Ο Σαμαράς δεν έχει να χάσει ΤΙΠΟΤΑ. Είτε με «ΟΧΙ» είτε με «ΝΑΙ» είτε με «ΝΑΙ υπό προϋποθέσεις».
Ο σκληρός μήνας Μάιος του 2010
Ξαφνικά όλοι ζητάνε από τον Σαμαρά να πει ΟΧΙ
Ο Γιώργος έπαψε, συντομότατα, να είναι η «ελπίδα» και η κοινωνία αναζητεί στο Σαμαρά ηθικό και οικονομικό στήριγμα.
« Βαριά είναι του λαού η φωνή,/ θυμό γιομάτη ξεπληρώνει / του κόσμου την κατάρα· περιμένω / μ’ ανήσυχο το νου ν’ ακούσω / κάτι θολό, κρυμμένο στο σκοτάδι./ Γιατί απ’ το βλέμμα των θεών / τ’ άγρυπνο δεν ξεφεύγουν όσοι / θανάτωσαν πολλούς. Σαν έρθ’ η ώρα,/ μ’ ενάντιο γύρισμα της τύχης / οι μαύρες Ερινύες αφανίζουν / εκείνον που έξω απ’ το δίκιο / ζούσεν ευτυχισμένος· κι όποιος / σε τέτοιο πέσει χαλασμό,/ καμιά δεν βρίσκει σωτηρία.»
Αισχύλου Αγαμέμνων 456-467, Χορός
Οι μαύρες Ερινύες εμφανίστηκαν στον ορίζοντα για να αφανίσουν το Γιώργο Παπανδρέου.
Μαζί του, και πολλούς απ’ το λαό.
Άλλους δίκαια. Άλλους, δυστυχώς, άδικα.
Πολύ πριν προκηρυχτούν οι τελευταίες εκλογές συμπέσαμε με τον FactorX στην πολιτική εκτίμηση ότι ο Γιώργος Παπανδρέου είναι επικίνδυνος για την Ελλάδα και τον Ελληνισμό.
Για όποιο λόγο προτιμάτε. Έλλειψη ελληνικής παιδείας, ανύπαρκτη εθνική συνείδηση, «προϋπηρεσία» στο ΥΠΕΞ, ιδεοληψία…
Το ενδεχόμενο λοιπόν πρωθυπουργίας του φάνταζε εφιαλτικό.
Προσωπική μου πεποίθηση ήταν ότι οποιοσδήποτε άλλος, ο Βεργής, ο Ρέλος, ο Γκμοχ, θα αποδεικνυόταν καταλληλότερος για το έθνος πρωθυπουργός.
Από τις επιθέσεις που δέχτηκα όταν γι’ αυτό στήριξα τον Καραμανλή, συνειδητοποίησα πόσο καίρια είναι η διαπίστωση του Κονδύλη : «Ελπίδα και φόβος παρεμποδίζουν την κατανόηση των ανθρώπινων πραγμάτων· η ελπίδα όμως ξεπερνιέται πολύ δυσκολότερα από το φόβο».
Ουσιαστικά, οι άνθρωποι, έχοντας διαμορφώσει ένα προσωπικό οικονομικοκοινωνικό καθεστώς καταναλωτικής ευχέρειας που βασιζόταν σε μια 30χρονη «φούσκα», έψαχναν κάποιον να τους εγγυηθεί τη διατήρηση αυτού του καθεστώτος με κάθε μέσον.
Ο Καραμανλής δεν μπορούσε να είναι. Έτειναν λοιπόν ευήκοον ούς στο παπανδρεϊκό ψεύδος «Λεφτά υπάρχουν!».
Βαθιά μέσα τους γνώριζαν ότι το καθεστώς που απολαμβάνουν δεν είναι διατηρήσιμο.
Συνάγεται και από την βουβή παθητικότητα με την οποία αποδέχθηκαν σκληρότατα μέτρα που γυρίζουν την κοινωνία 60-80 χρόνια πίσω.
Όμως τον Οκτώβριο του 2009, οι πολλοί, αρνούνταν να αποδεχθούν ότι η ανεπάρκεια του Γιώργου Παπανδρέου είναι αξιωματική, δεν χρήζει αποδείξεως.
Χρειάζεται απόδειξη ότι ο Βασίλης Παλαιοκώστας δεν είναι ο καταλληλότερος για διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος;
Αλλά από χθες, στο ελληνικό πολιτικό blogging, παρουσιάστηκε κάτι αξιοσημείωτο:
Πολλοί απ’ όσους έφεραν το Γιώργο στην εξουσία ζητούν από τον Σαμαρά να πει «Όχι» στην ψήφιση των μέτρων.
Από μόνο του το γεγονός σηματοδοτεί κάτι κομβικό πολιτικά : ο Γιώργος έπαψε, συντομότατα, να είναι η «ελπίδα» και η κοινωνία αναζητεί στο Σαμαρά ηθικό και οικονομικό στήριγμα.
Ποιο είναι όμως το πλαίσιο για «ναι» ή «όχι»;
Κατ’ αρχήν η Ελλάδα βαρύνεται πάλι από τη μοίρα να είναι το πειραματόζωο μιας νέας εποχής.
Όπως στη Μεταπολεμική εποχή, το 1944-49.
Στην αυγή του Ψυχρού Πολέμου εφαρμόστηκαν οι (μυστικές τότε) συμφωνίες των νικητών. Και αντί η χώρα να ξεκινήσει την ειρηνική ανοικοδόμηση από τον Οκτώβριο του 1944, μάτωσε άλλα 5 χρόνια φθάνοντας στα έσχατα όρια καταστροφής και χάνοντας ιστορικές ευκαιρίες εθνικής ολοκλήρωσης, με την απαίτηση της Βορείου Ηπείρου και την Ένωση με την Κύπρο (που είχαν υποσχεθεί οι χολερικοί Βρετανοί).
Εδώ πρωτοεφάρμοσε το ένα στρατόπεδο την στρατηγική της ανάσχεσης του άλλου. Στον Γράμμο δοκιμάστηκαν τα νέα –τότε- όπλα και οι ναπάλμ, πριν χρησιμοποιηθούν αργότερα μαζικά στην Κορέα και στο Βιετνάμ.
Οι Αμερικανοί νίκησαν – και δεν εξετάζεται εδώ το αν ήταν καλύτερα ή χειρότερα. Εξετάζονται οι συνέπειες : σε μάς έμεινε το υδροκέφαλο τέρας της Αθήνας που δημιουργήθηκε από την ερήμωση της Ελληνικής Υπαίθρου, τακτική που με τη βίαιη μεταφορά των χωρικών στις πόλεις αποσκοπούσε στην απομόνωση των ανταρτών.
Σήμερα, μετά τη σύντομη ψευδαίσθηση της αμερικανικής μονοκρατορίας, βρισκόμαστε στην αυγή μιας «μετα-καπιταλιστικής», ίσως «προ-φεουδαρχικής» εποχής.
Η Ελλάδα, με ελεγχόμενα μεγέθη, μόλις 10 εκατ. πληθυσμό και 300 δις € χρέος, που θα μπορούσαν και να το χαρίσουν ή έστω να το ρυθμίσουν χωρίς να καταστραφεί η ΕΕ ή η Γουόλ Στρητ, με αυξημένη γεωπολιτική σημασία, προσφέρεται σαν ιδανικό εργαστήριο για την εκτέλεση κοινωνικού πειράματος υπό ελεγχόμενες συνθήκες.
Αποτελεί ιστορικά οργανικό τμήμα του Δυτικού κόσμου γι’ αυτό και όλοι εξάγουν συμπεράσματα από το τι θα συμβεί στην ελληνική κοινωνία.
Μόλις προχθές, η αναντίστοιχη με την ιστορική πορεία της Γερμανίας φραου Μέρκελ είπε ότι «η Ελλάδα γίνεται το παράδειγμα για να μην περιπέσουν στα νύχια του ΔΝΤ η Ισπανία, η Πορτογαλία και η Ιρλανδία» και κινδυνεύσει περαιτέρω η Ευρωζώνη. Και ζήτησε από τον ιδιωτικό τομέα, βλέπε τον φίλο της χερ Άκερμαν της Deutsche Bank, «να αναλάβει και αυτός πρωτοβουλία για την εξεύρεση κεφαλαίων που θα βοηθήσουν την Ελλάδα».
Κάλεσμα δηλαδή στους ιδιώτες τοκογλύφους να πάρουν μεζέ από τους τόκους που θα μοιράσει πλουσιοπάροχα η ανικανότητα των μοιραίων Παπανδρέου-Παπακωνσταντίνου.
Μόλις χθες, ο μέχρι προχθές δριμύς κατήγορος της ελληνικής ανεμελιάς χερ Σόιμπλε δήλωσε : «υποκλινόμαστε! στην μεγαλειώδη προσπάθεια της Ελλάδος να τακτοποιήσει τα δημοσιονομικά της».
Όταν ακούς τάξη ανθρώπινο κρέας μυρίζει.
Ταυτόχρονα, η χώρα, βρέθηκε στη συγκυρία κυβερνούμενη από μια απίθανη κυβέρνηση.
Που ούτε μπορούσε ούτε ήθελε, όπως αποδεικνύεται, να αντιπαλέψει μια οικονομική πραγματικότητα που είχε διαμορφωθεί ιστορικά από πέντε παράγοντες :
- την δημιουργία κομματικού κράτους με δανεικά από τον Ανδρέα
- τη λεηλασία του κρατικού τομέα
- την δημιουργία κρατικοδίαιτης επιχειρηματικής ολιγαρχίας
- τη ληστεία του Χρηματιστηρίου
- την καταστροφική Ολυμπιάδα.
Στα χέρια του Γιώργου έσκασε η βόμβα που ο ίδιος κατασκεύασε.
Γιατί ήταν μέλος όλων των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, από το 81.
Αστάθμητος παράγων «Σαμαράς», λοιπόν. Τώρα.
Οι ξένοι πιέζουν για αποδοχή των μέτρων από όλο το ελληνικό πολιτικό σύστημα. Πάντα αποκεφαλίζεις τους αρχηγούς (στην περίπτωση ηθικά). Έτσι οι αιχμάλωτοι στρατιώτες δεν θα στασιάσουν.
Εκτός όμως από τα βαρύγδουπα, οι ξένοι πολιτικοί επιμένουν και για πολύ πεζούς λόγους : οι τραπεζίτες πάτρωνές τους δεν πρέπει να διακινδυνεύσουν να χάσουν χρήματα από μια μελλοντική ελληνική κυβέρνηση που θα πει «πτωχεύω, αλλά σταματάω να σάς πληρώνω» ή «επαναδιαπραγματεύομαι το χρέος» ή «όξω π.. απ’ την παράγκα».
Συνεπώς η στάση Σαμαρά δεν έχει μόνο εσωτερική αλλά και εξωτερική αντανάκλαση. Όταν τα καθεστωτικά ΜΜΕ “αγωνιούν” τόσο για τη στάση του προκύπτει αβίαστα ποια αυτή οφείλει να είναι.
Συνενόχους ψάχνουν.
Ο Σαμαράς όμως βρίσκεται σε εξαιρετική θέση.
Δεν έχει να χάσει ΤΙΠΟΤΑ. Είτε με «ΟΧΙ» είτε με «ΝΑΙ» είτε με «ΝΑΙ υπό προϋποθέσεις».
Μπορεί να πάει στη Βουλή και να τους διαβάσει τι έπρεπε να γίνει.
Χέλμουτ Σμιτ, πρώην καγκελάριος της Γερμανίας: “Ήταν γνωστό από τον Ιανουάριο ότι η Ελλάδα εισέρχεται σε κρίση χρέους. Αλλά άφησαν να περάσει ο καιρός με φλυαρίες και φιλολογίες, χωρίς να αναλάβουν δράση… Οι δυσκολίες της Ελλάδας μεγεθύνθηκαν τεχνητά από το γεγονός ότι η Ε.Ε. αποδείχτηκε αδύναμη – θα μπορούσε να πει κανείς ακόμα και ανίκανη να δράσει“. Χαρακτήρισε σοβαρό λάθος το πλήθος δηλώσεων, τους τελευταίους τρεις μήνες, εκτιμώντας ότι όλα έπρεπε να γίνουν κεκλεισμένων των θυρών. (http://www.enet.gr/?i=news.el.oikonomia&id=157701)
Και αφού αποδείξει ότι ΓΑΠ, Ανγκέλα και λοιποί είναι για τα πανηγύρια, να πει «θα ψηφίσω ΝΑΙ, χωρίς να βλάπτω εγώ το λαό, αφού ούτως ή άλλως θα το υπερψηφίσει η συμπολίτευση, αλλά η συναίνεσή μου αυτή, που σας χρειάζεται για να επιδείξετε στους δανειστές ότι υπάρχει κοινοβουλευτική σύμπνοια, θα σας δοθεί μόνον εάν ως αντιπαροχή
- καταργηθεί το λαθρονομοσχέδιο – επανεξετασθεί το τζαμί
- συσταθεί διακομματικό Συμβούλιο Εξωτερικής Πολιτικής
- εξετασθεί διακομματικά η αντιμετώπιση Ερντογάν
- «παγώσουν» όλα τα εθνικά θέματα
- ορισθεί υπερκομματικός Υπουργός Εθνικής Αμύνης
- συσταθεί διακομματική επιτροπή προμηθειών των Ενόπλων Δυνάμεων
- περιορισθεί το Προξενείο της Κομοτηνής
- ζητηθεί ο τριπλασιασμός της Frontex.
Αλλά η ευθύνη των οικονομικών χειρισμών σάς βαρύνει και θα λογοδοτήσετε στο λαό για τις επιλογές σας».
Μπορεί όμως και να αδράξει την ιστορική ευκαιρία.
Να απομακρύνει δια περιθωριοποίησης, με την αιτιολογία της συμπόρευσης με τον αντίπαλο σε κρίσιμα εθνικά ζητήματα, την οικογένεια των κροταλιών Μητσοτάκη, σπρώχνοντας την πολιτικά στις αγκάλες του ΓΑΠ. Εκεί ανήκουν. Όπως και οι Ανδριανόπουλος – Μάνος, Διαμαντοπούλου- Μπίλντερμπεργκ, Ανανιστές, Μπιστοκουναλάκηδες, Σοροσυνομιλητές, ΜΚΟ, Γεωργελεδοπρετεντέρηδες, Λιακορεπούσηδες, Κουλουροδραγώνες.
Να σχηματοποιήσει την αντίθετη σε αυτούς πλειοψηφική πολιτική τάση, που διατρέχει οριζόντια την ελληνική κοινωνία και μπορεί εν δυνάμει να συμπεριλάβει από τον Γιώργο Καραμπελιά μέχρι τον Νίκο Κοτζιά και τον Γιώργο Παναγιωτακόπουλο (λέμε).
Για να γίνει πράξη αυτό που είχε σκιαγραφήσει ο καθηγητής Γιανναράς :
«Μέσα στα συμβατικά κομματικά σχήματα υπάρχουν δύο ρεαλιστικά πολιτικά δεδομένα που δυστυχώς δεν μορφοποιούνται σε αυτοτελή κόμματα, ενώ θα έπρεπε – θα ήταν δείγμα υγείας του πολιτικού συστήματος. Μιλώ για μια ευδιάκριτη ομάδα ή συντεχνία, διακλαδωμένη και στα τρία κόμματα που νέμονται την εξουσία («Συνασπισμό», ΠΑΣΟΚ, ΝΔ), που είναι πάντοτε με στρατωνισμένο τρόπο ομόγνωμη, υπέρμαχη πάντοτε της «γραμμής» που υπαγορεύει η «Νέα Τάξη» της «παγκοσμιοποίησης»: Φανατικοί προπαγανδιστές του Σχεδίου Ανάν για την Κύπρο, ένθερμοι θιασώτες της άνευ όρων εισόδου της Τουρκίας στην ΕΕ, προασπίζουν μαχητικά το δικαίωμα των Σκοπιανών να ονομάζονται όπως θέλουν, αποδίδουν στον ελληνικό εθνικισμό όλες τις αποτυχίες της εξωτερικής πολιτικής, μάχονται υστερικά να αποδείξουν πλαστογραφημένη μια (έτσι κι αλλιώς παιδαριώδη) ρήση του Κίσινγκερ, πρωτοδημοσιευμένη στον Οικονομικό Ταχυδρόμο του ΔΟΛ. Υπερασπίζουν σήμερα με τυφλό πείσμα την ευτελή μπροσούρα δήθεν Ιστορίας της ΣΤ’ τάξης του Δημοτικού, κρώζουν συντονισμένα αντικληρικαλισμό και χλεύη για τον μεταφυσικό άξονα κάθε μεγάλου πολιτισμού.
Ερωτ. : Και όλοι αυτοί θα βλέπατε να συγκροτούν το κόμμα που μας λείπει;
Ναι, θα ήταν κατόρθωμα εντιμότητας και υγείας να συγκροτήσουν θαρραλέα ένα κόμμα και να ζητήσουν την ψήφο του λαού. Να το πουν με το όνομά του: το «Αμερικανικόν» κόμμα, όπως κάποτε είχαμε το Γαλλικόν, το Αγγλικόν, το Ρωσικόν. Όχι να επιβαίνουν λάθρα στα ζωτικά υπουργεία, με κάθε κυβέρνηση, ή σε ηγεσίες αριστερώνυμων κομμάτων. Αν καθαρίσει το πολιτικό τοπίο (και το δημοσιογραφικό) από όλη αυτή τη μεθοδικά πολυδιάσπαρτη συντεχνία, τότε υπάρχει ελπίδα να συσπειρωθούν και οι αντίπαλες πολιτικές δυνάμεις σε ένα τίμιας και διαυγούς επωνυμίας κόμμα: το «Ευρωπαϊκόν» ή «Ελληνοκεντρικόν».
(LIFO, 28-06-2007)
Για να ηγηθεί σε αυτό το «Ευρωπαϊκό» ή «Ελληνοκεντρικό» Κόμμα.
Για να γίνει κάτι παραπάνω από πολιτικός αρχηγός.
Για να μείνει η κυβέρνηση ΓΑΠ ένα επώδυνο αλλά σύντομο ιστορικό διάλειμμα.
Προφήτης
