γερμανοί της την έχουν στημένη στη γωνία και κάθε απόκλιση από αυτά που πιστεύουν αυτοί για την Ελλάδα θα σημάνει νέο πατατράκ σε επόμενες εκλογές για τη Μέρκελ.

Επομένως, η Καγκελάριος θα κρατήσει την ίδια σκληρή στάση όλων αυτών των μηνών. Ο πρωθυπουργός πάει για να ζητήσει να αποσυνδεθεί η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής από την ενίσχυση του ευρωπαϊκού μηχανισμού. Ζητά ουσιαστικά να πληρώσουμε με μικρότερο επιτόκιο τα δάνειά μας για περισσότερο χρόνο χωρίς να τεθεί ως συνδεδεμένη υποχρέωση να ενισχυθεί το ευρωπαϊκό ταμείο και να δώσεις στην Ελλάδα χρήμα για να επαναγοράσει ομόλογα με «κούρεμα». Θέλει δηλαδή να είναι δύο διαφορετικές διαδικασίες.

Τα αιτήματα της χώρας είναι να μειωθεί το επιτόκιο 5% που θεωρείται μεγάλο. Αλλά τότε γιατί υπέγραφαν το Μάιο μια τέτοια λεόντειο συμφωνία;

Θα ζητήσει επαναδιαπραγμάτευση των όρων του Μνημονίου. Αλλά γιατί δεν το έκανε τότε που έπρεπε και κόπτεται σήμερα;

Θα ζητήσει τέλος αναχρηματοδότηση παλαιών και νέων δανείων βάζοντας στο τραπέζι ως υποθήκη τις αποκρατικοποιήσεις και αξιοποιήσεις της κρατικής περιουσίας.

Κι αφού τα πει όλα αυτά στη Μέρκελ με το γνωστό απαράμιλλα σκληρό ύφος του η κ. Καγκελάριος θα του πει «nein» και θα τον στείλει σπίτι του.

Η Μέρκελ συζητά μόνο για νέο Μνημόνιο με σκληρά μέτρα λιτότητας αν θέλουμε να δούμε το χρώμα του χρήματος. Ζητά «αίμα» στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα με περικοπές μισθών και συντάξεων. Ζητά ξεπούλημα κρατικής περιουσίας και να μπουν στο παιχνίδι όσο το δυνατόν περισσότεροι επιχειρηματίες για να βγάλουν το κατιτίς τους από το πωλητήριο που θα βάλει η Ελλάδα.

Το κακό είναι, επίσης, ότι μαζί με τη Γερμανία, αντίσταση στην ελληνική ικεσία προβάλλουν κι άλλες χώρες που θα κληθούν να πληρώσουν στο ταμείο σταθερότητας. Γι’ αυτό και απαιτούνται ιδιαίτερα προσεκτικοί ελιγμοί από Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου. Αλλιώς, ίσως είναι το κύκνειο άσμα τους.

Σε κάθε περίπτωση βρισκόμαστε με την πλάτη στον τοίχο καθώς, σύμφωνα με τα στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών η χώρα θα πρέπει σε 5 χρόνια να εξοφλήσει χρέος 150 δις ευρώ, δηλαδή κάθε χρόνο να βρίσκει 30 δις. Για να το πετύχει αυτό πρέπει να έχει τεράστιο πλεόνασμα, πράγμα πολύ δυσκολο.

Το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης στο τέλος του 2010 έφτασε στα 340,27 δισ. ευρώ, ενώ από το Δεκέμβριο του 2009 έχει αυξηθεί συνολικά κατά 28,3%. Στο τέλος του Σεπτεμβρίου 2010 είχε διαμορφωθεί στα 336,80 δισ. ευρώ. Μήνα το μήνα δηλαδή παίρνει την ανηφόρα. Δεν το ήξεραν στο ΠΑΣΟΚ όταν υπέγραφαν το Μνημόνιο;

Τα ταμειακά διαθέσιμα του Ελληνικού Δημοσίου ανήλθαν στα 7,18 δισ. ευρώ στα τέλη του 2010, ενώ στα τέλη του Σεπτεμβρίου είχαν διαμορφωθεί στα 11,1 δισ. ευρώ, δηλαδή αδειάζει και το ταμείο για τις δύσκολες ώρες.